Ο ταξικός κυνισμός του Νικηφόρου Διαμαντούρου

Αρθρογράφος: Παναγιώτης Σωτήρης

Λίγοι άνθρωποι απολαμβάνουν ανάλογη ιδεολογική ασυλία, περιβεβλημένοι σχεδόν ένα φωτοστέφανο που αποτρέπει οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση πάνω στο τι πραγματικά λένε, όσο ο Νικηφόρος Διαμαντούρος. Οι διαδοχικές θητείες του ως Συνηγόρου του Πολίτη στην Ελλάδα και ως Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή συνέβαλαν σε αυτό, μαζί με την ακαδημαϊκή του καριέρα. Πλέον, ο

Νικηφόρος Διαμαντούρος ετοιμάζεται για την είσοδό του στη Βουλή, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Ποταμιού.

Στην πραγματικότητα, ο Νικηφόρος Διαμαντούρος είναι ο κατεξοχήν θεωρητικός του εκσυγχρονισμού ως στρατηγικής που στρέφεται ενάντια στις λαϊκές τάξεις, ο θεωρητικός ενός ταξικού κυνισμού, που η πιο ακραία έκφρασή του είναι τα Μνημόνια.

Με αφετηρία ένα αγγλικό κείμενό του το 1993, που στα ελληνικά θα κυκλοφορήσει το 2000, σε μορφή βιβλίου και με τον τίτλο «Πολιτισμικός δυϊσμός και πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης», ο Διαμαντούρος θα κηρύξει τον πόλεμο σε αυτό που θα ονομάσει «κουλτούρα των μη προνομιούχων» ή «παρωχημένη κουλτούρα» (underdog culture). Σύμφωνα με το σχήμα του Διαμαντούρου, το βασικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι οι απαιτήσεις των υποτελών τάξεων, των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αυτές οι απαιτήσεις κοινωνικής δικαιοσύνης, αναδιανομής και ισότητας (κατά τον Διαμαντούρο «ισοπεδωτικός εξισωτισμός») αλλά και τα αντικαπιταλιστικά αντανακλαστικά αυτών των στρωμάτων, όπως αποτυπώθηκαν στον πολιτικό και κινηματικό ριζοσπαστισμό της Μεταπολίτευσης, είναι τα μεγάλα εμπόδια σε κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού.

Έτσι, στο κείμενο του Διαμαντούρου, γραμμένο λίγο πριν ανατείλει η εποχή Σημίτη και η λέξη «εκσυγχρονιστές» εισβάλλει στο προσκήνιο, ως πολιτικός προσδιορισμός, το αίτημα του εκσυγχρονισμού χάνει κάθε επίφαση προόδου και γίνεται μια πολεμική κραυγή των δυνάμεων του κεφαλαίου και των συμμάχων τους ενάντια στη λαϊκές τάξεις, το διεκδικητισμό τους, τις κατακτήσεις που είχαν στην περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Μάλιστα για τον Διαμαντούρο ο κύριος λόγος καθυστέρησης της νεοελληνικής κοινωνίας, μετά τη συγκρότηση εθνικού κράτους, ήταν ακριβώς ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της κυριαρχούσε η κουλτούρα των μη προνομιούχων. Κοινώς: οι υποτελείς τάξεις είναι η βασική δύναμη ιστορικής οπισθοδρόμησης της ελληνικής κοινωνίας.

Όσο για το σημαίνει πολιτική πρόταση για τον Διαμαντούρο, αυτό φαίνεται σε ένα κείμενό του γραμμένο το Φεβρουάριο του 2013. Εκεί ο Διαμαντούρος χαιρετίζει τα μνημόνια και τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Σαμαρά και του «ανυποχώρητου» Υπουργού Στουρνάρα, διαπιστώνει την ικανοποίηση του που μειώνεται ο αριθμός των μεταναστών μέσα από «κρατικές πολιτικές αναγκαστικού επαναπατρισμού αλλά και από τις αφιλόξενες συνθήκες απασχόλησης» και θεωρεί σημαντική πρόοδο την εισβολή της Αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ. Επιπλέον, καταγγέλλει το «συνασπισμό των μη προνομιούχων» που αντιτίθεται στα μνημόνια και προτείνει μια πολιτική ανάπτυξης που προκρίνει τα φαραωνικά έργα στον τουρισμό όπως το Costa Navarino, τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά, την επένδυση στις κρουαζιέρες για τη ναυτιλία και την ανάπτυξη μιας γεωργίας προσανατολισμένης στις εξαγωγές, κοινώς μια Ελλάδα που πουλάει ήλιο, θάλασσα, αέρα και ελαιόλαδο.

Η ρηχότητα των επιχειρημάτων, η ταυτολογική κενότητα της επανάληψης τετριμμένων σχημάτων, η απουσία πραγματικής πρότασης πέραν του αναμασήματος ενός ιδιότυπου ταξικού μένους ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία, όλα αυτά κάνουν τον Νικηφόρο Διαμαντούρο ιδανικό επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας ενός κόμματος που κατεξοχήν εκφράζει την ταξική μνησικακία των κοινωνικών δυνάμεων που στηρίζουν τα Μνημόνια.

Το «ακραίο κέντρο» δεν χρειάζεται μόνο την ανεμελιά του σακιδίου του Σ. Θεοδωράκη· απαιτεί και το «θεωρητικό λούστρο» του Νικηφόρου Διαμαντούρου. Αλλά δεν παύει να είναι εξίσου επικίνδυνο.

Πηγή: iskra.gr

Ετικέτες: Παναγιώτης ΣωτήρηςΝικηφόρος Διαμαντούροςταξικός κυνισμός Tweet

View the discussion thread.