Γιάννης Μπέζος: Διαφωνώ απολύτως με την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια

Πολυτάλαντος με ιδιόρρυθμο χαρακτήρα -για κάποιους- κι απόψεις που ξέρει να τις υποστηρίζει με επιχειρήματα, ο Γιάννης Μπέζος, είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός κι ένας ακόμη πιο εξαιρετικός συνομιλητής. Στο ενεργητικό του έχει πολλές επιτυχίες, θεατρικές και τηλεοπτικές. Δίστασα να του τηλεφωνήσω για να του ζητήσω συνέντευξη γιατί είχα ακούσει πολλά για εκείνον. Όπως για παράδειγμα ότι είναι πολύ δύσκολος άνθρωπος. «Θα γίνω κι ακόμη δυσκολότερος», μου λέει κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας στο τηλέφωνο, όπου με χαρά δέχθηκε να μου παραχωρήσει χωρίς να γνωριζόμαστε προσωπικά.

«Δεν είναι μόνο η περίοδος του Μεσοπολέμου. Είχε την ευτυχία να έχει τις περιόδους του μεσοπολέμου, του πολέμου, του εμφυλίου πολέμου και μετά. Δηλαδή, μέχρι το ΄58 που πέθανε. Είναι περίοδοι πολύ σημαντικές. Τον υποδύομαι σαν αύρα. Μην φανταστείτε ότι υπάρχει καμία αντιγραφή. Δεν έχουμε πολλά γι΄ αυτό, παρά μόνο από φωτογραφίες. Δεν έχουμε ούτε φωνητικό υλικό. Επειδή συμπεριφέρεται στην σκηνή σαν να έχει επανέλθει από τον άλλον κόσμο και βλέπει όλα αυτά που γίνονται, μας παρουσιάζει κατά ένα τρόπο τη ζωή του. Σαν κλίμα περισσότερο. Μην παρεξηγηθούμε να νομίζουν ότι κάνω τον Σουγιούλ σαν μίμηση, γιατί δε θα είχε κανένα ενδιαφέρον. Το αποτέλεσμα της δουλειάς του Σουγιούλ, δηλαδή όλα αυτά τα μουσικά που έγραψε, είχαν πάνω την πινελιά του πολύ ταλαντούχου ανθρώπου. Δε θα πω του καλλιτέχνη μόνο. Επιμένω στη λέξη, του ανθρώπου. Διότι, όπως ξέρετε, η ζωή υπερέχει της Τέχνης και δε δίνουμε σημασία σε αυτό. Δίνουμε σημασία μόνο στην Τέχνη μας, ενώ δε δίνουμε σημασία στη ζωή μας. Ο άνθρωπος αυτός, όπως και οι φίλοι του και οι συνεργάτες του, αναφέρω ενδεικτικά τον Σακελλάριο, τον Γιαννακόπουλο, τον Τραιφόρο, τον Γούναρη, τον Μαρούδα, ήταν όλοι τους άνθρωποι που ζούσαν πραγματικά. Έζησαν σε μία εποχή που δεν ήξερες τι σου ξημερώνει, αν την άλλη μέρα θα βρισκόσουν εν ζωή, επομένως χαιρόντουσαν την κάθε στιγμή. Αυτό είναι που βγαίνει και στο έργο τους κι αυτό είναι που εισπράττουμε κι εμείς σαν επιτυχία στο κοινό».

Κι αυτή είναι η επιτυχία τους, ότι ζούσαν την κάθε στιγμή που, πλέον, σήμερα οι άνθρωποι δεν κάνουν, του απαντάω.

Γ.Μ «Ναι γιατί νομίζουν ότι θα τους τη χαρίσει κάποιος άλλος. Θα σας πω μία φράση που άκουσα. «Θέλεις να βρεις το φως»; Ψάξτο. Δεν θα σου το χαρίσουν. Τα παιδιά του μεσοπολέμου, της μικρασιατικής καταστροφής, δοκιμαζόντουσαν κάθε στιγμή και χαιρόντουσαν την κάθε στιγμή, την κάθε μέρα, την καλή παρέα, το καλό φαγητό, τις καλές συζητήσεις, το γέλιο, ζούσαν τη ζωή τους ελαφρά. Τη σοβαρότητα την έβαζαν στο έργο τους. Έτσι κάνουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες».

Από τις ελάχιστες φορές που ομονοήσαμε στην Ελλάδα είναι το Αλβανικό Έπος

Μ.Σ Η παράσταση, λοιπόν, σας γυρίζει και μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω. Στην Ελλάδα του μεσοπολέμου, του πολέμου και μετά. Τι διαφορές υπάρχουν, κατά τη γνώμη σας, μεταξύ του Έλληνα εκείνης της εποχής και του σημερινού;

Γ.Μ «Να σας απαντήσω με σιγουριά δεν ξέρω, γιατί δεν έζησα τότε. Ό,τι έχω σαν απόηχο ή ό,τι ξέρουμε από τους γονείς μας, γιατί ο πατέρας μου ήταν αυτής της γενιάς κι ό,τι ψυχανεμιζόμαστε τώρα από το έργο. Αυτό που εισπράττω εγώ, με το αίσθημα, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν άνθρωποι κουρασμένοι. Δηλαδή, ήταν άνθρωποι που είχαν ζήσει πολύ. Είχαν δοκιμαστεί. Οι άνθρωποι οι σημερινοί οι οποίοι είναι μέσα στο παιχνίδι, από τα 25 για παράδειγμα μέχρι τα 55, είναι δυο τρεις γενιές που τα βρήκαν λίγο εύκολα. Σχετικά. Τα ξέρουμε, τα έχουμε πει 100 φορές, μην αναλωνόμαστε. Δηλαδή δεν κοπιάσαμε πολύ για κάτι, ανεξαρτήτως αν είχαμε ικανότητες ή όχι. Εγώ δεν κρίνω την ικανότητα των ανθρώπων. Βεβαίως υπάρχουν ικανοί άνθρωποι, πολύ σημαντικοί αλλά δεν είναι το ίδιο. Καμία φορά ακούω ότι και τώρα η χώρα είναι σε πόλεμο. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Άλλο να είσαι σε κανονικό πόλεμο, να φοβάσαι για την ίδια σου τη ζωή. Ήταν άνθρωποι που έζησαν πολύ έντονα. Ήταν η χώρα σε δοκιμασία μεγάλη. Επίσης μεσολάβησε, κι αυτό είναι κάτι που ξεπερνάμε, το προσπερνάμε μάλλον, το αλβανικό έπος. Δηλαδή ο πόλεμος με τους Ιταλούς, που είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για την ελληνική ιστορία και τους Έλληνες, και το προσπερνάμε και δεν του δίνουμε σημασία. Διότι ήταν μία από τις μοναδικές φορές, τις ελάχιστες, της ελληνικής σύγχρονης ιστορίας, που ομονόησε ο κόσμος, όλων των παρατάξεων. Ήταν ένα παράδειγμα αυτό και η νίκη η μεγάλη. Γι’ αυτό και εορτάζουμε την έναρξη του πολέμου κι όχι τη λήξη. Καμιά φορά ακούω, γιατί εμείς γιορτάζουμε την έναρξη κι οι άλλοι την λήξη; Εμείς γιορτάζουμε την έναρξη γιατί εμείς πολεμήσαμε. Αυτό, λοιπόν, μας χαρακτηρίζει. Χαρακτηρίζει ο πόλεμος την πείνα, την απαγόρευση, το πώς θα μπορέσουμε να πυροδοτήσουμε τη φαντασία και το μυαλό μας για να κάνουμε τη δουλειά μας. Όλα αυτά σημαίνουν ότι είχαν αντίπαλο οι άνθρωποι. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαμε αντίπαλο. Κι αυτό μας έκανε μαλθακούς».

Τα παιδιά που τα σπάνε στο Πολυτεχνείο λειτουργούν συμπλεγματικά

Μ.Σ Είστε από εκείνους τους λίγους, που γνωρίζετε Ιστορία. Τα νέα παιδιά, με τον τρόπο που διδάσκετε η Ιστορία στα σχολεία, δεν την ξέρουν. Αυτό είναι κι ένα από τα ελαττώματα του σημερινού Έλληνα, που δεν τον αφήνει να προοδεύσει; Όλο λέμε πιάνουμε πάτο κι όλο δεν τον βρίσκουμε.

Γ.Μ «Η ιστορία, η γλώσσα, όλα αυτά είναι ένα πράγμα μαζί. Η Ιστορία, όπως και η Γλώσσα, σου δημιουργεί μία σύνδεση με το παρελθόν. Αν θέλεις λοιπόν να πας στο μέλλον, δημιουργικά, και το μέλλον να σου αποκαλύψει κάτι, θα πρέπει να γνωρίζεις παρά πολύ καλά το παρελθόν. Δηλαδή, τι δημιούργησε την σημερινή κατάσταση. Η μελέτη της ιστορίας δεν είναι μαρτυρώ λόγια ή μαθαίνω χρονολογίες, είναι τι σου δημιούργησε, τι είναι αυτά τα πράγματα που δημιούργησαν έναν κόσμο τον οποίο σήμερα απολαμβάνουμε ή πληρώνουμε. Εάν δεν το γνωρίζεις αυτό, γίνονται δύο πράγματα. Πρώτον, μένεις μετέωρος και δεύτερον, σε φοβίζει αυτό κι αρχίζεις και το βρίζεις, επειδή δεν μπορείς να το ξέρεις. Έχουμε το πρόσφατο παράδειγμα των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Όλοι αρχίζουμε και συζητάμε, γιατί γίνονται κτλ. Υπάρχει μία εξήγηση γι αυτό. Διότι αυτά τα παιδιά εκμεταλλεύονται τη Δημοκρατία και τη γιορτή του Πολυτεχνείου κι ακριβώς γιατί δεν γνωρίζουν ακριβώς τι γέννησε το Πολυτεχνείο λειτουργούν συμπλεγματικά απέναντι σε αυτά τα γεγονότα. Κάποιοι άνθρωποι θυσίασαν τη ζωή τους ενώ αυτοί το κάνουν εκ του ασφαλούς. Μιμούνται τους ήρωες του Πολυτεχνείου. Αλλά μιμούνται εκ του ασφαλούς φυσικά. Αυτό γίνεται».

Δεν ψήφισα Σύριζα, το ξεκαθαρίζω

Μ.Σ Να έρθουμε τώρα στην Ελλάδα του σήμερα. Για πρώτη φορά έχουμε στην Ελλάδα «αριστερή κυβέρνηση». Πολλοί, μάλιστα, υποστηρίζουν πια ότι το πρόγραμμα που ακολουθεί δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχε εξαγγείλει προεκλογικά. Πιστεύετε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε ψέματα για να εκλεγεί ή θεωρούσε ότι οι δανειστές θα υπέκυπταν σε αυτά που ήθελε να κάνει;

Γ.Μ «Εγώ δεν ανήκα στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Το ξεκαθαρίζω. Όταν εξελέγη ήμουν από αυτούς που είπαν, ναι γιατί όχι. Ξέρω ότι οι πολιτικοί λένε και τρεις κουβέντες παραπάνω για τις εκλογές για να δούμε μήπως, τέλος πάντων, υπάρχει κάτι καινούργιο στον ορίζοντα, μια καινούργια ματιά, μήπως, μήπως, μήπως… Όταν άκουσα μετά την πρώτη εβδομάδα, μία δήλωσή του ότι «σκοπεύω να αλλάξω την Ευρώπη», είπα «εδώ ήταν πάμε να φύγουμε». Καταλάβατε τι θέλω να πω; Ανεβάζουμε τον πήχη χωρίς να έχουμε κάνει προπόνηση. Δε γίνεται αυτό το πράγμα. Όταν τάζεις δεξιά και αριστερά αυτό που ονόμασε ο πρόεδρος της κυβέρνησης «αυταπάτη» κάποια στιγμή, το πιστεύεις.. Δηλαδή, πιστεύεις αυτά που λες και νομίζεις ότι μπορεί να γίνουν. Γιατί, ξέρετε, η λαική βούληση σε επηρεάζει παρά πολύ. Αυτό είναι το λάθος των πολιτικών μας. Ότι τον επηρεάζει πολύ ο λαός. Πρέπει να είσαι μπροστά από το λαό κι όχι από πίσω ,αλλιώς γίνεσαι «υπηρέτης» του και δεν «υπηρετείς» το μέλλον του. Είναι άλλο πράγμα αυτό. Για να το κάνεις αυτό πρέπει να είσαι μπροστά. Πρέπει να είσαι έτοιμος και για τη δόξα και για τη χλεύη».

Δεν φταίει μόνο ο Βαρουφάκης -Είναι ευθύνη συνολική της κυβέρνησης

Μ.Σ Πάντως ο Γιάνης Βαρουφάκης που ήταν ένας στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα δέχθηκε πολλές βολές. Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτό; Έκανε τόσο κακό όσο λέει και η αντιπολίτευση;

Γ.Μ «Εγώ κρίνω εκ του αποτελέσματος. Έχει την ευθύνη του υπουργείου Οικονομικών για 6 μήνες και δεν έγινε τίποτα. Κατέληξε να κλείσουν οι τράπεζες, τα θυμάστε αυτά. Τι να πω εγώ. Δεν ειμαι τεχνικός, ούτε ξέρω λεπτομέρειες, ούτε μπορώ να αρχίσω να λέω μεγάλα λόγια, αλλά εκ του αποτελέσματος βλέπω ότι έγιναν διαπραγματεύσεις για 7 μήνες, έχει μια πολύ ισχυρή εικόνα προς τα έξω η οποία είναι ανακόλουθη, δηλαδή δημιουργεί κλίμα, και το κλίμα αυτό μας φέρνει στο κλείσιμο των τραπεζών και σε μία παρολίγον κατάρρευση. Επομένως δε χρειάζεται να απαντήσει κανείς. Έχει απαντήσει πια η ιστορία. Αλλά δεν είναι μόνο ευθύνη του κυρίου Βαρουφάκη. Είναι ευθύνη συνολικά της κυβεέρνησης. Γι αυτό λέμε ότι όταν ψηφίζουμε, μαζί με το δικαίωμα αυτό πρέπει να υπάρχει και η ευθύνη. Αλλά ευθύνη είναι μια λέξη στη χώρα μας που είναι λίγο άγνωστη».

Μ.Σ Πράγματι, κανείς δεν πήρε την ευθύνη για το ότι ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, μιας και ενάμιση χρόνο μετά την εκλογή του ξαφνικά κανείς δεν τον ψήφισε!

Γ.Μ (Γελάει). «Ναι αυτό είναι ένα μεγάλο ελάττωμα των καιρών μας, διότι ξεκινήσαν από τον Ανδρέα Παπανδρέου, «παιδιά μην ανησυχείτε θα τα κανονίσουμε εμείς».

Ο Ανδρέας έκανε ένα μεγάλο κακό -Γίναμε υπήκοοι και βολευτήκαμε

Μ.Σ Τώρα που αναφερθήκατε στον Ανδρέα Παπανδρέου, κάποιοι θεωρούν ότι ο Τσίπρας είναι ο νέος ηγέτης, ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου που πάτησε πάνω σε αυτόν.

Γ.Μ «Πάτησε όσον αφορά στην εικόνα, το κλίμα, το στυλ. Αλλά ξέρετε το στυλ, η μόδα πεθαίνει νωρίς. (Γελάει) Δεν μπορεί να κρατήσει. Πρέπει να έχει αποτελέσματα. Άσε που αν πας να παραλάβεις κάτι είναι αστείο. Γιατί έχουν περάσει 40 χρόνια από τον Ανδρέα. Απλώς θεωρώ ότι ο Ανδρέας έκανε ένα πολύ μεγάλο κακό, διότι πάψαμε να είμαστε πολίτες ενεργοί και γίναμε κάποιοι υπήκοοι οι οποίοι βολευτήκαμε. ΟΛΟΙ ΜΑΣ».

Μ.Σ Θεωρείτε ότι ακόμη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης να βγει θα εφαρμόσει πάλι μνημόνιο; Είμαστε καταδικασμένοι σα χώρα με όποιον πολιτικό, με όποια κυβέρνηση;

Γ.Μ «Πρώτα πρώτα λέμε ότι εφαρμόζεται το μνημόνιο. Δεν εφαρμόζεται ακριβώς. Το μνημόνιο δεν λέει μόνο εισπρακτικά μέτρα, φορολογικά, έχει κι άλλα πράγματα. Δεν έχει εφαρμοστεί τίποτα από όλα αυτά. Όχι μόνο από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά κι από τις προηγούμενες. Ας πούμε το μνημόνιο το πρώτο έλεγε παρά πολλά πράγματα. Για την απονομή δικαιοσύνης, τις επενδύσεις για την τοπική αυτοδιοίκηση. Τίποτα δεν έγινε. Το μόνο που έγινε ήταν τα εισπρακτικά μέτρα δηλαδή φόροι, φόροι, φόροι, να γεμίσουν τα ταμεία μπας και πληρώσουμε τις δόσεις, και κάποιες κινήσεις που έγιναν τώρα όσον αφορά στο ασφαλιστικό, εργασιακό, γιατί έφτασε ο κόμπος στο χτένι και τα ταμεία θα ανατιναχθούν. Οι αλλαγές οι μεγάλες που θέλει η χώρα, και κυρίως της νοοτροπίας, κι ότι κάποια στιγμή πρέπει να παράγει η χώρα κι όχι να καταναλώνει, δεν έγινε τίποτα. Επομένως, δεν εφαρμόστηκε κανένα μνημόνιο. Εφαρμόστηκε ένα μέρος του μνημονίου. Επενδυτής δεν έρχεται ούτε για δείγμα, η χώρα δεν παράγει ούτε παραμάνες, όταν δεν παράγεις πλούτο πώς είναι δυνατόν να αποπληρώσεις, να είσαι αυτοδύναμος, να γινεις ανεξάρτητος; Όλα αυτά τα ωραία λόγια που μας αιχμαλωτίζουν τόσα χρόνια. Όταν αποποιείσαι την ευθύνη και δεν έχεις απαίτηση από τον εαυτό σου, μιλάω για τον κόσμο τώρα, για την Ελλάδα γενικότερα, αρχίζεις και σου φταίνε οι άλλοι. Αυτό που γίνεται κατά κόρον».

Να γίνει συνασπισμός των δυο μεγάλων κομμάτων για να τελειώσει ο εμφύλιος

Μ.Σ Είστε υπέρ των πρόωρων εκλογών;

Γ.Μ «Να σας πω κάτι; Το θέμα δεν είναι αν θα γίνουν εκλογές. Ωραία, ας υποθέσουμε ότι θα γίνουν εκλογές, τι θα αλλάξει δηλαδή; Πάλι τα ίδια προβλήματα θα υπάρχουν. Αν με ρωτούσε κάποιος θα έλεγα ότι θα προτιμούσα να υπάρχει ο μεγάλος συνασπισμός των δύο μεγάλων κομμάτων. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί τα κόμματα εκφράζουν ένα σύνολο πληθυσμού, και πρέπει να τελειώσει ο εμφύλιος πόλεμος, επιτέλους. Γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμη. Να τελειώσει για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε, αλλιώς θα έρθει πάλι η Νέα Δημοκρατία και θα αρχίσει ανταρτοπόλεμος από τους άλλους. Αυτό θα γίνει. Πάλι, δηλαδή, δε θα μπορέσει να γίνει τίποτα, όσο καλή πρόθεση κι αν έχουν. Δε θα γίνει. Κι όσο τα κόμματα αιμοδοτούνται από την αντιπαράθεση γιατί αυτό κάνουν, δεν πρόκειται να δούμε Θεού πρόσωπο. Πρέπει ο εμφύλιος πόλεμος να τελειώσει».

Οι νέοι τροφοδοτούν τη Χρυσή Αυγή, όχι οι παλιότεροι

Μ.Σ Το ανησυχητικό είναι ότι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το μόνο κόμμα που έχει σταθερή άνοδο, είναι η Χρυσή Αυγή. Υπάρχουν τόσοι Έλληνες φασίστες;

Γ.Μ «Κοιτάξτε, είχα έναν λυκειάρχη στο Λύκειο, τέτοιες μέρες του Πολυτεχνείου, ήμουν στην τελευταία τάξη στο πρώτο Γυμνάσιο, ο οποίος ανησυχούσε πάντα με τα γεγονότα και έλεγε ο καημένος. «Ανησυχώ με τους νέους γιατί όλοι της ΕΟΝ του Μεταξά γίνονται ΕΠΟΝ την άλλη μέρα. Οι νέοι, ξέρετε, γιατί για τους νέους μιλάμε τώρα, παγιδεύονται εύκολα σε συνθήματα, τους παγιδεύει η δύναμη και κυρίως τους παγιδεύει η έλλειψη ορίζοντα. Δηλαδή όταν δεν βλέπω κάτι να γίνεται. Βλέπει τη Χρυσή Αυγή, η οποία φέρεται με αυτόν τον τρόπο, κι έχει αποτέλεσμα για την ίδια φυσικά και λέει αυτό εκπροσωπεί τη δύναμη και θα το κάνει. Άρα, να ένας άνθρωπος που μπορώ να εμπιστευτώ. Το λέει χωρίς να κρίνει και χωρίς να σκεφθεί. Λέει για παράδειγμα, τι παραπάνω έχει ο Σταύρος Θεοδωράκης, η Γεννηματά, ο Μητσοτάκης; Εγώ θα πάω εκεί. Δεν πρέπει να κρίνουμε με τα μέτρα τα δικά μας τους νεότερους ανθρώπους, γιατί οι νέοι τροφοδοτούν τη Χρυσή Αυγή, όχι οι παλαιότεροι. Αυτό είναι το ανησυχητικό. Κι αυτό εντάσσεται σε ένα κλίμα γενικότερης ακροδεξιάς κουλτούρας που υπάρχει σε όλη την Ευρώπη. Δεν σας κάνει εντύπωση ότι η Ευρώπη με το Διαφωτισμό, τα μεγάλα λόγια, ξαφνικά η Κεντρική Ευρώπη να κλείσει τα σύνορα; Η Αυστρία, η Ουγγαρία και δεν συμμαζεύεται; Μιλάμε για χώρες με τεράστια ιστορία, κουλτούρα και παράδοση. Παρόλα αυτά βλέπετε ότι ο άνθρωπος με το φόβο συρρικνώνεται. Ο φόβος οδηγεί στη Χρυσή Αυγή».

Μ.Σ Εσείς ψηφίζετε πάντα το ίδιο κόμμα;

Γ.Μ «Όχι πάντα. Να σας επανέλθω στο προηγούμενο ερώτημά σας, για τη Χρυσή Αυγή. Με ρωτήσατε αν όλοι αυτοί είναι φασίστες. Γιατί όλοι αυτοί που ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ είναι κομμουνιστές ή αριστεροί; Όχι βέβαια. Είναι κάποιοι απογοητευμένοι που είχαν βολευτεί στο ΠΑΣΟΚ, κάποιοι πιο συντηρητικοί και κάποιοι που χώθηκαν εκεί για να νιώσουν πιο άνετα, πιο χουχουλιασμένοι. Δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τους πολίτες, «α αυτός είναι φασίστας, α αυτός είναι αριστερός». Αυτά μας φάγανε. Κάποιος λόγος υπάρχει που πηγαίνουν προς τα εκεί οι άνθρωποι. Κάτι υπάρχει. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που μεταφράζεται σε πολιτική».

Η ψήφος μου είναι πάντα προς την Κεντροαριστερά

Μ.Σ Έχετε πει ποτέ δημόσια τι ψηφίζετε;

Γ.Μ «Όχι, αν και η ψήφος μου είναι πάντα προς την κεντροαριστερά».

Μ.Σ Δηλαδή πάλι αυτό θα ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές;

Γ.Μ «Δεν ξέρω, θα το δω. Αφήστε πια που όλες οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Είναι πια σύμβολα, όλα αυτά είναι ανοησίες. Η οικονομία είναι μία. Αν θέλουμε να το δούμε σοβαρά. Πρέπει καποια στιγμή η χώρα να παράγει, να μάθει να συνεννοείται και να μάθει γράμματα. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Γιατί τα παιδιά θα βγουν αγράμματα. Ήδη έχουν βγει αρκετοί, θα βγουν κι άλλοι. Μην αρχίζουμε και λέμε δημοκρατίες και τέτοια. Η δημοκρατία είναι καθημερινό άθλημα. Δεν είναι κατάκτηση. Δεν είναι δώρο. Δε γεννιέσαι με αυτό».

Μ.Σ Πώς κρίνετε συναδέλφους σας να ασχολούνται με την πολιτική. Με πρόσφατο παράδειγμα την κυρία Κονιόρδου.

Γ.Μ «Δεν είναι θέμα να το σχολιάσω εγώ. Έχει το δικαίωμα ο καθένας να πολιτευτεί. Έχει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Εγώ το βρίσκω θαρραλέο και πολύ ενδιαφέρον. Άλλωστε κι αυτά, όπως ξέρετε, κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Απλώς πρέπει να ξέρουμε πως όταν ανακατευόμαστε με την πολιτική χάνουμε ένα κομμάτι από την προσωπικότητά μας, ούτως η άλλως. Αναγκάζεσαι να κάνεις υποχωρήσεις προκειμένου να μην μειοψηφήσεις. Ένας από τους λόγους που δε θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική είναι αυτός. Ότι θα είμαι μονίμως μειοψηφών»!

Υποδεχθήκαμε μετά βαίων και κλάδων τον Ομπάμα, επειδή φεύγει…

Μ.Σ Πριν από λίγες ημέρες, ήρθε ο Μπάρακ Ομπάμα στη χώρα μας. Ξαφνικά, λοιπόν, πάρα πολλοί Έλληνες, στάθηκαν στο πλευρό του, λέγοντας πόσο καλός πολιτικός υπήρξε, πόσο καλός ηγέτης, κι όλα τα καλά, ξεχνώντας όλα τα κακά που έγιναν στη θητεία του.

Γ.Μ «Γιατι τους παγιδεύει η εικόνα. Τους παγιδεύει η εικόνα ενός ανθρώπου πολύ λαμπερού. Παγιδευόμαστε στο μύθο πολύ εύκολα. Αυτό δε μειώνει την αξία του προέδρου των ΗΠΑ και συγκεκριμένα του Ομπάμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Επίσης, πρέπει να ξέρετε ότι τον δεχθήκαμε μετά βαίων και κλάδων και γοητευτήκαμε, επειδή φεύγει. Άρα, θα είναι πλέον ακίνδυνος. Αν δηλαδή θα είχε ανανεώσει τη θητεία του, δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιο. Αν είχε εκλεγεί ο Ομπάμα , αν μπορούσε να μπει τρία τετραετία, κι ερχόταν θα τον αντιμετωπίζαμε σαν έναν άνθρωπο ο οποίος είναι απέναντί μας. Τώρα τον αντιμετωπίζουμε σαν έναν πολύ γοητευτικό άνθρωπο ο οποίος φεύγει λέγοντας πέντε καλά λόγια».

Μ.Σ Θέλω στο σημείο αυτό να συζητήσουμε για την οικονομική κρίση, εκτός από την ηθική που ήδη υπάρχει. Στο παρελθόν είχατε πει ότι υπήρξατε πολύ σπάταλος . Οι εποχές άλλαξαν όπως και οι αμοιβές όλων μας. Έχετε έρθει αντιμέτωπος με πολύ μεγάλες δυσκολίες σε σημείο να αναρωτηθείτε, «αξίζει τελικά να δουλεύω»;

Γ.Μ «Δυσκολίες έχω αντιμετωπίσει. Το να δουλεύω, φυσικά κι αξίζει. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Δεν μπορώ να ζήσω έξω από αυτό, όσα χρήματα και να πάρω. Τα οικονομικά, όπως ξέρετε, είναι θέμα διαχείρισης. Όταν είπα ότι ήμουν σπάταλος, μη φανταστείτε ότι πήγαινα στα μπουζούκια. Σπάταλος υπήρξα όσον αφορά στις παραγωγές που έκανα. Ήμουν παρά πολύ large, δηλαδή, σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους μου που ήταν πιο αριστεροί από μένα, αλλά δεν ήταν τόσο large. Έχουμε κι αυτά. Αλλά δεν τα κλαίω αυτά, γιατί τα ήθελα και τα έκανα. Μου άρεσε γιατί έκανα τις παραγωγές όπως ήθελα εγώ».

Ο Γιάννης Μπέζος παρουσιάζει μία εκπομπή στην ΕΡΤ και απαντά στους επικριτές του για το κόστος της.

Μ.Σ Κάνετε τώρα μία εκπομπή στην ΕΡΤ και, όταν σας ζητήθηκε να σχολιάσετε το κόστος της, απαντήσατε: «Είναι ακριβό. Μου αξίζει».

Γ.Μ «Η απάντησή μου σαφώς ήταν ειρωνική. Γιατί το κόστος είναι δεδομένο της σειράς. Προφανώς, εννοούσαν οι κατήγοροί μου ότι έπρεπε να πάω τζάμπα. Κάτι τέτοιο θα εννοούσαν. Ότι δεν πρεπει να πληρώνομαι γι’ αυτά. Γι’ αυτό κι απήντησα έτσι. Αυτά είναι ελαφρότητες. Είναι έξω από το πεδίο των ενδιαφερόντων μου και δεν με ενδιαφέρουν καθόλου».

Μ.Σ Αγαπηθήκατε πολύ από το κοινό μέσα από το ρόλο του Γιάννη ,στους Απαράδεκτους. Θέλω να μου πείτε τις διαφορές μεταξύ του Γιάννη του τότε με το Γιάννη του σήμερα. Πόσο έχετε αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα;

Γ.Μ «Ελπίζω προς το καλύτερο. (γελάει). Είμαι πανευτυχής διότι κατάφερα παρά πολλά πράγματα μόνος μου, κυριολεκτικά μόνος μου, ούτε κανείς μου έκοψε το δρόμο φυσικά -για να προλάβω μήπως το πει κάποιος. Σε πολλούς έγινα αντιπαθής και είμαι διπλά ευτυχής γι’ αυτό, γιατί θέλω να τους έχω αντιπάλους. Δε θέλω να είναι όλοι σύμμαχοί μου. Εγώ δεν είμαι πολιτικός, δεν πολιτεύομαι για να κάνω τον καλό. Δεν ζητάω την ψήφο τους. εγώ ζητάω την εκτίμησή τους».

Μ.Σ Είχατε πει ότι είστε ένας πολύ δύσκολος άνθρωπος. Δεν το θεωρείται αυτό ελάττωμα, αλλά προτέρημα. Πάνω, όμως, σε ποιο πράγμα είστε πολύ δύσκολος; Στις συνεργασίες, στην επαφή με τον κόσμο;

Γ.Μ «Καταρχήν πρέπει να ορίσουμε τι είναι ο εύκολος».

Είμαι δύσκολος άνθρωπος για κάποιους και θα γίνω ακόμα δυσκολότερος

Μ.Σ Ένας εύκολος άνθρωπος κατά τη γνώμη μου όταν ασχολείται με τα καλλιτεχνικά, είναι εκείνος που μπορείς να προσελκύσεις οποιαδήποτε στιγμή, να του μιλήσεις, να είναι χαμογελαστός .

Γ.Μ «Αυτά… Αυτά που κάνουν οι συνάδελφοί μου. Αυτές οι ανοησίες. Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Δε θέλω, δεν είναι η ιδιοσυγκρασία μου τέτοια, δεν πιστεύω σε αυτά και νομίζω ότι ούτε ο κόσμος τα θέλει αυτά -πλην ορισμένων που θα ήθελαν να είναι στη θέση τη δική μου. Γι’ αυτό το κάνουν. Θέλουν να αποσπάσουν από την οικειότητά μου. Καταλάβατε; Ορισμένοι. Είναι ελάχιστοι αυτοί. Βλέπω από το χώρο το δικό σας, κάποιοι δημοσιογράφοι, τα ξέρουν και τα θέλουν όλα έτοιμα ότι πρέπει να είμαστε διαθέσιμοι για τα πάντα -και ορισμένοι από το κοινό. Σας λέω και πάλι ότι είναι ελάχιστοι. Αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να αποσπάσουν κάτι από μένα, κι επειδή δεν μπορούν να το αποσπάσουν, λειτουργούν συμπλεγματικά. Δηλαδή, θα ήθελαν να κάνουν αυτά που κάνω εγώ. Να είναι εγώ. Δεν θα είναι, γιατί αυτό που είμαι εγώ έχει παρά πολύ κόπο. Δεν θα το πάρουν εύκολα. Θα πρέπει να κοπιάσουν, λοιπόν. Γι αυτούς θα παραμείνω δύσκολος. Θα γίνω κι ακόμη δυσκολότερος. Αφήστε που ο κόσμος ο περισσότερος ξέρει, δεν χρειάζεται να σας το πω εγώ».

Διαφωνώ απολύτως με την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια

Μ.Σ Όταν είχε έρθει στην επικαιρότητα το σύμφωνο συμβίωσης για gay ζευγάρια είχατε κάνει μία δήλωση που από κάποιους κανιβαλίστηκε. Είχατε δηλώσει ότι είναι καλύτερο να μεγαλώνει ένα παιδί με έναν κακό πατέρα ή μία κακή μητέρα, παρά με δύο καλούς πατεράδες ή δύο καλές μαμάδες. Μετανιώσατε για αυτή τη δήλωση;

Γ.Μ «Θα σας ξεκαθαρίσω κάτι. Εγώ δεν παρακολουθώ το διαδίκτυο. Δεν με ενδιαφέρει ο κανιβαλισμός. Επίσης δεν συνομιλώ με αγράμματους, με κοπρόσκυλα που βγαίνουν στο διαδίκτυο και λένε μαλακίες. Δεύτερον, επιμένω στη δήλωσή μου διότι στο θέμα του σύμφωνου συμβίωσης, συμφωνώ χωρίς συζήτηση. Είναι ένα θέμα νομικό, ένας άνθρωπος να επιλέγει να ζήσει με κάποιον άλλον. Αυτό είναι θέμα του καθενός. Το θέμα του να υιοθετώ παιδί με δύο γονείς του ιδίου φύλου, θεωρώ ότι δεν είναι σωστό, διότι δεν είναι τυχαίο όταν υπάρχει ο πατέρας και η μητέρα. Ο πατέρας εκπροσωπεί κάτι άλλο στο παιδί και η μητέρα κάτι άλλο. Ο πατέρας εκπροσωπεί τη δύναμη, το λόγο. Η μητέρα το αίσθημα. Όλα τα άλλα, εγώ τα ακούω βερεσέ. Καμία οικογένεια δεν είναι τέλεια. Εμείς παίρνουμε σαν μέτρο ότι είναι τέλεια. Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Έχουν αδυναμίες. Τα παιδιά θέλουν να αναφέρονται στον πατέρα και στη μητέρα. Ας είναι και θετό το παιδί. Τα άλλα που ακούω είναι μεταμοντέρνες ανοησίες. Όμως, έχουμε ακόμη κι ένα άλλο ελάττωμα στη χώρα μας. Γίναμε παρά πολύ μοντέρνοι, αλλά από κάτω το τσαρούχι και η φουστανέλα, περιμένουν είναι στη γωνία».

Μ.Σ Δεν γίνεται να είμαστε Σουηδία και, ταυτόχρονα, να μη θέλουμε να γίνει διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας.

Γ.Μ «Δεν γίνεται να είμαστε Σουηδία γιατί δεν είμαστε και Σουηδία. Διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας ούτε αυτός θα γίνει, γιατί είναι νομικό θέμα πολύ δύσκολο και είναι ανοησίες για λαικισμό και λαική κατανάλωση. Είναι ένα θέμα παρά πολύ σύνθετο αυτό. Το θέμα μας είναι να γίνει διαχωρισμός Κρατους-Εκκλησίας; Στην Ελλάδα κανείς δεν ξέρει τι είναι το ένα και τι το άλλο. Γιατί να διαχωριστούν; Το θέμα είναι να διαχωριστούν νομικά; Στην κοινωνία θα διαχωριστούν; Η κοινωνία, δηλαδή, θα το διαχωρίσει; Αυτό είναι ένα ζητούμενο. Είναι σαν τις φυλετικές διακρίσεις. Ο νόμος λέει ότι είμαστε όλοι ίσοι. Για βγες, όμως, παραέξω. Στην κοινωνία. Αυτό είναι το θέμα το μεγάλο. Κι αυτό γίνεται γιατί δεν ξέρουμε ούτε τι είναι η Εκκλησία και η αποστολή της, ούτε τι είναι ο Χριστιανισμός. Μου αρέσει που τους έπιασε ο πόνος για τα θρησκευτικά. Να διδάσκονται και οι άλλες θρησκείες. Ότι αυτή δηλαδή διδάσκεται κανονικά τόσα χρόνια. Η ορθόδοξη θρησκεία διδάσκεται; Το τελετουργικό διδάσκεται. Κάτι επικεφαλίδες διδάσκονται, που τις βαριούνται και οι μαθητές και οι δάσκαλοι. Ο Χριστιανισμός είναι ένα μεγάλο φιλοσοφικό κίνημα. Αυτά είναι όλα αστειότητες. Είναι όλα για λαική κατανάλωση».

Μ.Σ Στην εποχή μας η κατάθλιψη θερίζει -και, κυρίως, τους νέους. Εσείς έχετε περάσει κάποια στιγμή στη ζωή σας;

Γ.Μ «Όχι. Μάλλον δεν πρόλαβα. Είχα πολλή δουλειά και δεν πρόλαβα. Μπορεί, βέβαια, να το πέρασα και να μην το κατάλαβα. Υπάρχει κι αυτό. Αλλά με τη μορφή που καταλαβαίνω ότι εννοείτε, όχι».

Με φοβίζει η ανημποριά, αλλά περισσότερο η βλακεία και η τεμπελιά των ανθρώπων

Μ.Σ Φοβάστε τα γηρατειά και το θάνατο;

Γ.Μ «Δε με φοβίζει τίποτα. Με φοβίζει η ανημποριά, οι αρρώστιες αυτές. Όλους τους ανθρώπους. Περισσότερα από όλα, όμως, με φοβίζουν η ανοησία, η βλακεία και η τεμπελιά των ανθρώπων».

Μ.Σ Τα επόμενα σχέδιά σας;

Γ.Μ «Στις 16 Δεκεμβρίου ανεβαίνουμε με την παράσταση «Ας ερχόσουν για λίγο» στη Θεσσαλονίκη. Μετά θα γυρίσω και θα κάνω στο θέατρο Μουσούρη, με τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Αμερικάνικο Βούβαλο του Ντέιβιντ Μάμετ, σε σκηνοθεσία του Πέτρου και θα ναι μαζί μας και ο Ορφέας Αυγουστίδης».