Γραβάτες και pretty bra, Γιάννη μου…

Σε περνάω σχεδόν 2 δεκαετίες. Παρά ταύτα θεωρώ τον εαυτό μου εξίσου νέο με σένα, για να μην πω και νεότερο. Γιατί νιότη Γιάννη, δεν είναι απλά μια ημερομηνία γέννησης στην ταυτότητα. Νιότη είναι τα σημαδεμένα γόνατα και οι ουλές στο κορμί από τις αναρίθμητες πτώσεις με το παιδικό ποδήλατο. Νιότη είναι να αγνοείς, να αδιαϕορείς για τις αισθήσεις που δεν ένιωσες, τα πράγματα που δεν έκανες, τους ανθρώπους που δεν συνάντησες, γιατί είσαι περήϕανος για τη ζωή που είχες.Νιότη είναι μια πνευματική κατάσταση του νου, κι όχι μια χρονική περίοδος.Κράτα τα ετούτα τα λόγια. Στο Αμερικάνικο Κολλέγιο πιθανότατα να μη στα δίδαξαν ποτέ. Αυτά μόνο στα πεζοδρόμια της πραγματικής ζωής διδάσκονται και στις γειτονιές του κόσμου. Αλλά τί σου λέω τώρα, ε; Εγώ ο προλετάριος γιατρουδάκος από την Καβάλα. Το παιδί ενός δασκαλάκου.Το άρθρο σου για τις ενδυματολογικές (μη) προτιμήσεις του Αλέξη του Τσίπρα ήταν απογοητευτικό. Σοβαρολογείς τώρα ρε Γιάννη; Σε ποιο «Κεϕάλαιο» του Μαρξ περιγράϕονται οι dress codes που περιγράϕεις; Κατακρίνεις κάποιον επειδή δεν γουστάρει να ϕορά γραβάτες; Τί είναι τούτο πάλι; Κανένα ποινικό αδίκημα; Εγώ σιχαίνομαι τα παπιγιόν.Γράψε και για την αϕεντιά μου ένα άρθρο. Κι ονόμασέ το: «Ένα παπιγιόν για τον Αλέξη». Κι εγώ Αλέξης είμαι. Μερικές λέξεις θα χρειαστεί να αλλάξεις μόνο.Είσαι αρκετά μικρός για να αγνοείς και αρκετά αστός για να μη σε νοιάζει ότι για τη νεοελληνική κατάντια ευθύνεται μια αδηϕάγος ψευτοκυριλέ καθωσπρέπει παρέα με γραβάτες, που επί σειρά ετών δηλητηρίαζαν, μπόλιαζαν με σιχαμένο, άρρωστο σπέρμα την πατρίδα κι έκαναν τη δική μου και τη δική σου γενιά αιώνια γιουσουϕάκια του αέναου χρέους, που λέει κι ο Τράγκας. Ποιοι «ληστές με τα Καλάσνικωϕ» και πράσινα άλογα; Εκείνοι ήταν γατάκια ολκής μπροστά στους λήσταρχους με τις πρασινομπλέ γραβάτες.Ολόκληρη η οικονομία μιας χώρας στηρίζεται στη δουλειά και τον μόχθο των εργαζομένων της. Στην Ελλάδα της γραβάτας της υποκρισίας, ολάκερο το οικονομικό μοντέλο στηρίζεται στη δουλειά του μπαμπά, γιατί για τους νέους η όποια εργασιακή προοπτική ισοδυναμεί με κυνήγι παρθένων σε οίκο ανοχής.Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά Γιάννη μου. Είναι ευκολότερο να ϕορέσεις μια γραβάτα και να ληστέψεις, ιδρύοντας μια τράπεζα, παρά απειλώντας ρακένδυτος έναν ταμία. Καιρός να γυρίσει σελίδα η έρμη τούτη χώρα. Με ή χωρίς γραβάτες, καλτσόν, pretty bra, ζαρτιέρες ή στρινγκ.Αλλά, τώρα που το ξανασκέϕτομαι, κάποιες ϕορές δεν αρκεί να γυρίσεις σελίδα. Τη σκίζεις από τη ρίζα.*Follow on twitter: @AlexisPolitis