Όνειρα «χαμένα» στις λίστες του ΟΑΕΔ

-«Οι δύο επιλογές είναι είτε να “χτίσεις” κάτι στην επαρχία, είτε η αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό…», επισημαίνουν εκείνοι που βιώνουν την ανεργία στην καθημερινότητά τους.

Ρεπορτάζ: Ντίνα Καραμάνου

Είναι τρεις από το ένα εκατομμύριο. Τρία νούμερα στην στατιστική που τρομάζει. Τρεις άνθρωποι στην ίδια ουρά, στην είσοδο του ΟΑΕΔ. Δυο νέοι και ένας πατέρας λίγο πριν την σύνταξη. Στην ίδια θέση, με τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες αγωνίες. Δυο άνθρωποι δημιουργικοί, που θέλουν αλλά δεν μπορούν να φτιάξουν

τη ζωή τους, και ένας που αναγκάζεται να ξεκινήσει από την αρχή, την ώρα που θα έπρεπε να φτάνει στο τέλος της επαγγελματικής του ζωής.

Φράσεις, όπως «εφιαλτικές διαστάσεις» ή «ανεργία σοκ», ταράζουν τους αναγνώστες των εφημερίδων ή τους θεατές των δελτίων ειδήσεων. Φράσεις, που μέσα τους κλείνουν ανθρώπους. Ανθρώπους, που ζουν από τους γονείς τους ή από το μεροκάματο των παιδιών τους. Ανθρώπους, που δεν μπορούν να δημιουργήσουν, ή που βλέπουν να καταρρέει ό,τι με κόπο δημιούργησαν. Κοινός τόπος, τα γραφεία του ΟΑΕΔ. Κοινές σκέψεις, να φύγουν εκτός Ελλάδας. Κοινές αγωνίες, ότι τίποτα καλύτερο δεν πρόκειται πια να συμβεί για αυτούς. Οι άνεργοι στην Ελλάδα δεν έχουν πια σε τίποτα να ελπίζουν. Τα νέα μέτρα «υπέρ της ανταγωνιστικότητας» εξάντλησαν και την τελευταία τους ελπίδα, ότι ίσως κάποτε καταφέρουν να δουλέψουν διατηρώντας την αξιοπρέπειά τους.

«Αναγκασμένος να ζω με τους γονείς μου…»

Ο Χρύσανθος Καλαϊτζίδης είναι 24 ετών, απόφοιτος πανεπιστημίου. Σπούδασε διοίκηση μονάδων υγείας. Μόλις πήρε το πτυχίο του πήγε φαντάρος και τους τελευταίους τρεις μήνες είναι πολίτης. Άνεργος πολίτης. Η αναζήτηση εργασίας είναι για αυτόν ένας καθημερινός μαραθώνιος. Όπως λέει, δεν έχει αυταπάτες, δεν θα βρει δουλειά στο αντικείμενο που σπούδασε. Ψάχνει για μια οποιαδήποτε εργασία, που με τις περικοπές στον κατώτατο μισθό θα του προσφέρει με το ζόρι 400 ευρώ τον μήνα. «Λάθος επιλογές άλλων ατόμων καταστρέφουν τη δική μου ζωή και το μέλλον μου. Δεν μπορώ να δουλέψω και αν δουλέψω θα παίρνω πια 400 ευρώ τον μήνα. Δεν μπορώ να κάνω οικογένεια, δεν μπορώ να κάνω όνειρα. Είμαι αναγκασμένος να ζω με τους γονείς μου, ακόμη και όταν ξεπεράσω τα 30, ενώ φυσικά ούτε λόγος για να αποκτήσω κάτι δικό μου, να χτίσω κάτι…». Η λύση που σκέφτεται είναι ακριβώς αυτό που σκέφτονται όλοι οι νέοι στη σημερινή Ελλάδα, η μετανάστευση. «Κατά τη γνώμη μου οι δύο επιλογές είναι είτε να χτίσεις κάτι στην επαρχία, να προσπαθήσεις με καινοτόμες ιδέες να κάνεις τη διαφορά, είτε η αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό. Η Αθήνα πέθανε. Εμένα οι γονείς μου ήταν μετανάστες. Πολύ φοβάμαι πως το δικό τους παρελθόν δεν θα διαφέρει πολύ από το δικό μου μέλλον».

«Ούτε σχέση δεν κάνεις, όταν είσαι άνεργος…»

Ο Πέτρος είναι 26 ετών, μηχανικός αυτοκινήτων. Τα τελευταία 3 χρόνια μόλις που έχει καταφέρει να κάνει λίγες δεκάδες μεροκάματα. «Έτσι όπως τα κάναμε, καλά να πάθουμε», αναφέρει αρχικά στην «Αττική». Μέχρι τώρα ήταν... συγκρατημένα αισιόδοξος. Με το δε