Μιά «μαγική» βραδιά με τους 100 σταρ των γηπέδων!

Εντελώς προσωπικό το άρθρο, ας μην χαλάσει κανείς αυτά τα τρία πολύτιμα λεπτά από τον χρόνο του για να το διαβάσει. Εκτός κι αν θέλει να μπει μαζί μου δωρεάν στη χρονομηχανή και να ταξιδέψουμε στις εποχές της αθωότητας. Του αγνού ποδοσφαίρου. Από τις αλάνες της Γκύζη, των Αμπελοκήπων, της Κυψέλης και των Πατησίων μέχρι στα «σαλόνια» του Μπερναμπέου, του Μαρακανά, του Γουέμπλευ και του Μεάτσα.

Ένας από τους πέντε αδελφικούς φίλους μου σε αυτή τη ζωή είναι ο Μάκης Ντέτσικας. Ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στην Αθήνα.

Με «καντάρια» γνώση και εμπειρία και σπουδαία καριέρα ως παίκτης. Είναι ο άνθρωπος που θα ευγνωμονώ όσο ζω, γιατί με έμαθε σωστό ποδόσφαιρο. Και πρωτίστως με ήθος. Τον γνώρισα το μακρινό 1982 στον Γκυζιακό Αθηνών, όπου με καθιέρωσε στην εντεκάδα χαριζοντάς μου την απόλυτη εφηβική ευτυχία. Και μέχρι σήμερα που με κρατάνε τα πόδια μου στο επίσημο πρωτάθλημα ΜΜΕ με την ομάδα της Nova και στο τουρνουά αγάπης της Unicef ακολουθώ πιστά τις συμβουλές του στο «χόρτο».

Έκανα αυτό τον πρόλογο γιά να καταλήξω στη βραδιά που οργάνωσε σπίτι του μαζί με τη γλυκύτατη συζυγό του Εύχαρις που τον ακολουθεί πιστά εδώ και δεκαετίες. «Ετοιμάζω μιά ποδοσφαιρική προβολή – έκπληξη τη μέρα της γιορτής μου» μου είχε πει στο τηλέφωνο πριν από δύο μήνες. Τρία πράγματα γνωρίζει τέλεια ο Μάκης. Ποδόσφαιρο, κινηματογράφο και μουσική. Με κάποιο «μαγικό» τρόπο πάντα συνδυάζει και τα τρία. Φυσικά και ήμουν εκεί. Στην ίδια παρέα μαζί με άλλους βετεράνους ποδοσφαιριστές του αθηναικού ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Με λίγα κιλά παραπάνω, άσπρα μαλλάκια, πρεσβυωπία και ρυτίδες αναμνήσεων από τα «ξερά» γήπεδα που μεγαλουργήσαμε. Λίγο ήθελε πριν την προβολή να παραμερίσουμε τα έπιπλα και να στήσουμε ένα πέντε επί πέντε στο σαλόνι! Μια εντεκάδα μαζευτήκαμε και σας την παρουσιάζω με χαρά.

Ανδρέας Κατσιγιάννης, Λουκάς Βασιλείου, Ηλίας Κουτσοδάσκαλος, Ανδρέας Θεριός, Σύλλας Λάππας, Μάκης Ντέτσικας, Σταμάτης Τσεσμενόγλου, Αργύρης Κωστάκης, Θανάσης Πολύζος, Αλέκος Μαρκεζίνης, Κώστας Μανώλης (η σειρά με τα νούμερα που φορούσαμε στις φανέλες μας).

Ο Μάκης με πολλή δουλειά μόνταρε και «έδεσε» με απαράμιλλη μουσική φάσεις με τους εκατό κορυφαίους – κατά την αποψή του ποδοσφαιριστές του πλανήτη, τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ταυτοχρόνως έκανε και τον σχολιαστή επί τέσσερις ώρες που κράτησε η μαραθώνια προβολή με δύο διαλείμματα για να «τσιμπήσουμε» κάτι.

Απολαυστική βραδιά με καλούς ανθρώπους σε ένα φιλόξενο σπίτι που ξεχείλιζε από αναμνήσεις.
Θα θυμάμαι παντοτινά αυτή την υπέροχη ποδοσφαιρική βραδιά. Για την ιστορία η καρδιά και η ματιά του Μάκη διάλεξαν γιά κορυφαίους τους Μαραντόνα, Πελέ, Κρόιφ και Χατζηπαναγή.

Φεύγοντας του θύμισα τη ρήση του μεγάλου Αλ Πατσίνο που λατρεύουμε και οι δύο. «Ποιός μίλησε για θριάμβους; Το παν είναι να αντέξεις στον χρόνο!»

Κι επειδή του υποσχέθηκα να του εξηγήσω γιατί το είπα σε ένα καφεδάκι που θα πιούμε, αλλά δεν ξέρω πότε, ας του το αποκαλύψω τώρα.

Η μόνη μου απορία με όλον τον σεβασμό – γιατί στεναχωρήθηκα σαν παιδί – είναι «δεν χώραγε στους εκατό ο Χαβιέρ Ζανέτι;» Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει στο μυαλό στου Μάκη Ντέτσικα η επιτομή του πάθους, της ομαδικότητας, της απλότητας, της δύναμης και του ήθους. Εγώ είμαι «τρελός» – και το ξέρει – τον έχω πάνω απ όλους, πρώτος των πρώτων τον αρχηγό Χαβιέρ. Αλλά γιά εσένα δεν υπήρχε μιά θέση στον «χρυσό» κατάλογο; Έστω και εκατοστός τιμητικά…