Οσκαρ (ανθρωπιάς) στον γιο του ψαρά!

ΚΟΣΜΟΣΟσκαρ (ανθρωπιάς) στον γιο του ψαρά!Πέμπτη, Οκτώβριος 6, 2016 - 16:18

Χρυσή Αρκτος για το ντοκιμαντέρ με τη ζωή του γιατρού Πιέτρο Μπαρτόλο στο νησί Λαμπεντούζα

Από τη Λαμπεντούζα στο Χόλιγουντ και στα Οσκαρ, με ενδιάμεση στάση στη Γερμανία για την απονομή της Χρυσής Αρκτου.

Δεν πρόκειται για κάποιον μετανάστη, αλλά για τον γιο του ψαρά που έγινε γιατρός και εδώ και 25 χρόνια βοηθάει όσους φτάνουν στο απομακρυσμένο νησί της Ιταλίας. Ο 60χρονος Πιέτρο Μπαρτόλο περνάει σχεδόν ολόκληρη την ημέρα φορώντας την ιατρική μπλούζα. Ακόμη όμως και όταν χρειάζεται να φορέσει

κοστούμι για να περπατήσει στο κόκκινο χαλί διεθνών φεστιβάλ, διατηρεί μια ευγενή απλότητα στη συμπεριφορά του, ίσως χάρη στα βιώματα που απέκτησε από παιδί.

Η ιστορία του έχει γίνει γνωστή μέσω του βιβλίου «Αλμυρά δάκρυα», που έγραψε μαζί με τη δημοσιογράφο Λίντια Τιλότα, αλλά κυρίως μέσω του ντοκιμαντέρ «Fuocoammare» (Φωτιά στη θάλασσα) του σκηνοθέτη Τζιανφράνκο Ρόζι, το οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο στο τελευταίο φεστιβάλ του Βερολίνου και εκπροσωπεί την Ιταλία στα Οσκαρ διεκδικώντας το βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Ο Μπαρτόλο, όπως επισημαίνει η Ντάρια Μπινιάρνι με άρθρο της στο Vanity Fair Italia, ξέρει από φτώχεια. Μεγάλωσε σε οικογένεια ψαρά της Λαμπεντούζα μαζί με πέντε αδελφές και έναν άρρωστο αδελφό. Συνήθως οι πατούσες του ήταν γεμάτες κάλους, καθώς έτρεχε όλη την ημέρα στον δρόμο χωρίς παπούτσια. Ο πατέρας του είχε την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσει μόνο ένα από τα παιδιά, γι' αυτό έκανε κλήρωση. Μόνο που σε όλους τους λαχνούς που έβαλε σε μπολ, έγραψε το όνομα του Πιέτρο, διακρίνοντας την εξυπνάδα του.

Οταν ο Μπαρτόλο έγινε γιατρός, επέστρεψε στο νησί του για να φροντίσει τους συντοπίτες του. Από το 1991 και μετά καθημερινά βοηθάει τους μετανάστες, ακούγοντας παράλληλα τις εκμυστηρεύσεις τους.

Εφιάλτες

Εχει δει τόσα πτώματα, που τα βράδια βλέπει εφιάλτες. Γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να κινδυνεύει κανείς να πεθάνει, καθώς παραλίγο να πνιγεί όταν ήταν 16 ετών. Βίωσε δε στο πετσί του τη μοναξιά, όταν παιδί ακόμα αναγκάστηκε να αφήσει την οικογένειά του για να πάει σχολείο στη Σικελία.