Είτε την πίστευε είτε όχι, ο Χιμένεθ δούλεψε για την ανατροπή

Aπό τον Βασίλη Σαμπράκο

Τώρα που το ντέρμπι έχει τελειώσει και το έχει ζήσει, αν τον ρωτούσες πιθανόν ο Μανόλο Χιμένεθ να απαντούσε ότι προτιμά το πραγματικό σενάριο που έγραψε η ζωή στο τερέν του ΟΑΚΑ από μια πιο άνετη νίκη του 2-0, κι όχι για τον λόγο της ιστορικότητας, δηλαδή επειδή αυτή ήταν η πρώτη φορά που η ΑΕΚ γύρισε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό από 0-2.

Ο

Ισπανός θα προτιμούσε το πραγματικό, “τρελό” σενάριο κυρίως λόγω του μεγαλύτερου επιμέρους οφέλους που έχει η ομάδα του από αυτή τη νίκη: η αυτοπεποίθηση και η εμπιστοσύνη στο σχέδιο είναι σήμερα στο ζενίθ. Το μέταλλο και ο χαρακτήρας που χτίζει μια ομάδα που ξέρει σήμερα ότι της χρειάστηκαν λιγότερα από 30′ αγωνιστικά λεπτά για να γυρίσει ένα ντέρμπι με αντίπαλο τον Πρωταθλητή έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία για έναν προπονητή συγκριτικά με τα οφέλη μιας νίκης που θα είχε έρθει χάρη σε ένα γκολ στο πρώτο 15’λεπτο, το οποίο θα δημιουργούσε μια ευνοϊκή συνθήκη αγώνα την οποία θα έπρεπε οι ποδοσφαιριστές του και ο ίδιος να διαχειριστούν. Διότι χάρη σε αυτό που συνέβη το βράδυ της Κυριακής ο Χιμένεθ απέκτησε, ή πιο σωστά δημιούργησε ένα ακλόνητο επιχείρημα για να τεκμηριώνει τον ισχυρισμό του ότι “γυρίζει” κάθε φορά που απευθύνεται στους ποδοσφαιριστές του και τους παρακινεί να προσπαθήσουν να ισιώσουν ένα ματς που έχει στραβώσει.

“Το πίστευα από την ανάπαυλα του ημιχρόνου”, δήλωσαν, μέσες άκρες, ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Μερικά δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του β’ ημιχρόνου όμως τα γκολ του Ολυμπιακού είχαν γίνει δύο. Και στα δεκαοκτώ αγωνιστικά λεπτά που ακολούθησαν μέχρι το πρώτο γκολ του Χριστοδουλόπουλου οι Κιτρινόμαυροι έβγαζαν διάθεση, είχαν συγκέντρωση και προσήλωση στο αγωνιστικό σχέδιο του προπονητή τους, αλλά όχι και πίστη ότι θα καταφέρουν να ισιώσουν ένα ματς που τους είχε στραβώσει τόσο πολύ. Στην πραγματικότητα η ανατροπή για την ΑΕΚ συνέβη επειδή έπαιξε για αυτήν, είτε το πίστευε απολύτως είτε όχι, σωστά και μεθοδικά ο προπονητής της και επειδή του έδωσε το δικαίωμα η πλήρης αδυναμία διαχείρισης του 0-2 και του 1-2 ο αντίπαλος προπονητής.

Ο Χιμένεθ “ζήτησε” την ανατροπή, ή πιο σωστά έπαιξε τα ρέστα του από νωρίς. Πρώτα με την αλλαγή της διάταξης των κεντρικών μέσων του, με την είσοδο του Γαλανόπουλου στη θέση του Σιμόες, όταν άρχισε να παίζει με έναν αμυντικό χαφ, τον Γιόχανσον και έβαλε τον “μικρό” να παίξει ψηλότερα στο τερέν προκειμένου να δημιουργήσει μεγαλύτερη πίεση με επιθετική άμυνα στους κεντρικούς μέσους και τους κεντρικούς αμυντικούς του Ολυμπιακού όταν είχαν την κατοχή της μπάλας. Και έπειτα, με την είσοδο του Λιβάγια στη θέση του Κλωναρίδη.

Η επιλογή του Κλωναρίδη στο αρχικό σχήμα, για την οποία γίνεται πολλή κουβέντα, σαφώς και έχει λογικό υπόβαθρο, και όχι μόνο για λόγους ροτέισον μιας ομάδας που έχει σερί πολύ απαιτητικά παιχνίδια και δεν έχει ικανό αριθμό επιθετικών λόγω του τραυματισμού του Γιακουμάκη. Εχει λογική κυρίως επειδή ο Κλωναρίδης υπηρετούσε έναν βασικό στόχο του game plan που, φυσιολογικά, είχε επιλέξει ο προπονητής της ΑΕΚ. Ο Χιμένεθ περίμενε τον Ολυμπιακό να κρατά περισσότερο την μπάλα στα πόδια του από όσο την κράτησε στο α’ ημίχρονο, και είχε εκτιμήσει ότι κατά συνέπεια θα έβρισκε χώρους και θα χρειαζόταν την ταχύτητα του Κλωναρίδη προκειμένου να μεταβεί άμεσα και ταχύτατα από τη φάση της άμυνας στη φάση της επίθεσης. Το ότι αυτό δεν συνέβη επειδή ο Ολυμπιακός επέλεξε να μείνει πολύ πίσω στο τερέν και να παίξει συντηρητικά ήταν έκπληξη. Αν ήταν τόσο διορατικοί, οι προπονητές θα ήταν μάντες, θα είχαν το χάρισμα και μάλλον δεν θα είχαν ανάγκη να δουλεύουν.

Τα στατιστικά του παιχνιδιού σε όλα τα επίπεδα επιβεβαιώνουν και απεικονίζουν με αριθμούς την γενική αίσθηση των θεατών του ντέρμπι. Η ΑΕΚ κράτησε πολύ περισσότερο (64%) τη μπάλα, έφτιαξε παραπάνω από διπλάσιες ευκαιρίες (18-7 τελικές προσπάθειες), έκανε λιγότερα λάθη (26-37) και κάπως έτσι, εκμεταλλευόμενη το αδιανόητα κακό αγωνιστικό σχέδιο του Ολυμπιακού κατάφερε να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια ιστορική ανατροπή.

Το μόνο ανησυχητικό σημάδι που έδειξε η ΑΕΚ ήταν αυτό της αντίδρασής της από τη στιγμή του 0-1 και για περίπου 20′ αγωνιστικά λεπτά. Υπάρχει όμως και το πολύ καλό σημάδι της αντίδρασης του προπονητή και της ομάδας από το 46′ και μετά, δηλαδή σε ένα διάστημα του παιχνιδιού που η ΑΕΚ είχε βρεθεί να χάνει 2-0 και κατάφερε να βρει τον δρόμο και τον τρόπο για να αναστηλωθεί το ηθικό της και να ξαναπιστέψει ότι μπορεί να ζητήσει από το ματς πολύ περισσότερα από αυτά που της έδινε.

Στη διάρκεια των τελευταίων 8 μηνών έχω επαναλάβει αρκετές φορές ότι αυτός ο Μανόλο Χιμένεθ με τον προηγούμενο που είχε καθίσει στον πάγκο της ΑΕΚ από τον Οκτώβριο του 2010 μέχρι τον Οκτώβριο του 2011 μοιάζουν να έχουν μια απλή συνωνυμία. Ο “παλιός” Χιμένεθ θα κινδύνευε σήμερα να μείνει στα σύννεφα του 3-2 επί του Ολυμπιακού και να λειτουργεί με την ψευδαίσθηση ότι κατέκτησε το πρωτάθλημα. Για τον “νέο” Χιμένεθ η ΑΕΚ δεν έχει μέχρι σήμερα λόγο να ανησυχεί. Δεν της έχει δείξει να αιθεροβατεί. Αντιθέτως, της έχει δείξει μια σειρά από λόγους για να αισιοδοξεί ότι θα συνεχίσει προσγειωμένη αλλά και πιο σίγουρη για τον δρόμο της.

Πηγή: gazzetta.gr