Προπαγάνδα κυρίαρχη, μαύρη και... ύπουλη!

Και ξαφνικά οι φόροι βρέθηκαν στο “στόχαστρο” όλων αυτών που υπηρετούν το σύστημα της πιο βάρβαρης και φοροληστρικής πολιτικής. Φιλελεύθερα ιδρύματα, καναλάρχες, “δημοσιογράφοι” τύπου Πορτοσάλτε, εφημερίδες δεξιές, ακροδεξιές αλλά και... “αριστερές”, όλοι ανακάλυψαν ένα αδηφάγο και ακόρεστο φορολογικό σύστημα! Και όταν στη θέση των “εχθρών” των φόρων μπαίνουν ο Γεωργιάδης, ο Μπογδάνος, η Καθημερινή, ακόμη και εκπρόσωποι

Αφορμή αποτέλεσε η νέα έκθεση του “Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών” (ναι, υπάρχει και τέτοιο!) για την “ημέ­ρα της φορολογικής ελευθερίας”.

Πρόκειται για μια έκθεση που παρουσιάζει υποτίθεται τον μέσο εργάσιμο χρόνο που απαιτείται να “καταβάλλουν” οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα για να αποπληρώσουν τους φόρους και τις διάφορες κρατήσεις (ασφαλιστικά ταμεία κλπ). Η νέα έκθεση του ιδρύματος λοιπόν πιστοποιεί ότι η συνεχής αύξηση των φόρων τοποθετεί την ημέρα φορολογικής ελευθερίας στην Ελλάδα το 2017 στις 23 Ιουλίου. Που σύμφωνα με το ίδρυμα, σημαίνει ότι τις 203 μέρες του έτους οι εδώ εργαζόμενοι δουλεύουν για το κράτος και τις υπόλοιπες μέχρι το τέλος του έτους για την κάλυψη των δικών τους αναγκών. Το εν λόγω ίδρυμα μάλιστα σε συνεργασία με άλλα του εξωτερικού συγκροτεί μια ευρωπαϊκή λίστα κρατών με βάση την οποία η φορολογική ελευθερία στην Ελλάδα έρχεται πιο αργά από τις περισσότερες χώρες.

Σε ό,τι αφορά τη σύγκριση με τα προη­γούμενα έτη για την Ελλάδα πιστοποιείται από το ίδρυμα αυτό που οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι βιώνουν στο πετσί τους. Κάθε χρόνο η μέρα της φορολογικής ελευθερίας αργεί όλο και περισσότερο, αφού το 2016 σύμφωνα με το ίδρυμα χρειάζονταν 188 μέρες, ενώ το 2007 μόνο 130 ημέρες σε σχέση με τις 203 σημερινές.

Τι θέλει όμως η αλεπού στο παζάρι; Γιατί όλοι αυτοί που παλεύουν με λύσσα για την εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων, αποφάσισαν ξαφνικά να πολεμήσουν υποτίθεται τη φορομπηξία και να αναγάγουν σε πρώτο θέμα την έκθεση ενός άγνωστου(;) μέχρι χθες ιδρύματος; Μια πιο προσεχτική ανάγνωση των λόγων τους είναι αρκετή για να κατανοηθούν οι σκοποί τους.

Αναρωτιόνταν ο Μπογδάνος στο ΣΚΑΪ, πώς γίνεται στα χρόνια της κρίσης οι φόροι να έχουν αυξηθεί τόσο πολύ και ταυτόχρονα οι παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους πολίτες να έχουν υποβαθμιστεί; Και τελικά γιατί να πληρώνουμε τόσο πολλά για κάτι που δεν έχουμε; Την απάντηση από την πλευρά των νεόκοπων “δημίων” των φόρων κλήθηκε να δώσει η Μ. Ξάφου, έγκριτη οικονομολόγος, στέλεχος επί πολλά έτη του ΔΝΤ και λάτρης της πολιτικής της νεοαποικιακής υποδούλωσης, που από τις γραμμές αυτού του “αγαθοεργούς” οργανισμού υπηρέτησε.

Η Μ. Ξάφου άλλωστε παρέλασε από πολλούς δημοσιογραφικούς οργανισμούς αυτές τις μέρες για να δώσει τα φώτα της στους δημοσιογράφους που εκθέτανε αυτές ή αντίστοιχες “απορίες”.

Σύμφωνα λοιπόν με τους “ειδικούς” ο λόγος διαρκούς αύξησης των φόρων είναι η ύπαρξη ενός μεγάλου, αντιπαραγωγικού, μη ανταποδοτικού κράτους. Το οποίο προφανώς στα τελευταία 8 χρόνια, παρά τις αλλεπάλληλες περικοπές και μειώσεις προσωπικού, καταφέρνει να αυξάνει(;) τις ανάγκες του. Η λύση που επιτακτικά προβάλλει η Ξάφου, το κέντρο, αλλά και όλος ο εσμός των ειδικών είναι μια, γνωστή και όλως τυχαίως πάει γάντι με τις νέες ανάγκες της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας για επιτάχυνση και άπλωμα των ιδιωτικοποιήσεων.

Εν ολίγοις το ευφυολόγημα της Ξάφου και των ομοίων της έχει ως εξής: Παρά τις περικοπές και το “συμμάζεμα”, το ελληνικό κράτος παραμένει παράλογα κοστοβόρο και η λύση είναι να απαλλαγούμε από αυτό! Να σταματήσουμε να εμποδίζουμε τις ιδιωτικοποιήσεις γιατί, όπως επιμένουν οι ειδικοί, μόνο έτσι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα.Αυτό είναι το μεγάλο ψέμα που προσπαθεί να επιβάλει το μαύρο συνονθύλευμα των απολογητών αυτής της βαρβαρότητας..

Όμως οι εργαζόμενοι γνωρίζουν αυτό που οι “ειδικοί” αγνοούν. Οι φόροι στην Ελλάδα και ειδικά τα τελευταία χρόνια που αυξάνουν ραγδαία, δεν αξιοποιούνται για το χτίσιμο, τον εξοπλισμό και τη στελέχωση νοσοκομείων. Κάθε άλλο. Κάθε τέτοια “δαπάνη” έχει περικοπεί έως μηδανιστεί, οπότε και το ψέμα του Γεωργιάδη (εργάτη του φιλελεύθερου κέντρου) ότι η απάντηση στους φόρους είναι η μείωση των δαπανών έχει κοντά ποδάρια.

Οι αλλεπάλληλοι φόροι με τους οποίους ξεζουμίζουν τον ελληνικό λαό είναι για να ταΐζουν τα συμφέροντα (δάνεια, τόκους, χρεολύσια, τα λένε) που υπηρετούν το ΔΝΤ (της κυρίας Ξάφου) και την ΕΕ. Και εκεί βρίσκεται βέβαια η απάντηση στο ρητορικό ερώτημα του κάθε Μπογδάνου: “Οι Γερμανοί και οι Γάλλοι πληρώνουν φόρους αλλά έχουν τουλάχιστον παροχές. Εμείς;” Εμείς με την πολιτική που υπηρετείτε προσφέρουμε τα πάντα πρώτα από όλα στους ξένους δυνάστες, τους απαντάμε. Στα αρπαχτικά του πλανήτη!

Και επειδή αυτά τα αρπαχτικά που εξυπηρετεί η πολιτική της υποτέλειας της Ελλάδας, δεν χορταίνουν μόνο με τους φόρους, αλλά “διψούν” στην κυριολεξία για “γη και ύδωρ”, απαιτούν την αρπαγή όλου του δημόσιου πλούτου της χώρας.

Και αυτή την απαίτηση-ανάγκη σπεύδουν τα φερέφωνα και οι λακέδες τους να την κάνουν “φιλότιμο”.

Δεν είναι λοιπόν οι ιδιωτικοποιήσεις η απάντηση στην πολιτική της φοροληστείας, όπως προσπαθούν να τις παρουσιάσουν οι δεξαμενές σκέψεις των φιλελεύθερων και των άλλων. Είναι απλά η συνέχειά της.

Είναι και οι δύο, πλευρές της ίδιας πολιτικής και υπηρετούν τα ίδια αλλότρια για το λαό και τον τόπο συμφέροντα.

Μ-Λ ΚΚΕ