Ξεχάστε σας παρακαλώ την αντιπαθητική ευχή «καλό χειμώνα»

H μαυρόασπρη φωτογραφία της δεκαετίας του 60΄του Ζαχαρία Στέλλα από το φωτογραφικό αρχείο Μουσείου Μπενάκη, είναι η «γέφυρα» με το χθες. Τότε που οι άνθρωποι εύχονταν «καλό φθινόπωρο» όταν έμπαινε ο Σεπτέμβριος και όχι «καλό χειμώνα» όπως τα τελευταία είκοσι χρόνια της παράνοιας.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σοκ που μου προκάλεσε κάποιος ανόητος, την πρώτη ημέρα επιστροφής στο γραφείο μετά την καλοκαιρινή μου άδεια στις 2 Ιουλίου 2002. Παραδοσιακά μιά ζωή, παίρνω τη θερινή μου άδεια τον Ιούνιο. Μου «ευχήθηκε» λοιπόν «καλό χειμώνα»

στις 2 Ιουλίου, μιά ημέρα μάλιστα που το θερμόμετρο έδειχνε 38 βαθμούς. Όχι βέβαια δεν είναι ο μόνος. Εκατοντάδες χιλιάδες ηλίθιοι «εύχονται» καλό χειμώνα από τον Ιούλιο, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο.

Ξεχνούν όλοι αυτοί το γλυκό φθινόπωρο που, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, είναι ένα μικρό καλοκαίρι, το οποίο τραβάει ως και το Νοέμβριο. Λες και υπάρχει μια σιωπηλή συνωμοσία κατά του φθινοπώρου. Θέλουν να το εξαφανίσουν. Να του φορέσουν παλτό, ενώ ακόμη φοράει μαγιό.

Ο Ιταλός συγγραφέας Κλαούντιο Μάγκρις γράφει πως πολλοί μισούν το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, επειδή μοιάζουν με τη ζωή. Φοβούνται το καλοκαίρι όπως φοβούνται τη ζωή, τον έρωτα, την ευτυχία, το θάνατο. Όπως φοβούνται να μείνουν μόνοι με τις σκέψεις τους. Η ομορφιά του καλοκαιριού, βέβαια, έχει και τη σκληρή πλευρά της. Είναι το φως που τυφλώνει. Κάθε όμορφη διαδρομή είναι, ταυτοχρόνως, κι ένα τραύμα. Αφήνει στην καρδιά μια οδυνηρή νοσταλγία γιά όλα αυτά που λείπουν. Μια μελαγχολία για την τόσο μικρή απόσταση που χωρίζει την ομορφιά από τον πόνο.

Κλείνω τα μάτια και μυρίζω ακόμη το αγιόκλημα στο θερινό σινεμαδάκι. ´Εχω ακόμη στο στόμα τη γεύση από το φρουίτ παντς που ήπια στο τελευταίο καλοκαιρινό πάρτι στο σπίτι του φίλου. Ακούω ακόμη τους Modern Talking να τραγουδούν τα ντίσκο που χορεύαμε ιδρωμένοι. Αγκαλιάζω ακόμη τους φίλους μου γιατί αύριο γυρίζω στην Αθήνα, επειδή ανοίγουν τα σχολεία. Φιλάω ακόμη τον εφηβικό μου έρωτα και δίνουμε όρκους αιώνιας αγάπης στην παραλία. Βλέπω ακόμη τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας να χτυπούν στο βράχο που κάναμε ανέμελοι βουτιές. Όταν όλος ο κόσμος ήταν δικός μας. Όταν δεν υπήρχαν στη ζωή μας αυτοί οι πολιτικοί βρικόλακες. Ας μην αφήσουμε λοιπόν – ο καθένας όπως μπορεί – να κλέψουν την ψυχή μας. Γι´ αυτό, λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από το απλούστερο όλων. Μην καταργήσουμε μόνοι μας τις εποχές.

Ξεχάστε, σας παρακαλώ πολύ την αντιπαθητική ευχή «καλό χειμώνα», όταν μάλιστα τα θερμόμετρα δείχνουν 36 βαθμούς Κελσίου…

Καλό φθινόπωρο σε όλες και σε όλους!