Κομοτηνή: Το ημερολόγιο μιας εργαζόμενης σερβιτόρας

Περνούν από αμέτρητες συνεντεύξεις. Αφήνουν βιογραφικά. Συμπληρώνουν αιτήσεις και στο τέλος θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς αν βρουν μια δουλειά ως σερβιτόροι. Νέοι και νέες που αναζητούν μια δουλειά μένοντας στον τόπο τους. «Έψαξα πολύ, αλλά στο τέλος βρήκα δουλειά μόνο ως σερβιτόρα» παραδέχεται νεαρή εργαζόμενη σε café της Κομοτηνής σημειώνοντας πως και γι αυτή τη δουλειά χρειάστηκε πιο πριν κάποιος να την γνωρίζει. «Τα πτυχία και τα πιστοποιητικά εκμάθησης ξένων γλωσσών δεν έπιασαν τόπο».

Όπως σημειώνει, ακόμη και σήμερα, στα χρόνια της Κρίσης, το «μέσον» εξακολουθεί να βασιλεύει

στη χώρα μας. «Όσο πιο λίγους τίτλους σπουδών έχεις, τόσο πιο εύκολα βρίσκεις δουλειά, αρκεί να έχεις το κατάλληλο μέσον» δηλώνει απογοητευμένη από εκείνα που συνάντησε. Έτσι, συμπεραίνει πως θα πρέπει να έχει κανείς λιγότερες απαιτήσεις, αν θέλει να εργαστεί. Όσον αφορά στην τήρηση των συμφωνηθέντων από την πλευρά των εργοδοτών; δηλώνει πως είναι τυχερή καθώς ό,τι είχαν συμφωνήσει τηρούνται.

Κι εκείνη και οι συνομήλικοι της εργάζονται σε χώρους απαιτητικούς βλέποντας καθημερινά πολλούς νέους να ρωτούν αν έχει δουλειά για εκείνους; Όσον αφορά στις σκέψεις που την συντροφεύουν όταν εργάζεται; «Να είμαι υπεύθυνη και προσηλωμένη στη δουλειά μου. Χρειάζεται και σωματική και πνευματική δύναμη γιατί έχεις να κάνεις με κόσμο. Οπότε, τις έξι –οκτώ ώρες δουλειάς καμιά άλλη σκέψη παρά μόνο η προσήλωση στη δουλειά .»
Φώτο:Café στην Κομοτηνή Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου