«Οι ζωές των άλλων». Όταν ξεχνάμε ότι ο σημαντικότερος άνθρωπος της ζωής μας είμαστε εμείς!

Υπάρχουν στερεότυπα σήμερα; Φυσικά και υπάρχουν. Μόλις γυρίσαμε από τις διακοπές του Πάσχα. Κάτσαμε σε τραπέζια, βγήκαμε στις εκκλησίες, συγκεντρωθήκαμε με κόσμο και θυμηθήκαμε δύο χρόνια μετά από αποκλεισμούς, πώς είναι να βρίσκεσαι ξανά με ανθρώπους που λένε τη γνώμη τους και αυτή η γνώμη μπορεί να είναι δομημένη σε στερεοτυπικές πεποιθήσεις που πλαστήκαν χρόνια πριν από ανθρώπους που μεγάλωσαν στα απομεινάρια της τουρκοκρατίας, των πολέμων και της γενικής αγωνίας του τι θα πει ο κόσμος.

Τα στερεότυπα σήμερα

Χριστός Ανέστη!

Έχουμε δυο μέρες που λέμε «Χριστός Ανέστη» αντί για καλημέρα, διαδίδουμε το μήνυμα της αγάπης από το Μεγάλο Σάββατο με κροτίδες και καμπάνες. Διαδίδουμε την αγάπη με το στόμα μας αλλά με τις πράξεις μας δεν αγαπάμε. Κρίνουμε τους ανθρώπους για όλα όσα είναι ή δεν είναι, για όσα θέλαμε να είναι, για όλα όσα έχουν διαφορετικά από εμάς.

Για τα κιλά τους, για τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους, για τους συντρόφους που διαλέγουν, για τις ηλικίες των συντρόφων ή τα φύλα τους, για τις επιλογές της διατροφής τους, για τη δουλειά που κάνουν, για όλα όσα είναι διαφορετικά από εμάς. Είμαστε οι γενιές που υποτίθεται ότι σεβόμαστε περισσότερο από όσους πέρασαν μέχρι σήμερα από αυτόν τον πλανήτη το διαφορετικό από εμάς, αλλά και πάλι συνεχίζουμε να ανοίγουμε το στόμα μας και να κρίνουμε τους άλλους γύρω μας.

Υποκρισία

Είναι υποκριτικό το γεγονός ότι γράφονται άρθρα αναλύοντας μια σχέση βασισμένα στην ηλικία των ανθρώπων που την αποτελούν. Το γεγονός ότι ξοδεύεται τόση ενέργεια και χρόνος για να σχολιάσουμε μια φωτογραφία ενός σώματος. Και στη συνέχεια να μιλάμε για αγάπη. Πόση σημασία δίνουμε σε πράγματα εντελώς ανούσια, χωρίς λόγο και σκοπό, που δεν εξυπηρετούν ούτε κατά το ελάχιστο την εξέλιξή μας. Πόση σημασία θα έχουν τα κιλά σε πενήντα ή εκατό χρόνια, ή όταν δεν θα είμαστε πια εδώ.

Γιατί χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε, να γράψουμε, να βάλουμε σε παρενθέσεις όλα όσα είμαστε; Γιατί όλοι θα πουν. Γιατί πέφτει ο λόγος σε όλους αυτούς που έχουν να πουν κάτι για μια προσωπική σου επιλογή; Γιατί οι άνθρωποι έρχονται έξω από την «πόρτα» σου δίχως να χτυπήσουν το κουδούνι ή να σκουπίσουν τα πόδια στο χαλάκι; Αν δεν τον ενοχλείς τον άλλον, δεν του μειώνεις την ελευθερία του, δεν τον πονάς, δεν του ασκείς βία, γιατί ασχολείσαι;

Όταν τελικά καταλάβουμε ότι:

Κανείς δεν ασχολείται αληθινά με εμάς, όταν το καταλάβουμε αυτό, τότε θα ελευθερωθούμε. Μπορεί να σχολιάσει είτε μπροστά είτε πίσω μας, αλλά that’s all! Δεν είμαστε το κέντρο του σύμπαντος. Ο καθένας έχει το δικό του δρόμο να βαδίσει, τον δικό του σκοπό σε αυτόν τον κόσμο να επιτεύξει και αν αυτό δεν είναι αρκετό τότε τι είναι;

Το ξεχνάει ο κόσμος ότι έχει το δικό του σκοπό και γι’αυτό ασχολείται ακόμα με το αν ο άντρας σου είναι νεότερος από εσένα, αν δεν έχασες ακόμα τα κιλά της εγκυμοσύνης που ήταν πριν 4 χρόνια, που δεν είσαι «straight», που θηλάζει το παιδί σου ακόμα! Που το ταΐζεις στερεές τροφές χωρίς να έχει δόντια, που το αφήνεις να κοιμάται μαζί σας τα βράδια και όλα αυτά που καθόλου δεν τον αφορούν, αλλά θεωρεί ότι μειώνοντας εσένα θα αυξηθεί λίγο η δική του αξία, προσωρινά. Όλα άλλωστε είναι προσωρινά.

Αφήστε τον κόσμο ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει με τον εαυτό του. Έχετε το δικό σας δρόμο προς το φως που σας περιμένει να τον περπατήσετε και να λάμψετε. Μπορείς και εσύ να λάμψεις!

Ταμπέλες, στερεότυπα και μια κοινωνία που μεγάλωσε με τον φόβο του τι θα πει ο κόσμος

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο «Οι ζωές των άλλων». Όταν ξεχνάμε ότι ο σημαντικότερος άνθρωπος της ζωής μας είμαστε εμείς! εμφανίζεται στο iPop.