Eurovision: Από τη Ρουσλάνα στη Τζαμάλα…

Τώρα που έχουμε χωνέψει τις πίτσες και τις μπίρες από τη βραδιά της Eurovision, τώρα που δώσαμε στους φίλους μας το «συμβολικό» στοίχημα του πεντάευρου γιά το ποιό τραγούδι θα νικήσει, ας δούμε λογικά και έντιμα την αλήθεια, μετά τον σάλο που ξεσηκώθηκε γιά την ανέλπιστη (;) νίκη της Ουκρανίας. Εξηγούμαι εξ αρχής. Γράφω τις σκέψεις και τις απόψεις μου ως ένας απλός άνθρωπος που παρακολουθεί αυτή την όμορφη μουσική γιορτή, αυτό το μουσικό τηλεοπτικό πάρτι, αυτό το πολύχρωμο χάπενινγκ ανελλιπώς από 12

Πρώτο. Η Σουηδία εξακόντισε «σε άλλον πλανήτη» αυτό που λέμε άψογη διοργάνωση, έμπνευση, μεράκι και επαγγελματισμό. Και με έπιασε θλίψη όταν συνειδητοποίησα γιά άλλη μία φορά σε ποια χώρα ζω.

Δεύτερο. Ευτυχώς, αποδείχτηκε ιστορικά εκ του αποτελέσματος, που δεν προκρίθηκε γιά πρώτη φορά η χώρα μας στον τελικό. Θα ξεφτιλιζόμασταν με αυτό το «πράγμα» (τραγούδι το ονομάζουν) που «στήθηκε στο γόνατο». Δεν φταίνε, να είναι καλά τα παιδιά, οι μουσικοί του συγκροτήματος και να κάνουν μιά καλή καριέρα, αλλά προφανώς και οι ίδιοι αιφνιδιάστηκαν από την «πρόχειρη» επιλογή της ΕΡΤ. Σώθηκαν, πάντως, που δεν πήγαν.

Τρίτο. Το υπέροχο «τραγούδι» – μοιρολόι της Ουκρανίας δεν είχε καμία σχέση με το πνεύμα της Eurovision. Το τραγούδι που ερμήνευσε απαράμιλλα η Τζαμάλα ήταν 100% πολιτικό κι έπρεπε να αποκλειστεί, όπως ορίζει ρητά η προκήρυξη του θεσμού. Δυστυχώς η επιτροπή χαρακτήρισε τους στίχους «ιστορικού περιεχομένου» και τώρα ξέσπασε αυτός ο διπλωματικός «εμφύλιος». Πιστεύω πως η ίδια η Ουκρανία αδίκησε τον εαυτό της, στέλνοντας αυτό το επικό ξέσπασμα στο πάρτι της Eurovision. Το «έκαψε» με μιά λέξη.

Τέταρτο. Το τραγούδι της Ρωσίας που ουσιαστικά ήταν ελληνικό, το έγραψαν, σκηνοθέτησαν, χορογράφησαν και «έντυσαν» τεχνολογικά τρεις Έλληνες και ερμήνευσε ο σπουδαίος Σεργκέι Λαζάρεφ ήταν μακράν το καλύτερο, με βάση τα μουσικά δεδομένα της συγκεκριμένης διοργάνωσης. «Το έσκισε» ο άνθρωπος! Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν το απόλυτο φαβορί στα στοιχήματα και τις προβλέψεις των «ειδικών». Γιατί δεν κέρδισε διαβάστε παρακάτω. Και με έπιασε θλίψη όταν η Ελλάδα μας, δεν θέλησε να πληρώσει τους καλύτερους γιά να της «φτιάξουν» ένα τραγούδι. Μην μου πείτε ότι ο Κοντόπουλος και ο Ευαγγελινός δεν θα δέχονταν με πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά των Ρώσων να βοηθήσουν τη χώρα τους.

Πέμπτο. Πλέον «οι μάσκες έπεσαν» γιά τον ελεεινό τρόπο που ψηφίζουν οι ανυπόληπτες επιτροπές των περισσότερων χωρών. Αντί να κρίνουν αμιγώς καλλιτεχνικά ένα τραγούδι, κοιτάζουν την πολιτική και τις «συμμαχίες». Πώς γίνεται οι επιτροπές να έβγαλαν σχεδόν δέκατη τη Ρωσία και οι απλοί άνθρωποι που ψήφιζαν τηλεφωνικά από όλο τον κόσμο, πρώτη; Ευτυχώς η ελληνική επιτροπή διασώθηκε και έδωσε στη Ρωσία το «δωδεκάρι». Υπήρξαν περίπου δέκα χώρες που «έκριναν» ότι η τραγουδάρα αυτή δεν αξίζει…ούτε έναν βαθμό! Ή να πούμε γιά το εκπληκτικό τραγούδι της Πολωνίας που οι επιτροπές έβγαλαν προτελευταίο και το κοινό τέταρτο!

Έκτο. Εναλλακτικά αν δεν κέρδιζε η Ρωσία και έπρεπε να βγει ένα «εναλλακτικό» τραγούδι, αυτό έπρεπε να ήταν της Αυστραλίας. Η Ντάμι Ιμ μας άφησε άφωνους με αυτό το αριστούργημα, ερμηνευτικά, σκηνοθετικά και μουσικά.

Έβδομο. Ο 61ος τελικός της Eurovision μας έδειξε ότι ο κόσμος πρέπει να εξελίσσεται. Να πηγαίνει μπροστά. Να γίνεται καλύτερος. Ότι δεν πρέπει να έχει καμία σχέση η Μαρινέλλα του 1974 με το τουριστικό «λίγο κρασί» με το σύγχρονο τραγούδι του 2016. Πέρασαν 42 χρόνια. Άλλαξε αιώνας και η ΕΡΤ έστειλε τους Αργκό. Το ξαναλέω δεν φταίνε τα παιδιά. Αλλά αυτή η «Συριζέικη» νοοτροπία του «άρπα κόλλα».

Όγδοο. Οι περισσότερες χώρες που συμμετείχαν φέτος στη διοργάνωση απέδειξαν με πράξεις, όχι λόγια, ότι η μουσική, έστω και του στιλ της Eurovision, είναι χάρισμα. Αλλά πρέπει να εργάζονται σκληρά πολλοί άνθρωποι γιά το καλύτερο αποτέλεσμα. Τρανά παραδείγματα η Βουλγαρία, το Αζερμπαιτζάν και η Αυστρία. Χίλια μπράβο γιά τα τραγούδια τους.

Ένατο. Το φετινό πατατράκ του αποκλεισμού, ας αφυπνίσει την ΕΡΤ. Έχει τέσσερις μήνες να κάνει μπάνια και από Σεπτέμβριο ας βρει ένα αξιοπρεπές τραγούδι αν θέλει πάλι απ ευθείας ανάθεση ή ας κάνει έναν σοβαρό εθνικό διαγωνισμό. Ο Σκάι είναι πιό δυνατός από μία ολόκληρη χώρα, που έστησε τον διαγωνισμό του X Factor; Εκεί οι άνθρωποι, βέβαια, βγάζουν χρήματα, αλλά και το κράτος θα μπορούσε αν είχε λίγο μυαλό.

Δέκατο. Η Eurovision θα είναι πάντα Eurovision! Και χωράνε όλοι. Ο Μπίγαλης, τα «τέρατα» (Λόρντι δεν λέγονταν της Φινλανδίας;), η Ντάνα, η Κοντσίτα, οι ΑΒΒΑ, η Σελίν Ντιόν, ο Μπινιάρης, η Βίσση, η Παπαρίζου, ο Τζόνι Λόγκαν, η Λορίν, οι «γριές» της Ρωσίας, η Ρουσλάνα, ο Ρακιντζής, ο Ρίμπακ, όλοι αυτοί οι «κλόουν» αλλά και οι κορυφαίοι καλλιτέχνες που ανέβηκαν στη σκηνή αυτά τα 61 χρόνια του πάρτι. Θέλω να τους γράψω όλους. Αυτούς που θυμάμαι. Θα «σκάσω» τώρα που θα πατήσω «αποστολή», αλλά ήδη κούρασα. Είναι μεγάλο κείμενο γιά το διαδίκτυο της ατάκας.

Ποιός ξέρει μπορεί ο τρόπος σκέψης μου να είναι σαν το μακρινό «μάθημα σολφέζ» του 1977, που πλάκα πλάκα το αδίκησαν κι έπρεπε να πάρει αντί την πέμπτη, την πρώτη θέση. Τουλάχιστον γιά την αθωοτητά του…