Ο ΣΥΡΙΖΑ – και ο λαός – χρειάζονται ένα νέο αφήγημα!

Η επείγουσα επικαιρότητα στην οποία στροβιλιζόμαστε περιδεείς, οι αλλεπάλληλες ¨διαπραγματεύσεις¨ που έχουν καταντήσει σκιαμαχίες για το θεαθήναι, ο χρόνος που αμείλικτα μας οδηγεί στις κρίσιμες ημερομηνίες του Ιουνίου, δεν έχουν επιτρέψει την νηφάλια συνοπτική αποτίμηση των πρώτων 100 ημερών της κυβέρνησης.

Ο κ. Τσίπρας ήθελε εξάμηνη παράταση της συμφωνίας, γιατί «σε έξι μήνες η Ελλάδα

θα είναι μια άλλη χώρα». Πέρασε το μισό διάστημα και το μόνο που διαπιστώνεται, δεν είναι απλώς η διάψευση των κυβερνητικών υποσχέσεων – μαθημένοι είμαστε άλλωστε σε αυτά – αλλά η κατάρρευση ολόκληρου του οικοδομήματος, πάνω στο οποίο αφελώς και ευπίστως συνέθεσε το αντιμνημονιακό του αφήγημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κορόιδεψε. Απλώς δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε, γιατί η αντιμνημονιακή του αφήγηση στηριζόταν σε ένα υποκειμενικό σύμπαν, που συνέθεταν: Η επίγνωση για τα αποτελέσματα της δράσης του Δ.Ν.Τ σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, η πρωτόλεια οίηση της Αριστεράς, ότι είναι η μόνη που θέλει και μπορεί – εν αντιθέσει με τους υποταγμένους γερμανοτσολιάδες, υπηρέτες του κεφαλαίου, και των αγορών (που σημειωτέον θα τις χόρευε πεντοζάλη ), καθώς και η ελλιπής άποψη για τη λειτουργία των υπερεθνικών οργανισμών που, κατά την αριστερή μυθολογία, μοναδικό στόχο έχουν την καταπίεση και καθυπόταξη των λαών.

Αυτά τα μονομερή, «εύκολα», παραδοσιακά και αναπόδεικτα, συνέθεταν το ιδεολογικό σύμπαν των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Στα κομματικά γραφεία, επί χρόνια αρκούνταν σε ανακοινώσεις καταγγελίας της Δεξιάς , του προδοτικού ΠΑΣΟΚ, του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού , των μονοπωλίων. Ουδείς προβληματισμός διαπερνούσε την αυτάρκη μακαριότητά τους για το ποιο μπορεί να είναι σήμερα το έργο, το χρέος, οι δυνατότητες, η παρεμβατικότητα της Αριστεράς στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, της συγκρότησης ισχυρών διεθνικών οργανισμών .

Έτσι, πολύ φυσικά (και οδυνηρά για τους οργανωμένους οπαδούς τους- όχι όμως και για τους μέτοικους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ) – ανακάλυψαν ξαφνιασμένοι : Ότι το μνημόνιο δεν σκίζεται με ένα νόμο ένα άρθρο. Ότι ο μισθός δεν ανεβαίνει άμεσα στα 751 ευρώ, αφού εκείνες που θα πνίξει είναι κυρίως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για τις οποίες πρωτίστως ενδιαφέρονται. “Οτι τα χρήματα του ΤΧΣ δεν τα ορίζουν και δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν τα κοινωνικά προγράμματα που φαντασιώνονταν. Ότι καλοδιάθετα κράτη που θα μας δανείσουν οικειοθελώς και αφειδώς, δεν υπάρχουν, και ότι για κάθε ευρώ θα έπρεπε να πληρώσουμε σχετικό αντίτιμο. (Οι ενδείξεις υπήρχαν: ο εκπρόσωπος της Βραζιλίας στο Δ.Ν.Τ , στην οποία πρεσβεύει για δανεισμό ο κ. Λαφαζάνης, ήταν από τους πλέον σκληρούς πολέμιους της δανειοδότησης μας . Η Κίνα έχει αγοράσει μόνο 5 δισ σε ομόλογα , και αυτό λόγω τω συμφερόντων που έχει στον ΟΛΠ, ενώ τα 5 δισ της Ρωσίας, διαψεύστηκαν από τους ίδιους τους Ρώσους !).

Επίσης ανακάλυψαν ότι ο ΕΝΦΙΑ ( ο οποίος τους προσπόρισε ψήφους ακόμη και από τη Ν.Δ.) δεν καταργείται άμα λεφτά δεν υπάρχουν…

Ότι οι όποιες συμμαχίες και η εξ αυτών συνδρομή απαιτούν ανταπόδοση. (Εδώ συνετελέσθη και ο μέγιστος ερασιτεχνισμός: όταν ζητάς από τον Ομπάμα να μεσολαβήσει στη Μέρκελ, κρατάς για τον Ιούλιο το δίκαιο αίτημα Ξηρού για αποφυλάκιση. Για δυο μήνες δεν χάλασε ο κόσμος, αφού ξέρεις ότι αυτό αποτελεί κόκκινο πανί σε κάποιον του οποίου ζητάς τη βοήθεια )…

Ότι όλος ο χρεωμένος Νότος θα προστρέξει να συμπήξει συμμαχία μαζί σου για να αντισταθείς στον εκμεταλλευτικό τοκογλυφικό Βορρά (και μένεις μόνος, 18 έναντι ενός, στους οποίους μάλιστα φαίνεσαι και ως ακατανόητος!)…

Ότι εύκολα θα έδιωχνες την τρόικα αλλά παράλληλα θα εξακολουθούσαν να σε δανείζουν (και αναγκάστηκες να αλλάξεις απλώς το όνομα της σε «θεσμούς», για να διατηρήσεις τα προσχήματα )…

Ότι δεν αναγνωρίζεις στην Μέρκελ το δικαίωμα να είναι κάτι ξεχωριστό από τους υπόλοιπους 19 (αλλά αναγκάζεσαι κάθε λίγο και λιγάκι να της τηλεφωνείς παρακλητικά να κλείσει η συμφωνία )…

Ότι υπερηφάνως δεν θα πάρεις τη δόση, ο Ντράγκι θα παίρνει αγχωμένος τηλέφωνα τον Έλληνα πρωθυπουργό και εκείνος θα πρέπει να του το κλείνει (άρθρο Βαρουφάκη)… και μετά καταλήγεις να τους καταγγέλλεις ότι σε κορόιδεψαν και δεν σου έδωσαν τα λεφτά που δεν ήθελες…

Ενδεικτικά τα ανωτέρω , αποτελούν απλή «σταχυολόγηση» όχι τόσο ως κυβερνητικές υποσχέσεις που ξεχάστηκαν, όσο ως μεγάλα ιδεολογικά προτάγματα τα οποία εκκολάφθηκαν πασπαλισμένα με ψευδαισθήσεις, μέσα στο ιδεολογικό κέλυφος που αναπτύσσονταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόδωσε και δεν προδίδει. Αυτοπροδώθηκε απο τις ιδεολογικές ψευδαισθήσεις του. Είναι καιρός («αν όχι τώρα, πότε», που θα έλεγαν και οι ίδιοι ) για μία νέα ρεαλιστική αφήγηση, για τις δυνατότητες μιας Αριστεράς που δεν θα κυνηγά ανεμόμυλους και δεν θα κατηγορεί τους άλλους για τις αποτυχίες της.

Αυτό αποτελεί πρώτιστη και επείγουσα ανάγκη, δεδομένου ότι δεν υπάρχει και κάποια άλλη εναλλακτική λύση. Ο κ. Σαμαράς, αγκιστρωμένος στην καρέκλα του, αμφισβητείται σφοδρώς στο κόμμα του, σε ένα έργο που θα έχει και συνέχειες. Το ΠΑΣΟΚ απαξιωμένο, μοιράζει οπαδούς και στελέχη ένθεν κακείθεν σε όλο το φάσμα του πολιτικού σκηνικού. Το Ποτάμι, με αξιοπρεπή παρουσία αλλά χωρίς διακριτό στίγμα, (και ευάλωτο στη χυδαία και αναπόδεικτη προπαγάνδα ότι γεννήθηκε για να υπηρετήσει συμφέροντα).

Μόνη λύση προς το παρόν είναι ένας ρεαλιστικός ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θα εκλαμβάνει τον ρεαλισμό ως ήττα και τις ονειροφαντασίες του ως επαναστατική αγωνιστική συνέπεια…