Ο… αμείλικτος έλεγχος των εφοριακών, για δύο εισιτήρια λεωφορείου!

Η φωτεινή επιγραφή με ενημερώνει ότι το λεωφορείο που θέλω, θα περάσει σε 4 λεπτά. Τρέχω σε παρακείμενο περίπτερο-πολυκατάστημα για να προμηθευτώ εισιτήριο.

«Δύο εισιτήρια κι ένα μπουκαλάκι νερό» λέω στον περιπτερά.

«3.30», μου λέει αυτός, του δίνω τα χρήματα και αρπάζω τα ρέστα για να προλάβω.

«Την απόδειξή σας!», ουρλιάζει ο άνθρωπος, την πιάνω στον αέρα την πετάω στην τσάντα μου και την στιγμή που γυρίζω την πλάτη μου για να κατευθυνθώ προς τη στάση με σταματάνε δύο κύριοι. Ευγενέστατοι,

χαμογελαστοί, «την απόδειξη για την αγορά που κάνατε μόλις τώρα από το περίπτερο» μου λένε.

Μάλιστα! Το λεωφορείο αχνοφαίνεται στο βάθος του δρόμου κι εγώ πρέπει να αδειάσω την γυναικεία τσάντα μου -το τονίζω αυτό!- για να ανακαλύψω ένα τόσο δα μακρόστενο χαρτάκι που γράφει πάνω 3 ευρώ και 30 λεπτά!

«Την έχω ρίξει εδώ μέσα αλλά μέχρι να την βρω θα χάσω το λεωφορείο» τους λέω παρακαλετά, αλλά ουδόλως πτοούνται.

«Θα πάρετε το επόμενο» μουρμουράει ο ένας και κοιτάζει με νόημα την τσάντα μου.

«Είναι σε 20 λεπτά το άλλο δρομολόγιο και θα έχω πρόβλημα» κάνω μια ύστατη προσπάθεια αλλά σε λίγο βλέπω το μπλε λεωφορείο με τον αριθμό 550 να φεύγει χωρίς εμένα!

Ψάχνω, βρίσκω το πολυπόθητο αποδεικτικό της νομιμότητας που σώζει κι εμένα και τον περιπτερά από το πρόστιμο και αφού το ελέγχουν οι δύο άνδρες του πρώην ΣΔΟΕ, με ευχαριστούν αυστηρά και συνεχίζουν τον αμείλικτο αγώνα τους για την πάταξη της φοροδιαφυγής.

Δεν φταίνει αυτοί. Απλοί υπάλληλοι είναι. Αλλά που να πάρει, δεν είναι δυνατόν να περιορίζεται η αυστηρότητα και η εφαρμογή των νόμων στις μαρίδες, όταν οι καρχαρίες έχουν πλέον καταλύσει κάθε γωνιά αυτής της χώρας… Σε πιάνει το γαμώτο. Και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι το μόνο που αξίζει στο κράτος, είναι να μην ξαναπάρεις ποτέ σου απόδειξη! Ως ελάχιστο δείγμα διαμαρτυρίας. Για να φωνάξεις έστω κι έτσι ότι βαρέθηκες να είσαι μονίμως το γαϊδούρι που τραβάει το κάρο…

Υ.Γ. Μία κυρία που παρακολούθησε το περιστατικό μου είπε ότι θα μπορούσα να ισχυριστώ πως τα εισιτήρια τα είχα αγορασμένα μέρες και το μπουκαλάκι του νερού το είχα πάρει από το σπίτι μου. «Μα με είδαν να φεύγω από το περίπτερο» αντέδρασα εγώ. «Σώπα καλέ! Εγώ θα τους έλεγα ότι θέλω να βγάλω γκόμενο τον περιπτερά. Θα μας φορολογήσουν και το καμάκι τώρα;». Ετών 68, η κυρία Άννα. Θεότητα!

thisismarias.com

Follow me on Facebook