Τα δέκα στάδια της παρακμής και κάποιες σκόρπιες σκέψεις…

Κάθε έθνος, κάθε κοινωνία, πριν βιώσει την παρακμή περνά από δέκα στάδια.

Το πρώτο είναι η έξοδος από την προηγούμενη κρίση. Εξαιτίας της ευφορίας για το διαφαινόμενο νέο ξεκίνημα η κοινωνία μοιράζει συγχωροχάρτια. Και το κράτος. Είναι η περίφημη ασυλία. Συνέβη στην Ελλάδα το 1945, συνέβη το 1974.

Ακολουθούν τα «δώρα» της νέας ελίτ η οποία μοιράζει προνόμια. Φτιάχνει τα λεγόμενα ρετιρέ. Υπάρχουν σε όλα τα συστήματα. Είναι οι βολεμένοι. Μόνο που επειδή ποτέ δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν αρκετά λεφτά, τα δώρα αλλάζουν

μορφή. Το κράτος κάνει τα στραβά μάτια. Σε κάθε είδους παρανομία. Έτσι εκπαιδεύεται ο λαός σε λάθος πρότυπο. Για πολλά χρόνια ο ένας κλέβει τον άλλο δημιουργώντας υπόστρωμα οργής και αδικίας. Ταυτόχρονα, δημιουργείται και μία τεχνητή έκρηξη της κατανάλωσης. Ο κόσμος μαθαίνει στα εύκολα. Και όσοι δεν έχουν πολλά βρίσκουν τρόπους να διασφαλίζουν λίγα που δε δικαιούνται.

Τρίτο στάδιο είναι η πολιτική ένταση. Όσοι είναι εκτός κατηγορούν όσους είναι εντός. Ξεκινούν ήπια, αλλά γρήγορα φθάνουν στο κόκκινο. Κλέφτες ανεβάζουν, κλέφτες κατεβάζουν οι αντιπολιτεύσεις τις κυβερνήσεις. Η απαξίωση των λέξεων προκαλεί την ισοπέδωση των πάντων. Η λογική υποχωρεί ενώπιον κομματικών και συντεχνιακών σκοπιμοτήτων.

Την πολιτική ένταση ακολουθεί η κοινωνική έκρηξη. Με διάφορες μορφές. Διαδηλώσεις, απεργίες, αγανακτισμένοι, «κίνημα» δεν πληρώνω κοκ. Οι ενοχές και οι ανισορροπίες του συστήματος έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια. Για πρώτη φορά η μία κοινωνική ομάδα έρχεται αντιμέτωποι με την άλλη. Στην πιο απλή μορφή διαδηλωτές και έμποροι.

Κάποια στιγμή έρχεται και η οικονομική κρίση. Έτσι είναι η ζωή. Κάνει κύκλους. Τότε, το απαίδευτο μπουλούκι βγάζει τα χειρότερά του ένστικτα. Άλλοι κόβουν μισθούς, άλλοι βγάζουν λεφτά έξω, για πολλούς πολίτες το όνειρο της καλής ζωής γίνεται εφιάλτης.

Έτσι ανοίγει ο κύκλος της βίας. Είτε με τη μορφή τρομοκρατίας, είτε ρίχνοντας ο ένας στον άλλο γιαούρτια, είτε με μπουκέτα στην τηλεόραση.

Είμαστε στο έξι. Ακολουθούν: η άρση της νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, ο κοινωνικός- εθνικός διχασμός, η χρεοκοπία και ο πόλεμος. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει είμαστε στο εννιά. Δεν το έχουμε ζήσει ακόμη. Καλό είναι, λοιπόν, να δείξουμε λίγη ψυχραιμία.

Δεν είναι δυνατόν να ακούω σε εκπομπή μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού ελληνίδα μάνα να εύχεται «να πεθάνουν τα παιδιά τους»! Εννοώντας τα παιδιά όσων της έκοψαν τα λεφτά. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να μιλούν για κατοχικές κυβερνήσεις. Και δεν είναι δυνατόν κάποιοι να λένε καλά της έκανε, για τα μπουκέτα του Κασιδιάρη στην Κανέλη. Λυπάμαι, αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία δικαιολογία.

Πιστεύεις ότι σε αδίκησε το σύστημα. Αγωνίσου για την αλλαγή του. Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφισε ΚΚΕ. Ψήφισε ότι νομίζεις πως δεν είναι σύστημα. Αλλά όταν όλοι αυτοί απλά κάνουν κριτική δε σου φταίνε οι άλλοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παντού στα μεγάλα συνδικάτα. Συγνώμη: ποιοι είναι οι βολεμένοι τελικά; Υπάρχουν στελέχη του που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι το