Η «σοκαρισμένη κοινωνία» θα αναλάβει τις ευθύνες της;

Η «σοκαρισμένη κοινωνία» θα αναλάβει τις ευθύνες της;

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Σοκαρισμένη και προβληματισμένη εμφανίζεται η ελληνική κοινωνία από το χυμένο αίμα του Παύλου Φύσσα.

Σοκαρισμένοι και προβληματισμένοι εμφανίζονται και οι κυβερνώντες τον τόπο τα τελευταία χρόνια.

Ξεπέρασε, δήθεν, τα όρια η Χρυσή Αυγή λες και

Ποια ήταν τα όρια που έβαλε η κοινωνία όταν άνοιξαν τα σύνορα και χιλιάδες Αλβανοί μετανάστες μπήκαν στη χώρα μας;

«Αλβανούς» τους ανέβαζαν, «Αλβανούς» τους κατέβαζαν με το «Αλβανός» να λέγεται υποτιμητικά και με περιφρόνηση και όχι για να προσδιορίσει τον τόπο καταγωγής τους όπως δικαιολογούνταν μερικοί «εξυπνάκηδες» συμπατριώτες μας που χρησιμοποιούσαν την παραπάνω προσφώνηση.

Ήταν τότε που τα σύνορα άνοιξαν για να συμπαρασταθούμε, τάχαμου, στα «αδέλφια μας» στη Βόρειο Ήπειρο και για να μην πάει χαμένη η ευκαιρία, να μπορέσει και η «Εθνική μας Οικονομία» να παρουσιάσει μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, απαραίτητους για την είσοδό μας στο Ευρώ (με την απαραίτητη δημιουργική λογιστική).

Βλέπεις ο «Αλβανός» δεχόταν να δουλέψει με τα μισά λεφτά και ανασφάλιστος. Τι πείραζε που τα αφεντικά ήταν Έλληνες αλλά προτιμούσαν την πιο φτηνή εργασία; Την ευθύνη την είχε ο «Αλβανός» που ζητούσε μεροκάματο κι ας ήταν και πιο φθηνό. Αλήθεια, γιατί δεν άνοιγαν τα σύνορα και στους Γερμανούς ή τους Σουηδούς;

Ολόκληρη η κοινωνία πήρε τα πάνω της αφού βρέθηκαν άνθρωποι, συγνώμη έκανα λάθος, εργαζόμενοι ήθελα να γράψω, που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους πολύ φθηνά και ο καθένας μπορούσε να έχει στη δούλεψή του και έναν «Αλβανό». Από τις δουλειές του σπιτιού μέχρι τις αγροτικές και οικοδομικές δουλειές.

Έτσι όλοι νόμισαν ότι ανέβηκαν κοινωνική τάξη ενώ αυτό που είχε συμβεί ήταν πως προστέθηκε μία κοινωνική τάξη κάτω από τη δική τους.

Και σα να μην έφτανε αυτό για να ανυψώσουν το εγώ τους είχαν και παράπονα από πάνω. Η κυρία του σπιτιού παραπονιόταν με απαξίωση για τα αποτελέσματα της καθαριότητας λέγοντας: «Τι περιμένεις; Λες και ήξερε η ¨Αλβανίδα¨ να καθαρίζει και στο σπίτι της;». Ο αγρότης έβαζε τον «Αλβανό» να κάνει τις «αλλαγές» στα βαμβάκια κι ενώ είχαν συμφωνήσει η αμοιβή να είναι ένα πεντοχίλιαρο, όταν το βράδυ ερχόταν η ώρα να τον πληρώσει του έλεγε: «Πάρε τρία χιλιάρικα και να είσαι και ευχαριστημένος».

Θα θυμόμαστε όλοι το πώς αντιμετωπίζονταν τα παιδιά των «Αλβανών», κυρίως στα Δημοτικά Σχολεία, από πολλούς γονείς. Η πρώτη ερώτηση που έκανε η μία μαμά στην άλλη έξω από το προαύλιο του σχολείου ήταν: «Πόσα Αλβανάκια έχετε εσείς στο τμήμα;». Η ερώτηση γινόταν μετά την πρωινή προσευχή στην οποία με μεγάλη ευλάβεια συμμετείχαν ως καλές και φιλεύσπλαχνες Χριστιανές!

Υπήρξε γονιός που δεν άφησε το παιδί του να συμμετέχει ως παραστάτης στην παρέλαση του σχολείου επειδή σημαιοφόρος θα ήταν μια συμμαθήτριά του αλβανικής καταγωγής.

Και το περιστατικό αυτό, δυστυχώς, δεν ήταν μεμονωμένο.

Ήταν η ίδια περίοδος που τα ρατσιστικά ανέκδοτα με Αλβανούς βρίσκονταν στο φόρτε τους με τις διάφορες Μαύρες (κατάμαυρες) Τρύπες, να δείχνουν το δρόμο και να επιβραβεύονται ως πρότυπα δημοσιογραφικής πένας.

Ήταν η ίδια περίοδος που η κουτοπονηριά βαφτίστηκε εξυπνάδα, η ψευτομαγκιά μετατράπηκε στο μέγιστο προσόν και η αρπαχτή βαφτίστηκε έξυπνη επιχειρηματική ενέργεια.

Ο ατομικισμός και ο «ωχαδερφισμός» έγινε ιδεολογία και τρόπος ζωής.

«Σιγά μην τρέξω εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα», ήταν η συνηθισμένη ατάκα πάρα πολλών οι οποίοι έτρεχαν, βέβαια, πρώτοι να καρπωθούν τα αποτελέσματα των αγώνων όλων εκείνων που έτρεχαν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Έτσι, οι μαζικοί αγώνες και διεκδικήσεις έδωσαν την θέση τους στο ατομικό βόλεμα και το φιλοτομαρισμό.

Το να έχει κάποιος στη δούλεψή του «Αλβανούς», θεωρούνταν απόδειξη ανωτερότητας κοινωνικής και οικονομικής.

Το άνοιγμα των συνόρων, όπως ήταν αναμενόμενο, έφερε στη χώρα μας εκτός από εργάτες και κάθε είδους τυχοδιώκτες, και κακοποιά στοιχεία.

Με την αβάντα σχεδόν όλων των ΜΜΕ, οποιαδήποτε εγκληματική ενέργεια των «Αλβανών», προβαλλόταν όσο το δυνατόν περισσότερο και γινόταν πρωτοσέλιδο σε εφημερίδες και πρώτο θέμα στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων.

Με την τέλεσή της, οποιαδήποτε εγκληματική ενέργεια, πριν ακόμη εξιχνιαστεί, αποδιδόταν, «σύμφωνα με έγκυρες πηγές», σε αλλοδαπούς αλβανικής καταγωγής.

Η ξενοφοβία άρχιζε να φουντώνει και το μίσος για «τους μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές με χαμηλά μεροκάματα», άρχισε να καλλιεργείται. Κανείς βέβαια δεν ζητούσε το λόγο από αυτούς που προσλάμβαναν τους μετανάστες.

Όταν οι «Αλβανοί» βελτίωσαν, με τον ιδρώτα τους την οικονομική και κοινωνική τους θέση, το σύστημα έριξε στην εργασιακή αρένα τους «Αφρικανούς» και κυρίως, τους «Πακιστανούς».

Τα λεξικά του μέλλοντος θα γράφουν: «Πακιστανός-μετανάστης από το Πακιστάν που δούλευε για ψίχουλα, χωρίς ασφάλεια, χωρίς ωράριο, χωρίς συμβάσεις, κάτι σαν τον Έλληνα εργαζόμενο της δεκαετίας του 2010».

Ποιος άνεργος θα ζητήσει ευθύνες από τους εργοδότες, από τους «καλούς εφοπλιστές» που έχουν στα καράβια τους ελάχιστους Έλληνες; Θέλει ξεκάθαρο μυαλό, θέλει αγώνα και διεκδίκηση. Αρκετοί, διαλέγουν την εύκολη λύση, τον εύκαιρο ένοχο και την ανόητη δικαιολογία που λέει πως για την ανεργία ευθύνονται οι μετανάστες που παίρνουν φθηνά μεροκάματα λες και αν ζητούσαν ακριβότερα οι εργοδότες θα έτρεχαν να τους ικανοποιήσουν.

Το σύστημα δεν έχασε την ευκαιρία. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να απλώσει στην κοινωνία το Μακρύ της Χέρι με τη Χρυσή σιδερογροθιά για να χαϊδέψει δήθεν, μυαλά πριν τα κάψει, κεφάλια πριν τα κόψει και για να δείξει το μετανάστη ως τον υπαίτιο των δεινών της.

Σε μια κοινωνία που θυσίασε εκατοντάδες χιλιάδες βλαστάρια της στον αγώνα ενάντια στο Φασισμό.

Αυτή η κοινωνία είναι η μοναδική που μπορεί με τη φλόγα της να λιώσει τη Χρυσή σιδερογροθιά αναγκάζοντας το σύστημα να αποσύρει μια και καλή το Μακρύ της Χέρι.

Οι θεατρινίστικες προθέσεις του συστήματος να σταματήσει την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, το πολύ-πολύ να φτάνουν μέχρι τις δημοτικές εκλογές. Βλέπετε ο Δήμος της Αθήνας είναι μεγάλος Δήμος με πολλαπλά συμφέροντα.

Μόνο η άγρυπνη και συνεχής απαίτηση της κοινωνίας μπορεί να εξαφανίσει από τον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή.

Ας αναλογιστούμε μόνο πως όταν ο γείτονάς αγκαλιάζει σφαγιασμένο το παιδί του από κάποιους που διαφώνησαν πολιτικά μαζί του τότε πολύ σύντομα, αν δεν απαλλαγούμε από το τέρας, και για τα δικά μας παιδιά τα πιθανά ενδεχόμενα είναι δύο: Ή θα σφαγιαστούν ή θα γίνουν και οι ίδιοι σφαγείς.

Να μην τους αφήσουμε να μας μετατρέψουν σε ζώα.

Σ.Σ

Τα παραδείγματα στα οποία αναφέρθηκα παραπάνω, είναι προσωπικές εμπειρίες και πέρα για πέρα αληθινά.

Διαβάστε ΕΔΩ ό,τι έχει γραφτεί για τον Παύλο Φύσσα, ψηφίσματα, άρθρα κ.λπ.

View the discussion thread.