Κοίταξε μπροστά και μετά τον θάνατο…

Όταν πέθανε ο γιος της η κυρία Πολυτίμη Μεταξά ένιωσε την ανάγκη να κάνει κάτι για να διατηρήσει τη μνήμη του ζωντανή. Είχε κάποια χρήματα «στην άκρη». Κάπου έπρεπε να τα δώσει «να πιάσουν τόπο». Να βοηθηθούν συνάνθρωποί της. Να σωθούν ζωές. Να περιοριστεί το «κακό».

Έτσι, ένα πρωί πριν από λίγους μήνες, πήγε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής της στη Ραφήνα. Ζήτησε να δει τον διοικητή. Ο αστυνόμος β΄ Δημήτρης Δελτσίδης έμεινε άφωνος όταν άκουσε την ιστορία της ηλικιωμένης και την προσφορά

της. Δίστασε, αλλά η επιμονή της ήταν ασφυκτική. Η ελληνική γραφειοκρατία, η Λερναία Ύδρα του δημοσίου και οι «υπογραφές» στις επόμενες εβδομάδες είχαν ξεπεραστεί.

Ένα υπερσύγχρονο περιπολικό, το μοναδικό στο στόλο της Ελληνικής Αστυνομίας σε όλη τη χώρα, βρίσκεται εδώ και λίγες ημέρες στους δρόμους και στη «μάχη» κατά του εγκλήματος.
Στο πίσω μέρος, σαν ένα «κεράκι μνήμης» πάντα αναμμένο η ένδειξη «δωρεά εις μνήμην Γιάννη Μεταξά».Είναι αυτό που λέμε ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι η ελπίδα δεν σβήνει. Και κάπου κάπου, όπως στην περίπτωση της μητέρας που έχασε το παιδί της, έρχονται «ριπές» αισιοδοξίας ότι ακόμη και μέσα από τον πόνο γεννιέται κάτι καλό. Και η κοινωνία «εφευρίσκει» νέες μορφές αλληλεγγύης. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να κοιτάζουν μπροστά.