Ο Κεντροαριστερός «σταρ» είναι διαμάντι ή φούσκα;

Ένας πρωθυπουργός για κάθε χρόνο κρίσης… Ο τέταρτος στη σειρά για την Ιταλία, από τότε που ο ευρωπαϊκός νότος γονατίζει στην προσπάθεια να δαμάσει τα υπέρογκα ελλείμματα και τα ιλιγγιώδη δημόσια χρέη.

Μετά τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον Μάριο Μόντι, τον Ενρίκο Λέτα… τώρα ο Ματέο Ρέντσι.

Ξεκίνησε από την πρώτη πρωτεύουσα στην ιστορία της Ιταλίας, τη Φλωρεντία, για να κατακτήσει την “αιώνια” πόλη και τους “αιώνια” ονειροπόλους συμπατριώτες του…και ας ελπίσουμε ότι θα μεταφέρει κάτι από τη μαγεία της γκαλερί Ουφίτσι, στο παλάτσο Κίτζι.

Ο πολλά υποσχόμενος (εντολοδόχος) πρωθυπουργός

της Ιταλίας έχει σίγουρα λάμψη και αξιοζήλευτο χάρισμα, ενώ η πάντα σικ εμφάνισή του -ως γνήσιος άλλωστε Φλωρεντίνος- τον βοηθάει να κερδίζει τις εντυπώσεις… Φλερτάρει άνετα με το φακό… αλλά αυτή η ιστορία έχει κοντά ποδάρια.

Δείχνει ιδιαίτερα δυναμικός και αποφασιστικός, όμως είναι εξαιρετικά ανυπόμονος –όπως φάνηκε τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν περίμενε να εκλεγεί από τον ιταλικό λαό-παρά τις εκτιμήσεις ότι οι κάλπες δεν θα αργούσαν-ενισχύοντας το επιχείρημα των αντιπάλων του ότι “μπήκε από την πίσω πόρτα”.

Θα αναλάβει τα ηνία της χώρας σε μια κρίσιμη περίοδο και θα ηγηθεί της τρίτης, κατά σειρά, μη εκλεγμένης κυβέρνησης τα τελευταία δυο χρόνια. Μιας κυβέρνησης, δηλαδή, χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση στο εσωτερικό. Και όλα αυτά, χωρίς να διαθέτει καμία απολύτως εμπειρία διακυβέρνησης… πλην της δημαρχιακής του θητείας.

Πετυχημένος δήμαρχος της πανέμορφης και “πλούσιας” Τοσκανέζικης πρωτεύουσας αναρριχήθηκε στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος, με όπλο την εκλογική του απήχηση… ευνοημένος από άλλη μια κρίση στην Κεντρο-αριστερά.

Το στοίχημα τώρα είναι ποιο Υπουργικό Συμβούλιο θα συγκροτήσει και ποια πρόσωπα θα μπορέσουν να υλοποιήσουν τις βαθιές μεταρρυθμίσεις για τις οποίες έχει δεσμευτεί, μεταξύ των οποίων ο νέος εκλογικός νόμος, με στόχο να εξασθενήσει την επιρροή των μικρών κομμάτων και να βάλει φρένο στον κατακερματισμό της πολιτικής σκηνής στην Ιταλία.

Γι αυτό και δυσκολεύεται να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Αντζελίνο Αλφάνο, του ηγέτη της νέας Κεντροδεξιάς που αποσχίστηκε από το κόμμα του Μπερλουσκόνι, με τον οποίο, Σίλβιο, αντιθέτως, ο 39χρονος Ρέντσι επέλεξε να συμμαχήσει πριν καν αναλάβει.

Ίσως για να μάθει το μυστικό της γοητείας που ασκεί στου Ιταλούς…

Ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιταλική ιστορία-ξεπερνώντας κατά μόλις δυο μήνες το ρεκόρ του Μπενίτο Μουσολίνι- έχει δύσκολο δρόμο μπροστά του. Σε αντίθεση με τη σαφή πολιτική του ατζέντα, δεν φαίνεται να έχει ξεκάθαρη οικονομική στρατηγική, που κρίνεται απολύτως απαραίτητη όταν πιάνει κανείς το τιμόνι της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας στην Ευρωζώνη εν μέσω κρίσης.

Πρέπει να νοικοκυρέψει το δημόσιο χρέος που φτάνει τα 2 τρισ ευρώ, να μειώσει τα εφιαλτικά ποσοστά της ανεργίας, και να βγει από την ύφεση. Σύντομα θα αποκαλυφθεί εάν είναι απλώς ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, που θα τροφοδοτήσει την έννοια του πολιτικού όρου “ιταλοποίηση”, όπου σχεδόν κανείς πρωθυπουργός δεν κλείνει χρόνο.

Ας ελπίσουμε ότι γνωρίζει καλά τον Μακιαβελισμό για να τον αποφύγει…

Η Φλωρεντία έδωσε στο παρελθόν αρχηγό της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, τον Τζιανκάρλο Αντονιόνι -που έτυχε να γνωρίσω στο εστιατόριό του σε αυτή την απαράμιλλης ομορφιάς πόλη. Ο Ματέο Ρέντσι, στο δικό του πεδίο, καλά θα κάνει να του μοιάσει γιατί, εκτός από το ποδόσφαιρο, και στην πολιτική (ιδίως εκεί) οι «τιφόζι» δεν αστειεύονται…