Αρκετά πληρώσαμε την απληστία της προηγούμενης γενιάς

Μια σαΐτα στον αέρα 

Θέλω να φτιάξω σαίτες. Να γράψω πάνω τους τις σκέψεις μου, να ανοίξω το παράθυρό μου και να τις ρίξω στον αέρα. Ούτως ή άλλως, έτσι αισθάνομαι. Στον αέρα. Και δεν χρειαζόταν το τελευταίο Μνημόνιο για να νιώσω έτσι. Για πρώτη φορά, όμως, αυτές τις ημέρες κάμφθηκε ο καθημερινός μου πόλεμος στη μιζέρια, τη μαυρίλα και την απαισιοδοξία. Λαβώθηκα.

Σκέφτομαι πώς επηρρεάζουν την καθημερινη

ζωή της πλειονότητας των Ελλήνων, οι νέες περικοπές. Και δεν εννοώ μόνο την τσέπη τους, την ήδη αδειανή, αλλά το σαράκι που φυτεύεται για τα καλά στην ψυχή τους. Στην ψυχή μας, δηλαδή. Το σαράκι της αγωνίας ότι σύντομα θα έρθουν κι άλλα μέτρα, το σαράκι της σιγουριάς ότι όσοι εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει να παίρνουν αποφάσεις για λογαριασμό μας, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι λέμε μεταξύ μας, πόσο έχει αλλάξει η ζωή μας, πως και αν την «βγάζουμε καθαρή». Όλοι μας. Αλλά κυρίως οι άνεργοι, οι οικογενειάρχες, τα γεροντάκια. Στη δική τους θέση μπαίνω. Όχι ότι εγώ είμαι προνομιούχος. Ίσως έτσι να μοιάζω, γιατί έχω μια δουλειά κι έναν μισθό που μου επιτρέπει να ζω ακόμη με αξιοπρέπεια. Σαν εμένα, πολλοί. Ιδιωτικοί υπάλληλοι των 1000 ευρώ. Νέοι άνθρωποι, με σπουδές, προσόντα και φιλοδοξίες που δεν έγλειψαν ποτέ, που κάνουν κέφι τη δουλειά τους. Αλλά τι σημασία έχει αυτό, κοιμόμαστε πια με τη σκέψη της απόλυσης στο προσκεφάλι. Για οικογένεια και παιδιά, ούτε λόγος. Ούτε να φλερτάρουμε έχουμε όρεξη. Τέτοια κατάντια.

Σε αυτήν τη μιζέρια αντιστέκομαι κάθε μέρα. Άκούω, βλέπω, ζω και καταλαβαίνω αλλά αντιστέκομαι. Αντιστεκόμουν, τουλάχιστον. Έβαζα ασπίδα το σαρκασμό, το χιούμορ, το πείσμα μου. Και τους ανθρώπους που με συντροφεύουν στη ζωή. Όμως κι αυτοί πια, όπως εγώ, έχουν θυμώσει. Κι είναι ένας ύπουλος θυμός αυτός. Φτάνει μέχρι το λαιμό και γυρίζει πίσω. Δεν αρθρώνεται, δεν εκτονώνεται. Φοβάμαι μήπως μας καταπιεί. Ασφαλώς και δεν εννοώ να βγούμε και να τα σπάμε. Αλλά αρκετή κατανόηση και υπομονή δεν έχουμε ήδη δείξει; Αρκετά δεν έχουμε πληρώσει ήδη την απληστία και την “ξοδεμένη” ζωή της προηγούμενης γενιάς; Νιώθω πως είναι η στιγμή να υπερασπιστούμε τη δική μας ζωή. Δεν έχω το εγχειρίδιο. Το ψάχνω κι εγώ. Τώρα πιο πολύ από ποτέ.

Δεν είναι πάντα κακό να είσαι στον αέρα. Τουναντίον. Ειδικά όταν έχεις εσύ το δικαίωμα αυτής της επιλογής. Σήμερα δεν το έχεις. Για αυτό είναι σημαντικό να γνωρίζεις ότι όταν πέσεις, θα βρεις ένα δίχτυ ασφαλείας για να μην τσακιστείς. Τέτοιο δίχτυ δεν βλέπω πουθενά. Για αυτό σας λέω, θέλω να φτιάξω σαΐτες. Αυτές δεν διαλύονται όταν πέφτουν στη γη.

Μια αναγνώστρια

*Η Αλεξάνδρα Λυκούδη είναι ιστορικός Τεχνης