Πώς θα ξεφύγουμε απ’ τον όλεθρο της δραχμής

Η εμετική εικόνα της θεατρικής χειραψίας με τα παγωμένα βλέμματα Σαμαρά – Μπακογιάννη και η θερμή υποδοχή του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας στο πρώην σκληροτράχηλο σέντερ μπακ του Ατρομήτου Αθηνών, Ανατολάκη, θα μείνει στην πολιτική ιστορία ως η επιτομή των κορπορατικών κομμάτων στην Ελλάδα που αργοσβήνει. Των κομμάτων που λειτουργούν ως πτωχευμένες επιχειρήσεις και οδήγησαν την πατρίδα

μας και εκατομμύρια ανθρώπους στη δυστυχία. Των κομμάτων που πέρασαν σαν λυμεώνες πάνω από τα δημόσια ταμεία με τις εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις στο δημόσιο και τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα.

Το κάδρο της ντροπής συμπληρώνουν Βενιζέλος, Σαμαράς, Παπαρήγα και Καρατζαφέρης, οι οποίοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να παραμείνουν στο ερεβώδες σύστημα της εξουσίας. Και παρότι ο λαός τους καταδίκασε (ο Τσίπρας είναι άλλη ιστορία) αυτοί προσπαθούν να κρατηθούν με νύχια και με δόντια στις πολιτικές καρέκλες, γιατί δεν ξέρουν και δεν έχουν τι άλλο να κάνουν στη θλιβερή ζωή τους. Θυμίζουν τον τραγικό Έλληνα πολεμιστή Κυναίγειρο – αδελφό του Αισχύλου – ο οποίος στη ναυμαχία της Σαλαμίνας προσπάθησε να κρατήσει το καράβι των Περσών με τα χέρια και αφού του τα έκοψαν προσπάθησε με τα δόντια ώσπου του έκοψαν το κεφάλι.

Ο λαός, λοιπόν, σε αυτές τις εκλογές βρίσκεται ενώπιον του μεγαλύτερου αδιεξόδου της ζωής του. Να τους «κόψει το κεφάλι» ή να ψηφίσει ξανά κάποιο από τα πολιτικά σκύβαλα της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ ή του ΛΑΟΣ που όμως θα κρατήσουν τη χώρα στην Ευρωζώνη και δεν θα οδηγηθούμε στην κόλαση της δραχμής; Να τους στείλει στην πολιτική σύνταξη ή να δώσει την εξουσία στον τσάμπα μάγκα Τσίπρα με τις δώδεκα (!) συνιστώσες (ΣΑΚΟ, ΑΚΟΑ, ΔΗΚΚΙ, ΔΕΑ, ΚΕΔΑ, ΚΟΕ, ΑΠΟ, Κόκκινο, Ρόζα και κάτι άλλα αρχικά συν τον Στρατούλη) γιά να οδηγήσει την Ελλάδα σε μία εφιαλτική περιπέτεια. Τον απερίσκεπτο νταή Τσίπρα, που τα έβαλε ακόμη και με τον Ολάντ ο αθεόφοβος. Τον Γάλλο πρόεδρο που είναι ο μοναδικός σύμμαχος της Ελλάδας αυτές τις κρίσιμες ώρες.

Από την άλλη, βέβαια, για τον Σαμαρά τα είπαμε (καλός και ευγενής άνθρωπος μου φαίνεται και συμπαθής) αλλά πολιτικά επικίνδυνος, καθώς είναι αποκομμένος με το ιερατείο του στη Συγγρού από την κοινωνική πραγματικότητα). Για τον Βενιζέλο τι να πεις, το βλέμμα του τα λέει όλα. Όπως έλεγαν οι παλιοί, τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Κι στο κάτω κάτω είναι για λύπηση από τη στιγμή που έμεινε με πολιτικούς δίπλα του, οι οποίοι φοβούνται να κυκλοφορήσουν στο δρόμο.

Μόνο θυμηδία προκαλούν, πλέον, τα σάπια κόμματα με τους σάπιους επαγγελματίες πολιτικούς που απέτυχαν οικτρά. Ορισμένοι δε απ’ αυτούς περιφέρονται από κόμμα σε κόμμα, όπως οι λαϊκοί τραγουδιστές που κάθε σαιζόν βρίσκονται και σε άλλη μαρκίζα μαγαζιού. Κι, όμως, υπάρχουν δημοσιογράφοι και κανάλια που προσκαλούν να μιλήσει τον Κιλτίδη, ο οποίος άλλαξε. πέντε φορές (!) κόμμα μέσα σε δύο χρόνια. Να γιατί και οι δημοσιογράφοι φέρουν μερίδιο ευθύνης για το «εγέρθητε» του Καιάδα και του νέου. «Καραϊσκάκη» με τη μουστάκα, από το Μεσολ