ΠΥΣΔΕ-ΑΠΥΣΔΕ των Συλλόγων Διδασκόντων και όχι της Διοίκησης/Δύναμη ανατροπής! του Αθανασίου Παντελή

class="rtejustify">-Δύο αιρετούς (εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών)

Αντίστοιχη είναι και η σύνθεση του ΑΠΥΣΔΕ (άρθρο 6, του παραπάνω Π.Δ.).

Δεδομένου ότι οι εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών, στα παραπάνω Υπηρεσιακά Συμβούλια είναι μειοψηφία (2 ψήφοι στις 5), είναι φανερό πως σε θέματα προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής (π.χ. συγχωνεύσεις τμημάτων, αύξηση των μαθητών ανά τμήμα) ή πελατειακών σχέσεων (π.χ. περιπτώσεις αξιοποίησης του εκπαιδευτικού προσωπικού) η Διοίκηση έχει εξασφαλισμένο, τουλάχιστον, το 3-2 υπέρ της. Αυτή η εικόνα αποτυπώθηκε πολύ συχνά (τα 2 τελευταία χρόνια) στα Υπηρεσιακά Συμβούλια, σε όλη την Ελλάδα.

 

Η προώθηση των ζητημάτων των εκπαιδευτικών θα μπορούσε να γίνει:

Α: Με τη δημιουργία ανοιχτής γραμμής (μέσω ενός εκπαιδευτικού-συνδέσμου) του κάθε Συλλόγου Διδασκόντων (Σ.Δ.) των σχολείων του νομού με τον αιρετό εκείνον, του οποίου η παράταξη-πολιτικό σχήμα προωθεί την έκφραση της βάσης (συλλογικές διαδικασίες) και όχι τις πελατειακές σχέσεις. Έτσι, θα μεταφέρονται άμεσα, προς τα πάνω, τα θέματα τόσο των εκπαιδευτικών (με διαφάνεια, ενιαία κατά κλάδο) όσο και των σχολικών μονάδων (π.χ. οικονομικά θέματα, απειλή συγχωνεύσεων κτλ.) και συγχρόνως, με συλλογικό τρόπο. Η δημοκρατική ισχύς του κάθε τέτοιου αιρετού (μέσα στο ΠΥΣΔΕ-ΑΠΥΣΔΕ) θα είναι πολύ πιο μεγάλη από μία απλή ψήφο, δεδομένου ότι θα εμπεριέχει-εκφράζει την κινηματική λογική της συμμετοχής των εκπαιδευτικών των σχολείων του νομού. Τα πλαίσια αυτής  της κινηματικής λογικής διευρύνονται με την παράλληλη συνεννόηση του αιρετού με την ΕΛΜΕ, τους συλλόγους γονέων, μαθητών, με τη λογοδοσία του στη βάση, την εναλλαγή του (ανά χρόνο/αν υπάρχει δυνατότητα) και την ανακλητότητά του, αν διολισθαίνει σε προσωπικές πολιτικές.  

Παρόμοια κινηματική λογική συμμετοχής είναι αναγκαία και για την ΕΛΜΕ.   

 

Β: Με αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου έτσι ώστε την πλειοψηφία στα Υπηρεσιακά Συμβούλια να την έχει η βάση (εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές) μέσω Σ.Δ. και συνελεύσεων. Αυτό θα γινόταν αν την εκπαιδευτική πολιτική τη χάραζε μια λαϊκή-δημοκρατική κυβέρνηση που θα νομοθετούσε πάνω στη συλλογική βούληση της βάσης. Με τις σημερινές δυνάμεις κατοχής στη χώρα μας (Ε.Ε., Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ.) και τους κυβερνητικούς εταίρους (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) να προωθούν τα συμφέροντά τους, μια τέτοια νομοθετική αλλαγή είναι ουτ