Της ζυγαριάς

Με λένε Μαρίνα, έχω ύψος 1.70 και ζυγίζω 63.2 κιλά. Ξέρω και το .2 διότι ζυγίζομαι κάθε μέρα. Θα φτάσω και εκεί, αλλά αργότερα! Τον τελευταίο καιρό είναι hot on the web θέματα τύπου «Πώς να αποκτήσεις το thigh gap της Cara Delevingne», οι απίστευτοι γοφοί της J.Lo και της Iggy Azalea στο video clip τους κτλ κτλ. Αυτά τα άρθρα δημοσιεύονται από φίλες στο Facebook και εγώ καταλήγω

να γράφω την ιστορία της ζωής μου στα σχόλια, συνήθως έχοντας «απέναντι» μου αγόρια που σχολιάζουν πόσο ωραίο είναι, και ίσως μέσα τους να πιστεύουν πως γράφω ό,τι γράφω επειδή είμαι μια κομπλεξική χοντρή/ κομπλεξική παχουλή/ κομπλεξική κανονική με ατέλειες/ κομπλεξική juicy/ κομπλεξική σκέτο. Σε αυτό το σημείο θα σχολιάσω πως τα έχω τα παχάκια μου τοπικά, παρόλα αυτά δεν έχω καταφέρει να καταλάβω αν τελικά είμαι χοντρή ή όχι. Θα σου πω γιατί. Γιατί όσο ζούσα στο εξωτερικό υπήρχε κόσμος που μου έλεγε οτι είμαι skinny (καλά, LOL!), και στην Ελλάδα μου λένε είτε πως είμαι κανονική, είτε πως είμαι juicy. Μια φορά ένας με ρώτησε αν σπουδάζω στη γυμναστική ακαδημία (ROFL!). Το καλοκαίρι ένας τούμπανος στην παραλία μου τσίμπησε την κοιλιά και μου είπε «το τρώμε όλο μας το φαγητάκι ε;» (πάλι LOL). Παλαιότερα η αντίδρασή μου σε καθένα απο τα παραπάνω περιστατικά (τα οποία είναι ΟΛΑ αληθινά – ορκίζομαι και φυλάω σταυρουδάκι κτλ) θα ήταν υπερβολική χαρά ή υπερβολική λύπη- μάντεψε σε ποιο περιστατικό ταιριάζει η κάθε αντίδραση και μπες στην κλήρωση για έναν φούρνο μικροκυμάτων. Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Πλέον, έπειτα από πολύ κλάμα και πολλά «είμαι χοντρή-δεν έχω τι να βάλω-εγώ δεν θα βγω απόψε», σπουδές στην Ψυχολογία, αρκετά ευρώ ξοδεμένα σε διατροφολόγους και μια εξαιρετική personal trainer -και όταν δεν βρίσκομαι στις δύσκολες μέρες που περνάει κάθε γυναίκα-, απλώς αφήνω το σχόλιο να φτάσει απο το αυτί στον εγκέφαλο και το αποθηκεύω στην κατηγορία «διάφορα» αντί της κατηγορίας «αυτοεικόνα».

Όχι φυσικά, δεν στο ανέλυσα όλο αυτό μέσα σε μια πρόταση. Γυναίκα είμαι, και μάλιστα φλύαρη. Θα σε ταξιδέψω λοιπόν πίσω στα εφηβικά μου χρόνια. «Σούζυ τρως… Και ψεύδεσαι, και τρως!» όπως είπε και η Βλαχοπούλου στην πασίγνωστη σκηνή! Στη δική μου περίπτωση βεβαίως δεν υπήρχε ψέμα. Μη φανταστείς τώρα τη Μαρίνα με τα μούτρα βουτηγμένα στις σοκολάτες να μπουκώνεται με 2 χέρια. Φαντάσου τη Μαρίνα να τρώει ό,τι ώρα να ‘ναι, μερίδες jumbo. Τα πράγματα είναι απλά. Μαμά Μαρίνας συνειδητοποιεί οτι το παιδί της έχει γίνει τόφαλος, του λέει «Παιδί μου ραψ’το γιουβαρλάκι έχεις γίνει!». Με παίρνει λοιπόν και με πηγαίνει σε έναν διατροφολόγο! Χάνω τα κιλά μου γίνομαι ωραία- αλλα δεν το καταλαβαίνω διοτι οι φίλες μου δεν μου είπαν ποτέ το πόσο είχα αδυνατίσει (αυτό είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα!). Μη στα πολυλογώ, μάσα πάλι και το παιδί που λέγαμε πιο πάνω οφ κορς και φτάνει τα 93 κιλά μέχρι την τρίτη Λυκείου (έκανα high score!!). Εδώ να σημειώσω πως δεν μου φαινόταν ιδιαίτερα διοτι, δόξα σοι, ήξερα τη μαγεία που κρύβουν οι ριχτές μπλούζες και ανήκω στην τυχερή κατηγορία γυναικών που έχουν αδύνατα άκρα- τα μαζεύω όλα στην κοιλιά που τσίμπησε ο τούμπανος το καλοκαίρι! Το ατού μου ήταν το οτι έχω ενα πρόσωπο που ακόμα και πρησμένο ήταν χαριτωμένο και έναν χαρακτήρα που είτε μισείς είτε συμπαθείς πολύ, οπότε πρόβλημα με τα αγοράκια δεν είχα (να υπενθυμίσω οτι τα παιδιά της ηλικίας μου ήταν ακόμα αθώα ως ενα βαθμό και ήμουν στο σχολείο την εποχή που δεν είχαν καραξεφύγει τα πράγματα) και αισίως, αγνοώντας τους συμμαθητές μου που με έλεγαν Κλάρα (όχι απο το κουΚλάρα αλλά από την αγελάδα που είχε ο Αρναούτογλου στο «Ποτέ την Κυριακή») τελειώνω το Λύκειο. Φοιτητικά χρόνια λοιπόν. Εκεί, βγαίνοντας έξω και νιώθοντας άσχημα για το σώμα μου αποφάσισα πως πρέπει να χάσω κιλά. Δεν ήταν οτι είχα θέματα υγείας- δεν είχα. Ήταν οτι ένιωθα αόρατη οταν έβγαινα για ποτό με τις φίλες μου, οτι με ενοχλούσε αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη. Διότι στα φοιτητικά σου χρόνια θέλεις να φλερτάρεις, να βγεις ραντεβού, να πας διακοπές με τον γκόμενο κτλ. Και όταν δεν σου αρέσει τίποτα λιγότερο απο τον κούκλο, ψηλό, μελαχρινό με γένια και ίσια μύτη… ε σόρρυ, αλλα δεν θα κοιτάξει τον κεφτέ με πόδια, ακόμα και αν ο κεφτές έχει τον ωραιότερο χαρακτήρα του κόσμου! Γιατί από την άλλη πλευρά του bar δεν φαίνεται η προσωπικότητα αλλά το αν είσαι ωραίος ή όχι. Και το λίπος σε μεγάλο βαθμό δεν είναι όμορφο, ό,τι και να λέμε. Επίσης, είχα κουραστεί να βγαίνω για ρούχα και να μη βρίσκω αυτά που θέλω στο νούμερο μου, ή να μη μου ταιριάζουν τα όμορφα ρούχα που χάζευα στη βιτρίνα. Η πιο σημαντική διαπίστωση όμως δεν ήταν το οτι έπρεπε να αδυνατίσω, αλλά το οτι η προσπάθεια μου να χάσω κιλά θα ήταν πάλι αποτυχημένη αν δεν τα έβρισκα με τον εαυτό μου. Γιατί τα κιλά που είχα χάσει τα ξαναπήρα όχι μόνο γιατι γούσταρα το φαγητό, αλλα γιατι δεν ήμουν καλά μέσα μου και νόμιζα πως θα γεμίσω το κενό με φαγητό. Ήμουν στενοχωρημένη; Έτρωγα. Κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και ένιωθα χοντρή; Έτρωγα! Μάλωνα με τις αδελφές μου; Έτρωγα! Διότι όταν είσαι χοντρή, τι είναι λίγα κιλά παραπάνω; Έτρωγα λοιπόν και μετά πέθαινα από τις τύψεις.

Όλοι μας πιάνουμε τον εαυτό μας να τσακίζει ένα παγωτό κατα τη διάρκεια της ερωτικής απογοητευσης κτλ, αλλα στη δική μου περίπτωση, τα ψυχολογικά μου παραήταν συνδεδεμένα με τις διατροφικές μου συνήθειες. Εκείνη την περίοδο λοιπόν πήρα απόφαση πως πρέπει να αγαπήσω αυτό που υπάρχει κάπου κάτω απο το δέρμα μου και το λίπος. Τον εαυτό μου. Να με βάλω απέναντι και να δω ποιο είναι το πρόβλημα. Να αγαπήσω εγώ η ίδια το μέσα μου, να συμφιλιωθώ με το έξω μου και στην πορεία να το «φτιάξω» όπως μου αρέσει. Ποιο ήταν το πρόβλημα; Εγώ! Εγώ γιατί ενώ πολλές φορές έλεγα «Σε όποιον αρέσουμε!» δεν το πίστευα! Δεν το πίστευα γιατί δεν είχα σε εκτίμηση τη Μαρίνα! Αυτό που έκανα λοιπόν ήταν ταβανοθεραπεία. Αποφάσισα πως το μυαλό μου πρέπει να ανοίξει, πρέπει να σταματήσω να βγάζω ανασφάλειες αντανακλαστικά, πως κανείς δεν ασχολείται τόσο πολύ με τα κιλά μου όσο εγώ, πως η ομορφιά πρέπει να βγαίνει πρώτα απο μέσα μου και φυσικά και απο έξω μου, και πως ποτέ δεν θα σταματήσω να ανακαλύπτω πράγματα για τον εαυτό μου! Όταν λοιπόν ξεκίνησα να τα βρίσκω με τον εαυτό μου επισκέφθηκα και την καλύτερη διατροφολόγο στην Ελλάδα η οποία με βοήθησε να χάσω τα κιλά μου σιγά, σταθερά, με υγιή τρόπο, αλλα κυρίως με δίδαξε πώς να τρέφομαι σωστά, και πως και τα σουβλάκια μπορούν να είναι μεσα στο πρόγραμμα, αλλά με μέτρο. Τουτέστιν.. Διατροφή, όχι δίαιτα.

Δεν θα μακρυγορήσω για τη διαδικασία χασίματος των κιλών διότι τα πράγματα είναι απλά. Τρως 5 φορές την ημέρα, φρούτα λαχανικά, δεν αποκλείεις τίποτα απο τη διατροφή σου και… ξεφούσκωσες! Έτσι ξεφούσκωσα και εγώ, και θέλω να ξεφουσκώσω λίγο ακόμα διότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, αλλά δεν με πιάνει και υστερία. Ζυγίζομαι κάθε μέρα ωστε να παρακολουθώ τις αλλαγές στο βάρος μου και να είμαι πιο συνειδητοποιημένη ως προς τις «αμαρτίες» που (εννοείται;!;) πως κάνω και συνεχίζω σταθερά μέχρι να φτάσω στα κιλά που πιστεύω πως ταιριάζουν στο σώμα μου (αυτό κράτησε το). Γιατί στα είπα όλα αυτά; Για να σε προετοιμάσω για τα παρακάτω, και να δοκιμάσω τις πιθανότητες να διαβάσεις το κείμενο μου χωρίς να σκέφτεσαι οτι είμαι κομπλεξική.

ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΑΚΟΜΑ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Επιστρέφουμε λοιπόν στην αρχή του κειμένου, εκεί που ανέφερα τα περιοδικά/τηλεοράσεις κτλ που υποστηρίζουν εμμέσως οτι ξέρουν πώς ακριβώς πρέπει να είναι τα τέλεια μπούτια. Και εγώ θα ρωτήσω.. Παίρνουμε τα πανέμορφα μπούτια της Cara Delevingne και λέμε πως αυτά είναι τα τέλεια μπούτια για όλες τις γυναίκες και τα βάζουμε πάνω στη Beyonce, που φαίνεται πως απο κατασκευής έχει πιο στρουμπουλά μπούτια. Θέλω τώρα κάποιος να μου εξηγήσει πώς θα μπορούσε η κοινή θνητή με τον σωματότυπο της Beyonce (η οποία δεν πληρώνεται σαν την Cara Delevingne για να πηγαίνει γυμναστήριο και να κάνει διατροφή για να μένει σταθερή στα 45 κιλά που χρειάζονται για να κάνουν καλή εφαρμογή πάνω της ΟΛΑ τα ρούχα που δειγματίζει γιατι είναι μοντέλα και αυτή είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ της), να αποκτήσει αυτά τα μπούτια χωρίς κατάθλιψη ή λιποαναρρόφηση. Και αν ως εκ θαύματος τα αποκτήσει, θα ήθελα κάποιος να μου εξηγήσει αν θα της ταίριαζαν. Σε αυτό το σημείο θα θεωρήσω περιττό να αναφέρω (αλλά θα το αναφέρω διοτι τίποτα δεν είναι αυτονόητο) πως μια κοπέλα με τα μπούτια της Beyonce, ακόμη και να είχε μέση στις διαστάσεις του βραχίονα μου, κατα πάσα πιθανότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει μοντέλο (γιατί δεν θα μπορούσε να χωράει σε ΟΛΑ τα ρούχα που θα πληρωνόταν να δειγματίζει κτλ κτλ), όσο ωραίο σώμα και αν είχε, και δεν θα τη βλέπαμε συνέχεια σε περιοδικά και τηλεοράσεις. Άρα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει ποτέ πρότυπο ομορφιάς. Θα περιμένω κάποιον να μου εξηγήσει ε! Ευχαριστώ.

Δεν λέω πως πρέπει να είμαστε χοντρές, δεν λέω πως πρέπει να είμαστε κοκαλιάρες. Όσο θέλω να ρίξω μπουνιά στη μύτη σε όσους αποκαλούν κάποιον «χοντρό» με υποτιμητικό τρόπο, άλλο τόσο θέλω να ρίξω μπουνιά στη μύτη και σε όσους αποκαλούν κάποιον «κοκαλιάρη» υποτιμητικά.

Λέω πως δεν υπάρχει στάνταρ καλούπι για το τέλειο κορμί, και γι αυτό δεν μπορούμε να προωθούμε μια εικόνα με την ταμπέλα «το τέλειο κορμι», σαν την καφρίλα που έκανε η Victoria’s Secret και το μάζεψε άρον άρον! Λέω πως δεν μπορούμε να γεμίζουμε ανασφάλεια τον κόσμο γιατί δεν μοιάζει photoshopαρισμένος όταν φοράει μαγιώ. Λέω πως δεν μπορούμε να «κράζουμε» μια κοπέλα επειδή «παραείναι» αδύνατη. Λέω πως δεν μπορούμε να δίνουμε μια Barbie στα κοριτσάκια και να τους μαθαίνουμε πως αν δεν μοιάζουν στην Barbie δεν θα είναι ποτέ υπέροχες. Λέω πως δεν γίνεται ως κοινωνία να αφήσουμε να συνεχίζεται αυτό το μίσος για τα σώματα μας. Λέω πως πλέον ζούμε στην εποχή του INTERNET και μπορούμε να πάρουμε πληροφορίες και να μην είμαστε πρόβατα- να μην φοράμε ό,τι μας λένε επειδή μας το πλάσαραν ως cool -να μην τρώμε ό,τι μας λένε επειδή μας το πλάσαραν ως cool – να μην αλλάζουμε το σώμα μας ανάλογα με το τι μας λένε επειδή μας το πλάσαραν ως cool. Λέω πως η ομορφιά βγαίνει πρώτα απο μέσα μας. Λέω πως έχω γνωρίζει πολλές πανέμορφες κοπέλες που το μάτι τους ήταν άδειο. Λέω πως έχω γνωρίσει πολλές άσχημες κοπέλες που μου φαίνονταν τα πιο κουλ και όμορφα άτομα του κόσμου. Λέω πως δεν θέλω μια μέρα να κάνω μια κόρη που θα ζει με μαρούλι γιατί ποτέ δεν θα νιώθει πολύ αδύνατη. Λέω πως πρέπει να ΑΓΑΠΑΜΕ και να ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ το κορμί μας. Λέω πως κουράστηκα με τις μ@λ@κίες.

Πρέπει να καταλάβουμε πως ο κάθε ένας απο εμάς είναι ένα διαφορετικό άτομο, με διαφορετικά γονίδια, διαφορετικά γούστα, διαφορετική προσωπικότητα. Και να το δεχτούμε. Πρέπει να παροτρύνουμε τους ανθρώπους γύρω μας να αγαπήσουν τον εαυτό τους, και πίστεψε με – στα πλαίσια αυτού είναι και η βελτίωση της υγείας τους και κατα συνέπεια και της εικόνας τους (βεβαίως εκεί ανοίγει μια άλλη κουβέντα για το ποιός ορίζει τι ειναι ωραίο και τι όχι…). Πρέπει να μαθαίνουμε στα νέα παιδιά, και ειδικότερα τα κορίτσια, πως κάθε σώμα είναι ιδιαίτερο και μέσα σε αυτή την ιδιαιτερότητα κρύβεται ένα κομμάτι της ομορφιάς τους. Ίσως μια μέρα να αποκτήσω το κορμί της Ζιζέλ, ίσως όχι. Στο ενδιάμεσο πάντως θεωρώ μέγα λάθος το να μισώ το κορμί της Μαρίνας, ή να κάνω πόλεμο στην Μαρία που έχει το κορμί της Ζιζέλ επειδή τη ζηλεύω. Δεν είναι θέμα διαστάσεων. Είναι το πώς αντιλαμβάνομαι την κατάσταση. Είναι το αν θα έπρεπε να προβληματιστούμε που το 90% (για να μην πω το 100%) των γυναικών, αν το ρωτήσεις τι θα ήθελε να αλλάξει πάνω του θα σου απαντήσει τουλάχιστον 2 πράγματα. Είναι το οτι όταν αυτό το θέμα πέφτει στο τραπέζι συνήθως χωρίζονται τα στρατόπεδα υπέρ λιγνών και χοντρών ενώ η απάντηση είναι πάντα μια : να ΑΓΑΠΑΣ και να ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ και το μέσα σου και το έξω σου.

The post Της ζυγαριάς appeared first on iPop.