Κομοτηνή: Ψησταριές σε καιρό κρίσης

Ξεκίνησε τη λειτουργία του μικρού χώρου εστίασης το 1999. Στόχος της να βγάζει ένα καλό μεροκάματο για να ενισχύει τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Κι έτσι συνέχισε έως σήμερα. Η κα Θωμαής από την Ξυλαγανή της Ροδόπης αντιμετωπίζει κι εκείνη, όπως και άλλοι συνάδελφοί της, τις συνέπειες της παρατεταμένης κρίσης: μείωση της κίνησης, πτώση του τζίρου, αυξημένα έξοδα, αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές.

«Έχω κόψει μεροκάματα. Δυστυχώς δεν μπορώ να πληρώνω βοηθούς, έτσι εργάζομαι περισσότερες ώρες, αλλά το αποτέλεσμα δεν με ικανοποιεί. Έρχομαι στις επτά το πρωί και φεύγω στη μία τα μεσάνυχτα»

δηλώνει η έμπειρη επαγγελματίας και σημειώνει πως η πολλή δουλειά και η υπομονή κατά τη διάρκεια της ημέρας κρίνονται απαραίτητες. «Οι πελάτες έχουν κι εκείνοι τις δικές τους δυσκολίες» δηλώνει η κα Θωμαής παρατηρώντας τις καταναλωτικές συνήθειες τους να αλλάζουν. «Παραγγέλνουν ελάχιστα, ζητούν με 3 ευρώ να πιουν το ούζο τους, να απολαύσουν και τον μεζέ τους. Πρώτα κάνουν συμφωνία τι θέλουν, ενώ παλιότερα παράγγελλαν και στο τέλος ζητούσαν λογαριασμό» δηλώνει βλέποντας μόνο τους συνταξιούχους να εξακολουθούν να έρχονται στο μαγαζί. «Αντιθέτως, όσοι έχασαν τις δουλειές τους τα τελευταία χρόνια δεν έχουν χρήματα για τέτοιου είδους μικρές απολαύσεις. Δεν έχουνε δουλειά. Αναγκαστικά τους χάσαμε. Οπότε, έχουν μείνει μόνο οι παππούδες.»

Προβληματισμένη από την καθημερινότητά της σπεύδει να προτρέψει την κόρη της να μην ασχοληθεί με τον χώρο της εστίασης. «Καλύτερα να μην ανοίγουν τέτοιου είδους μαγαζιά. Αυτά τα χρόνια, όπως είναι, είναι δύσκολα για έναν επαγγελματία. 17 χρόνια την κάνω αυτή τη δουλειά, την αγαπώ, την πονάω μ’ αφήνει ένα μεροκάματο» δηλώνει με ειλικρίνεια μην κρύβοντας την αγωνία της «αν φύγω από εδώ δεν θα βρω αλλού δουλειά στην ηλικία που είμαι. Επομένως, κάθομαι εδώ έστω και με λίγα χρήματα. Αλλιώς πού θα βρω δουλειά;»