Κομοτηνή: Ζωή με τον καρκίνο

«Νιώθω μια απέραντη αγάπη για τη ζωή! Μια τρέλα για τη ζωή!» λέει και τα μάτια του λάμπουν. Ο Κώστας Αρχαγγελίδης είναι καρκινοπαθής έντεκα χρόνια. Στα 44 του μόλις χρόνια σήμερα κι, όμως, ελάχιστα μπορεί πια να κάνει για τον εαυτό του. «Η ζωή μου είναι χωρισμένη σε δύο περιόδους, πριν και μετά τον καρκίνο» λέει και σπεύδει να προσθέσει «Κάθε μέρα κάνω το σταυρό μου που ξημέρωσε η μέρα του Θεού και θα τη ζήσω, θα πονέσω, θα κλάψω, θα γελάσω, θα χαρώ με τους φίλους, τους γνωστούς, την οικογένειά μου, θα ζήσω».

Κάθεται σε ένα παγκάκι. Συντροφιά του ο χειμωνιάτικος ήλιος

που ζεσταίνει το κουρασμένο σώμα του. «Είμαι μόλις 54 κιλά» λέει και παρατηρεί τον κόσμο που περνά απολαμβάνοντας έναν πρόχειρο καφέ, αγορά από το γειτονικό περίπτερο. «Υπάρχει μεγάλη κατανάλωση φαρμάκων και αλκοόλ» δηλώνει επαναλαμβάνοντας και πάλι «υπερκατανάλωση φαρμάκων. Υπάρχει, όμως, και ο διάβολος του αλκοολισμού που κρύβεται στα σπίτια και προκαλεί μεγάλες ζημιές.» Παρακολουθώντας συγγενικό του πρόσωπο να περνά από τον αλκοολισμό γνωρίζει καλά τα σημάδια που αφήνει στις ζωές των ανθρώπων και τις πληγές στις ψυχές τους.

Ποιο είναι το μήνυμά σας; Τι θα λέγατε στους νέους; «Να έχουν τρέλα για τη ζωή. Αγάπη για τη ζωή μέχρι και την τελευταία της σταγόνα.» λέει με πάθος και θυμάται τα χρόνια της νιότης τότε που παρακολουθούσε την ειδικότητα του υδραυλικού στον ΟΑΕΔ και δούλευε σε νυχτερινό κέντρο. Σαν να πέρασε ένας αιώνας από πάνω του. «Έτσι είναι ο καρκίνος» λέει και σπεύδει να προσθέσει, «μαθαίνεις, όμως, να ζεις και μ’ αυτό. Μαθαίνεις να ζεις και με τον πόνο».
Φώτο:Κομοτηνή Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου