Γκ. Χαρδούβελης: Το παρελθόν επί Σημίτη οι ψυχρές σχέσεις με Βενιζέλο και το μέλλον

Ο υπουργός Οικονομικών ξέρει ότι αποτελεί ή θα αποτελέσει το σάκο του μποξ για το σύνολο των βουλευτών, της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης

Μόνος, χωρίς στηρίγματα στην κεντρική πολιτική σκηνή, αισθάνεται ο Γκίκας Χαρδούβελης. Η «επικράτεια» του τσάρου εξαντλείται στην καλή σχέση που έχει με τον πρωθυπουργό, καθώς είναι ο άνθρωπος που τον επέλεξε για διάδοχο του Γιάννη Στουρνάρα. Αντίθετα, αισθάνεται μια ψυχρότητα στις σχέσεις του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος και υποχρεώθηκε να τον αποδεχθεί, δεδομένου ότι δεν θα μπορούσε να πει όχι σε έναν τεχνοκράτη του ευρύτερου σημιτικού χώρου. Από εκεί και πέρα, ο υπουργός Οικονομικών ξέρει ότι αποτελεί ή θα αποτελέσει το σάκο του μποξ για το σύνολο των βουλευτών, της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Ακόμη και για τους συναδέλφους του υπουργούς. Επίσης, γνωρίζει ότι δεν είναι εύκολο να έχει την «τύχη» του προκατόχου του, καθώς είναι πιθανό η κυβέρνηση να μην έχει χρόνο. Αλλωστε, μία είναι η Τράπεζα της Ελλάδος.

Ο ίδιος ανέλαβε την καυτή πατάτα του υπουργείου Οικονομικών γιατί, μεταξύ άλλων, αποτελεί το διαβατήριο για να αλλάξει κατηγορία. Το πέρασμά του από την πλατεία Συντάγματος τον καθιστά «προσωπικό πρώτης γραμμής», όπου και να θελήσει να συνεχίσει την καριέρα του. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό σε μία μεταμνημονιακή Ελλάδα για τη θέση του στο χώρο της οικονομίας ή και την… πολιτική. Δεδομένου πως η κρίση «έκαψε» τους πρωτοκλασάτους του ΠΑΣΟΚ, δημιουργώντας ένα κενό στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Γκίγκας Χαρδούβελης και Γιάννης Στουρνάρας έχουν κοινό εκσυγχρονιστικό παρελθόν, καθώς αναδείχθηκαν και αξιοποιήθηκαν από τις κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη. Οπως και ο Λουκάς Παπαδήμος. Και οι τρεις τους κλήθηκαν να διαχειριστούν την κρίση, οπότε είναι λογικό να έχουν φιλοδοξίες και για την επόμενη μέρα ή, έστω, κάποιοι να προσβλέπουν σε αυτούς.

Για τον Γκίκα Χαρδούβελη ο χρόνος των εκλογών έχει διπλή σημασία. Αν η κυβέρνηση πέσει τον Μάρτιο, οι κάλπες θα σημάνουν ένα γρήγορο τέλος. Με ό,τι σημαίνει αυτό. Δεν θα μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για τίποτα και ο ίδιος δεν θα μπορεί να κεφαλαιοποιήσει κάποια μεγάλη επιτυχία. Αλλά, όπως έχει ήδη επισημανθεί, θα έχει αλλάξει κατηγορία. Αντίθετα, αν η κυβέρνηση προχωρήσειν τότε θα μπορεί να πει ότι υπέγραψε και υλοποίησε τον πρώτο Προϋπολογισμό χωρίς δανειακή σύμβαση, να επιβάλει όρους και στόχους σε στελέχη που κάποτε τον είχαν ως συνεργάτη.

Προκύπτει, βέβαια, το ερώτημα «τι μέλλον μπορεί να έχουν όσοι έχουν υλοποιήσει προγράμματα λιτότητας;». Η απάντηση είναι πως «όλα είναι θέμα αποτελέσματος». Αν η κυβέρνηση πετύχει, η ανάγνωση της διάσωσης της χώρας θα κερδίσει κοινό. Αν αποτύχει μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τότε όσοι στήριξαν το κούρεμα μισθών συντάξεων και παροχών θα έχουν την ευκαιρία τους να διεκδικήσουν τη ρεβάνς. Ή, στην περίπτωση των εκσυγχρονιστικών στελεχών, να έχουν τη δική τους ευκαιρία.

Η προοπτική αυτή αγχώνει και τους νυν κορυφαίους του ΠΑΣΟΚ, που δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι το τρένο έχει περάσει από το δικό τους «σταθμό». Στελέχη όπως ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και η Αννα Διαμαντοπούλου ήλπιζαν ότι στη μετά Γιώργου-Βενιζέλου εποχή θα έρθει η δική τους σειρά. Εν τω μεταξύ, όμως, βλέπουν να ξεπετάγονται στελέχη που είχαν συνηθίσει να τους έχουν συνεργάτες. Πρόκειται για μία ουσιαστική αλλαγή γενιάς και περιεχομένου, καθώς οι πιθανοί νέοι κορυφαίοι δεν είναι παιδιά των γενικών συνελεύσεων και των κομματικών οργανώσεων, αλλά τεχνοκράτες που δείχνουν έτοιμοι να γίνουν αφεντικά των πρώην αφεντικών τους. Γι’ αυτό, βέβαια, θα αποφασίσουν τα μέλη του κόμματος και πάνω απ’ όλους οι ψηφοφόροι.

Οι τεχνοκράτες του Σημίτη αποτελούν διαχρονικό στόχο των παπανδρεϊκών στελεχών. Ηδη νυν και πρώην βουλευτές διακινούν στο πολιτικό παρασκήνιο τη θέση «να τελειώσουμε με τα Μνημόνια και με τους τεχνοκράτες». Ονειρεύονται τη μεγάλη επιστροφή μέσα από την επιστροφή της πολιτικής, όπως θέλουν να διαφημίζουν τους εαυτούς τους. Πρόκειται, όμως, για τους πολιτικούς και την πολιτική που έφεραν στη χώρα τα Μνημόνια. Για τους πολιτικούς και την πολιτική που γύρισαν πλάτη και άφησαν σε άλλους τη διαπραγμάτευση και το βαρύ καθήκον εφαρμογής των δανειακών συμβάσεων.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΥΠΑΣ
[email protected]

Δημοσιεύεται στον Ελεύθερο τύπο της Κυριακής