Πνεύμα Θεατρικό

Θεωρείται από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς κι ας είναι σχεδόν όλοι οι συντελεστές του νέοι:

της Ηρώς Μητρούτσικου

Γυάλινος κόσμος

Ίσως το πιο γνωστό θεατρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς και καθαρά αυτοβιογραφικό! Ο Γουίλιαμς, που πριν ένα χρόνο ακριβώς έκλεισαν 100 χρόνια από τη γέννησή του (26 Μαρτίου 1911 - 25 Φεβρουαρίου 1983), έγραψε το έργο αυτό το 1944, ίσως θέλοντας να ξορκίσει φαντάσματα του παρελθόντος. Η νέα και εξαιρετική

σκηνοθέτις Κατερίνα Ευαγγελάτου ενσωμάτωσε στο πρωτότυπο κείμενο αποσπάσματα από το διήγημα «Πορτρέτο κοριτσιού σε γυαλί» και από παλιά σχεδιάσματα του συγγραφέα για τον «Γυάλινο κόσμο» του. Ο Γουίλιαμς φαίνεται να δούλευε πολύ το έργο, μια και του είχε δώσει 15 φινάλε!

Πρόκειται για την ιστορία μιας σχετικά φτωχής οικογένειας, την οποία ο πατέρας έχει εγκαταλείψει χρόνια πριν και η καταπιεστική, πάλαι ποτέ πανέμορφη, μητέρα ζει με τον ονειροπόλο γιό (που είναι και ο μόνος που έχει μια σταθερή δουλειά) και την προβληματική (λόγω ενός μικρού κουσουριού που έχει στο ένα πόδι) κόρη της. Μια σχεδόν διαλυμένη οικογένεια, όπου ο καθένας ζει στον δικό του φανταστικό «γυάλινο» κόσμο: Η μητέρα, ξεπεσμένη πια, ζει με τις αναμνήσεις από τον παλιό Νότο όπου μεγάλωσε, ο καλλιτέχνης γιος, που καταπιέζεται από το σπίτι, τη μητέρα και την άχαρη δουλειά του σε μια αποθήκη, έχει ως μόνη διέξοδο το σινεμά (ο ίδιος ο Γουίλιαμς ήταν λάτρης του κινηματογράφου) και ονειρεύεται τη φυγή, όπως οι ήρωες που βλέπει στο σινεμά και ο πατέρας του, και το τρίτο μέλος, η φοβισμένη Λώρα, η οποία ζει μόνο μέσα στον γυάλινο κόσμο της, που αποτελείται από τη γυάλινη συλλογή ζωών, τους παλιούς δίσκους γραμμοφώνου που άφησε πίσω ο πατέρας της και την επετηρίδα του σχολειού, ως μόνη συναναστροφή της! Μοναδική προσγειωμένη παρουσία είναι ο επισκέπτης Τζιμ, που έχει αποδεχτεί τη μοίρα του, ότι δηλαδή δεν θα γίνει κάποιος σπουδαίος, όπως όλοι πίστευαν στο σχολείο, αλλά θα μείνει ένας απλός υπάλληλος, που θα παντρευτεί μια απλή κοπέλα. Ωστόσο, όλο το έργο δεν είναι παρά μια ανάμνηση του αφηγητή Τομ ή μήπως ένα όνειρο της Λώρας για την επίσκεψη που περίμενε και λόγω της φυγής του Τομ δεν ήρθε ποτέ; Μήπως τελικά την βιώνει εκείνη στο μυαλό της, φαντασιωνόμενη το μοναδικό αγόρι που της είχε απευθύνει κάποτε έναν γλυκό λόγο;

Η Ναταλία Τσαλίκη ήταν καταπληκτική στον ρόλο της νευρωτικής και υπερπροστατευτικής, σε βαθμό που κουράζει, μητέρας, η οποία ζει σχεδόν μόνο μέσα από τις αναμνήσεις, μια δεν της έχει μείνει και τίποτα άλλο εκτός από αυτές και τα δυο προβληματικά παιδιά της. Ίσως είναι ο καλύτερος ρόλος τής, μέχρι τώρα, καριέρας της. Γκροτέσκα, υστερική και στερημένη, όπως θα ήταν άλλωστε και η Αμάντα, κλέβει την παράσταση!

Ο Αντίνοος Αλμπάνης, ως γιος, δέσμιος της ανούσιας καθημερινότητάς του και αφηγητής της ιστορίας, θεωρώ ότι ήταν υποτονικός.

Πολύ καλή σκηνική παρουσία είχε ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, που εισβάλει στο σπίτι ντυμένος ροκαμπιλάς, κάνει έναν εκπληκτικό χορό και δίνει ζωή, έστω και για λίγο