Αναπνέοντας την κιμωλία στην σχολική τάξη και στους αγώνες

Αρθρογράφος: Θανάσης Τσιριγώτης

Τα πρόσφατα συνέδρια των ΔΟΕ (δάσκαλοι) και ΟΛΜΕ (καθηγητές), εκτός από τα πολιτικά και εκλογικά συμπεράσματά τους, βοηθούν στην απεικόνιση μιας σειράς στοιχείων για την ποιότητα της εργασίας των εκπαιδευτικών.Παρακολουθήσαμε ανελλιπώς τόσο τα «έξω» όσο και τα «μέσα» των συνεδρίων και ιδιαίτερα της πλέον αριστερής και αγωνιστικής πτέρυγάς του, εκεί που οι άνθρωποι «τρώγονται με τα λυσσακά τους για να μη φάνε το διπλανό τους» και η αγωνία των παιδιών

γίνεται δέρμα των δασκάλων τους.

Όποιος βλέπει τους πραγματικά αριστερούς δάσκαλους-καθηγητές και τους συγκρίνει με το λεφούσι του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, θα καταλάβει τη διαφορά. Η μέρα με τη νύχτα. Το ζενίθ με το ναδίρ. Το άπειρο και το μηδέν. Γιατί ο μαχητής δάσκαλος είναι, πρέπει να είναι, σαν τη φλεγόμενη βάτο, έτοιμος να καεί για να πυρώσει και να φωτίσει το τοπίο. Αντίθετα, οι υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες δούλοι παχιοί (όπως θα ’λεγε ο Β.Μπίρμαν) και όπως άλλωστε μας είπαν μισούν τη δουλειά τους, τον διπλανό τους, τους αγώνες και τους άλλους. Ακόμα και όταν οι τελευταίοι είναι «μισοπνιγμένοι, μισοπεθαμένοι και θεονήστικοι από τις βόμβες και την απληστία των δικών μας».

Αλλά το οπτικό πολιτικό νεύρο των δασκάλων της αριστεράς πάσχει. Η κρίση και ο βιοπορισμός στένεψαν το κλείστρο με αποτέλεσμα ο οικονομισμός (λεφτά για…) και ο ρεφορμισμός (ένα μικρό βήμα για να σταματήσουμε) να δυναμώνουν επικίνδυνα. Ασφαλώς ένα συνδικάτο ασχολείται με τα άμεσα, «τα γήινα» και τα καθημερινά. Αλλά τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών έχουν ορίζοντα… τον γαλαξία. Ιδού η μέγιστη αντίφαση.

Στην τάξη του ο δάσκαλος είναι –εξ’ ορισμού- υποχρεωμένος να ανοίξει τον κόσμο του παιδιού και να μιλήσει για τον μεσαίωνα, την αρχαία Ελλάδα, την Αντιγόνη και το φασισμό, για τον απειροστικό λογισμό και το σύμπαν ολόκληρο. Πρέπει να πάρει τον έφηβο, να σαλτάρει πάνω από χίλια survivor και να του δείξει όλο τον κόσμο. Από την Παλαιστίνη ως τους κλεφταρματολούς και από τον Μπελογιάννη ως τον Σολωμό. Με τέχνη, μαστοριά, συμπάθεια, κατανόηση. Αλλά όταν πάει στο συνδικάτο του πρέπει να «υπογειωθεί» και να μιλήσει μόνο για το μισθό και τη σύνταξη. Να εκχωρήσει «οικειοθελώς» ένα τμήμα των ερωτημάτων, αγωνιών και προσδοκιών του εκτός συνδικάτου. Αυτό είναι ατόπημα.

Ο δάσκαλος διδάσκει πρώτον με τη ζωή και το παράδειγμά του και δεύτερον με την αναγκαία γνώση του και τρίτον με το άνοιγμα του νου του. Αυτού του νου που πρέπει ν’ αγκαλιάζει όλα τα ανθρώπινα γιατί του είναι οικεία, όλη την κοινωνική δράση, όλη τη φύση. Με επιστημοσύνη και «αριστερότητα», δηλαδή ανοίγοντας δρόμους όπου φαίνονται αδιέξοδα, σπάζοντας προκαταλήψεις που μας στοιχειώνουν, φέρνοντας το διεθνικό στα μέτρα του εθνικού. Αυτό το παράδειγμα δασκάλου μάς φέρνει κοντά στο λαό και τα παιδιά του και πονοκεφαλιάζει την άρχουσα τάξη και τους προθύμους της. Αυτό το παράδειγμα με το τρίπτυχο ζωή, γνώση, πολιτισμός οφείλουμε να χρησιμοποιούμε σαν κανονιστικό δίκαιο, όταν μιλάμε γι’ αυτούς που μεταδίδουν φως που καίει και επιμένουν να μη γίνονται υπάλληλοι.

Ετικέτες: Θανάσης Τσιριγώτης