Όταν η βία γίνεται διασκέδαση και μαύρη κωμωδία

«Περάστε… καλώς ήρθατε. Χώρος υπάρχει και μόνο ένα πτώμα. Εκεί μέσα στο μπαούλο είναι ο κύριος Κόλπερτ. Εμείς τον ξεκάναμε».
Aπό την Ηρώ Μητρούτσικου & τον Κώστα Νταλιάνη

Το «Mr. Kolpert» είναι μία μαύρη κωμωδία του Νταβίντ Γκίζελμαν, μόνιμου συνεργάτη της “Schaoubuhne” του Βερολίνου και του “Royal Court Theatre” του Λονδίνου. Έχει λίγο Άλμπυ, λίγο Χίτσκοκ, λίγο Ταραντίνο και αποτελεί ένα καυστικό σχόλιο πάνω στη βία, η οποία τροφοδοτεί τον σύγχρονο κινηματογράφο και το θέατρο, προκαλώντας ένα πικρό γέλιο.

Αρκεί να σταθείς και να αναλογιστείς με τί ακριβώς γέλασες και πόσα από τα χαρακτηριστικά των ηρώων κρύβεις βαθιά μέσα σου. Tο έργο γράφτηκε το 1999 και έκτοτε ανεβαίνει συχνά σε διάφορες χώρες, ενώ το έχουμε δει αρκετές φορές και στην Αθήνα.

ΤΟ ΕΡΓΟ
Μα ποιός είναι ο περίφημος κύριος Κόλπερτ; Ένας μαφιόζος, κάποιος πλούσιος, ένας δικτάτορας;
Όχι, ο κύριος Κόλπερτ είναι απλά ο ιδιοκτήτης της εταιρίας στην οποία εργάζονται οι δυο γυναίκες της ιστορίας: η οικοδέσποινα και η προσκεκλημένη της. Ένα φιλήσυχο ανθρωπάκι, μιας κάποιας ηλικίας, με γυαλιά και φουντωτά φρύδια, που ασχολείται συνέχεια με λογαριασμούς… Η αντιπάθεια, όμως, που νιώθουν και οι δυο για τον αδιάφορο κύριο Κόλπερτ, σε συνδυασμό με την ανία και την ρουτίνα της επαγγελματικής και την προσωπικής τους ζωής, κάποια στιγμή γίνεται αβυσσαλέο μίσος. Κι αν όλα μας φαίνονται στην αρχή ότι τα κάνουν για να διασκεδάσουν ένα Σαββατόβραδο στο σαλόνι ενός μεσοαστικού σπιτιού, παρέα με τους συζύγους τους, μάλλον τελικά δεν είναι μόνο αυτό.
Θα ήταν εγκληματικό να αποκαλύψω κάτι παραπάνω για την υπόθεση. Αυτό που ξεχωρίζει στο έργο είναι η μίξη του κλασσικού με το μεταμοντέρνο: Βασίζεται στο αφηγηματικό σασπένς, ενσωματώνοντας, συγχρόνως, πλήθος πολιτιστικών αναφορών. Το μπαούλο προέρχεται κατ’ ευθείαν από την ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Ο βρόγχος». Τα παιχνίδια μυαλού με τους επισκέπτες παραπέμπουν στο «Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;» του Άλμπυ, ενώ η βιαιότητα των καταστάσεων θυμίζει το «Pulp Fiction» του Κουέντιν Ταραντίνο.
Ο συγγραφέας, βέβαια, δεν είναι, απλώς, ένας γνώστης της θεατρικής και κινηματογραφικής τέχνης. Είναι ένας ενοχλημένος μοραλιστής, που θέλει να πει ότι στην Γερμανία -και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο- έχει επικρατήσει μια αστική ανία και μια συναισθηματική απονέκρωση, που οδηγεί τους ανθρώπους σε όλο και πιο ακραίες καταστάσεις, μόνο και μόνο για να νιώσουν κάτι. Το έργο επισημαίνει ότι η τάξη κι ο έλεγχος, που μας έχει επιβληθεί στην σύγχρονη κοινωνία, έχει ως αποτέλεσμα την απονέκρωση των αισθήσεών μας. Αυτός ο τρόπος ζωής, εν τέλει, θα μας αναγκάσει να βγούμε έξω από τις κοινωνικές νόρμες, για να βρούμε μια νέα ελευθερία και να αγκαλιάσουμε ξανά την ζωή. Ωστόσο, το έργο κλείνει κυνικά, υπονοώντας ότι τίποτα δεν μας γλιτώνει από την ανία και την βαρεμάρα.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Το ασπρόμαυρο, λιτό, εξπρεσιονιστικό σκηνικό (που θυμίζει λίγο την περίφημη ταινία «Το εργαστήρι του Δόκτορος Καλλιγκάρι») υποστηρίζει τον συμβολισμό του έργου, ότι, δηλαδή, το κακό παραμονεύει πίσω από τη βιτρίνα του συνηθισμένου και συγχρόνως δημιουργεί την απαραίτητη κλειστοφοβική αίσθηση.
Τα ευφάνταστα, χρωματιστά κοστούμια, ενδεικτικά για τον κάθε χαρακτήρα (Κατερίνα Βικτωράτου) απέδωσαν εύστοχα την ψυχολογική κατάσταση των ηρώων (το κόκκινο στα κοστούμια του δολοφονικού ζευγαριού προοικονομούσε έξυπνα το τέλος).
Ο Βαγγέλης Λάσκαρης που γνωρίσαμε πρόπερσι, με την εξαιρετική πρώτη του σκηνοθετική δουλειά «Jack and Jill» της Jane Martin και ακολούθησε, πέρυσι, το πολύ δυνατό «Nord-Ost, μέρες που ξεχάστηκαν», συνεχίζει και φέτος στο θέατρο “Vault”. Αυτή του η παράσταση δεν ήταν τόσο δυνατή, όσο οι προηγούμενες, αλλά πρέπει, ωστόσο, να λάβουμε υπόψιν ότι πρόκειται για άλλο είδος, (κωμωδία). Οι γρήγορες εναλλαγές, οι καλοδουλεμένες χορογραφημένες σκηνές «μάχης» και οι δυνατές μουσικές επιλογές έδωσαν ένα κινηματογραφικό ρυθμό.
Όλοι οι ηθοποιοί ισορροπούν ανάμεσα στο κωμικό και το μακάβριο. Ο Δημήτρης Κάτσης μετατρέπει μια απλή τηλεφωνική παραγγελία πίτσας σε κωμικό ρεσιτάλ. Η Σταυρούλα Γκιόγκα, παίζει με εγκράτεια και αυτοπεποίθηση την αισθησιακή οικοδέσποινα, που συναγωνίζεται σε φιλοξενία την Λαίδη Μακμπέθ.
Ο Δημήτρης Μαγκλάρας είναι πειστικότατος στις ξαφνικές εκρήξεις θυμού του. Η Μαργαρίτα Παπαντώνη δίνει μια πολυδιάστατη ερμηνεία, επιδεικνύοντας άνεση και φυσικότητα πάνω στην σκηνή. Ο Β.Λάσκαρης είναι απολαυστικός ως ο πιτσαδόρος, που βρίσκεται στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή, προσφέροντας μια κωμική ανακούφιση στην ένταση της παράστασης.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Μια μαύρη κωμωδία για δυο ζευγάρια, ένα pizza boy, ένα μπαούλο και ένα πτώμα, το οποίο, όμως, δεν ξέρουμε αν όντως υπάρχει και πού βρίσκεται! Μια παράσταση για τους λάτρεις της μαύρης κωμωδίας, που προσφέρει γέλιο, σασπένς και ένταση σε ίσες ποσότητες, αλλά, δυστυχώς, κάτι της λείπει…

θέατρο “Vault”
Μελενίκου 26, Βοτανικός
(7’ από το Metro Κεραμεικός)
Τηλ: 213 0356472 – 6945 99387
Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00 (ως 25 Φεβρουαρίου)