Στην «τσιμπίδα» του νόμου

Αυτό που μας φαίνεται αυτονόητο επί κυβερνήσεως Αντώνη Σαμαρά, δηλαδή εκείνοι για τους οποίους υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις για την τέλεση κακουργηματικών πράξεων συλλαμβάνονται και ακολουθείται η προβλεπόμενη δικανική διαδικασία, ήταν αδιανόητο για τις κυβερνήσεις, στις οποίες εμπιστευτήκαμε τη διακυβέρνηση της χώρας από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν. Ητοι, τριάντα επτά έτη συναπτά!

Μήπως δεν υπήρχαν καταγγελίες προς τις αρμόδιες υπηρεσίες, όταν στα ανταγωνιζόμενα οικονομικά συμφέροντα κυριαρχεί το δόγμα «ο θάνατός σου η ζωή μου»; Ή μήπως δεν υπήρχαν υπαινιγμοί στα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από επιχειρηματικά συμφέροντα, για τους ανταγωνιστές; Μικρή η «Ιερουσαλήμ» για όλους τους παροικούντες. Μήπως δεν υπήρξαν καταγγελίες στις αρμόδιες υπηρεσίες του ΣΔΟΕ, οι οποίες έπρεπε να ελεγχθούν ή μήπως η επεξεργασία στοιχείων από τα ασφαλιστικά ταμεία δεν αποδείκνυαν τη συσσώρευση χρεών από τη μη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών ή μήπως οι επιφορτισμένος εφορίες αγνοούσαν ότι οι επιτήδειοι δεν κατέβαλαν το ΦΠΑ, το οποίο τους αναλογούσε; Αν επρόκειτο για κανέναν «κακομοίρη» είναι βέβαιο ότι θα έσπευδαν να τον πνίξουν, χωρίς έλεος, αλλά για τους μεγαλοχρεώστες δεν υπήρχε πρόβλημα. Με το «αζημίωτο» φυσικά. Πώς έκτισαν βίλες οι υπάλληλοι της Καλλιθέας; Πώς πολιτικοί βρέθηκαν με οικίες στην Εκάλη και στο Ψυχικό, όταν κατά την είσοδό τους στη Βουλή δεν δήλωναν ούτε κεραμίδι;

Να σας θυμίσω τον πρωθυπουργικό σύμβουλο Πανταγιά, που εμφανίστηκε στο ΣΔΟΕ συνοδεύοντας τραγουδοποιό για να «διευθετήσει» το πρόβλημά του; Να σας θυμίσω ότι για να βρεθεί στης φυλακής τα σίδερα ο επονομαζόμενος Μάκαρος χρειάστηκαν χρόνια και χρόνια; Να σας θυμίσω ότι ενώ το πολιτικό σύστημα βοούσε για τις προμήθειες στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας, χρειάστηκε να κάνει ο Ακης γάμο στο Παρίσι και να αγοράσει ακίνητο στην Αρεοπαγίτου για να αποκαλυφθεί η αλυσίδα των off shore; Να σας θυμίσω ότι επιχειρηματίες και κοσμικοί, που κυκλοφορούσαν με ιδιωτικά τζετ, ενώ χρωστούσαν εκατομμύρια στο Δημόσιο είναι οι ίδιοι με τους οποίους συναγελάζονταν, ευωχούμενοι, στη Μύκονο πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες; Να σας θυμίσω ότι ο άρτι συλληφθείς εφοπλιστής Ρέστης είχε εξαγοράσει ποσοστά σε συγκρότημα Τύπου, κατά το πρότυπο Κοσκωτά, για να του παρέχεται, παραδοσιακά, ιδιότυπη ασυλία από τον Τύπο; Επομένως, πώς να εμπιστευθεί ο Πολίτης το πολιτικό σύστημα, όταν έβλεπε ότι υπήρχαν «πρώτης τάξεως» πολίτες και δη υπεράνω υποψίας και όταν το «Κόρακας κόρακα μάτι δεν βγάζει» είχε αναχθεί σε καθημερινή πρακτική.

Οχι πως η διαφθορά ακόμη δεν ζει και βασιλεύει στους χώρους που... βασίλευε. Οχι ότι δεν υπάρχουν φήμες για υπουργούς με χέρια Τιραμόλα. Οχι ότι δεν υπάρχουν επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι που ακόμη απαιτούν το «κάτι τις» κάτω από το τραπέζι. Αλλά ένα είναι το βέβαιο: Οσο περνά ο καιρός τόσο σφίγγει ο κλοιός και όσο μεγάλα ψάρια πιάνονται στα αρμόδια δίχτυα, τόσο θα αποκαθίσταται η σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και στον Πολίτη. Κι αυτό αν είναι μέγιστο επίτευγμα για την κυβέρνηση!