Η Κάλλια Παπαδάκη γράφει στις «Βιβλιοπαρουσιάσεις»

ΜΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα

Δεν ξέρω πως προέκυψαν οι Δενδρίτες. Δεν υπήρξε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ξεκίνησε σαν ένα ταξίδι που κάνεις σε έναν τόπο, σε μια εποχή, σε ένα συναίσθημα και υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως δεν μπορεί, εδώ κάποτε θα ζήσεις, δυο, τρεις, πέντε μήνες, ίσως και κάποια χρόνια. Είναι το πεπρωμένο σου που επιχειρείς να ορίσεις. Σαν τα νομίσματα που ρίχνουμε στα συντριβάνια κι ελπίζουμε να πιάσουν τόπο.

Το βιβλίο ήταν μάλλον μια εσωτερική διεργασία ετών κι ερωτήσεων που σωρεύτηκαν και θέλησαν να διεκδικήσουν μια μικρή αθανασία.

Γιατί, αν κάτι μου έκανε μεγάλη εντύπωση τα πρώτα χρόνια των σπουδών μου στην Αμερική, ήταν το αχανές τοπίο, κάθετα ή οριζόντια και τα σκαμμένα πρόσωπα των ανθρώπων που σύχναζαν στα ντάινερς της επαρχίας, τα πρόσωπα και τα χέρια που κουβαλούσαν πέρα από μνήμες μαζί κι ένα φορτίο, μια μικρή καμπούρα, το απωθημένο ενός τόπου και τη διάψευση της επιτυχίας, οριστική κι αμετάκλητη. Κάποιοι από τους ομογενείς τα κατάφεραν, πολλοί όμως πάλι, όχι.