Η εν Ελλάδι πολιτική οικουμενικότητα

Από την πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας στην Ελλάδα, αυτή του Κωνσταντίνου Κανάρη το 1877, όπου και εισήχθη στα πολιτικά πράγματα της χώρας ο όρος «οικουμενική κυβέρνηση», μέχρι την τελευταία του Λουκά Παπαδήμου, το πολιτικό βαρόμετρο της χώρας αριθμεί δεκατρείς παρόμοιες «εθνικές συνεννοήσεις».

Του Νίκου Καραμάνογλου

Μάλιστα σήμερα 22 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 25 χρόνια από την ορκωμοσία της οικουμενικής

κυβέρνησης του 1989 υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα με τη σύμπραξη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου. Κοινή παράμετρος σχεδόν του συνόλου των περιπτώσεων είναι η πολιτική και οικονομική αστάθεια στη χώρα, διανθισμένη με ανάλογου χαρακτήρα σκάνδαλα. Όλες οι κυβερνήσεις αυτού του είδους επικαλούνταν την εθνική σωτηρία και το εθνικό καλό και όλες ενδύονταν τον μανδύα της κάθαρσης. Πολιτικοί που την προηγουμένη αντάλλασσαν βαρύτατες κατηγορίες, δεν δίσταζαν να συνεργαστούν με τους αντιπάλους τους για να καθαρίσουν τη χώρα από τους ίδιους τους εαυτούς, όπως έγινε και στην προαναφερόμενη κυβέρνηση συνεργασίας, όπου ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προαλειφόμενος για «άγγελος της καθάρσεως» δεν δίστασε να συνεργαστεί με τον «διεφθαρμένο» Ανδρέα Παπανδρέου.

Κοινή συνισταμένη, λοιπόν, των οικουμενικών κυβερνήσεων υπήρξε μάλλον ο διεκπεραιωτικός τους χαρακτήρας μέχρι ένας από τους συναινούντες να αποκτήσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Και το έργο τους υπήρξε τόσο βραχύ όσο και ο βίος τους. Αφορμή γι’ αυτή τη μικρή ιστορική αναδρομή υπήρξε η μη διαφαινόμενη προοπτική αυτοδυναμίας κάποιου κόμματος στις εκλογές που διαφαίνονται πλέον στον πολιτικό μας ορίζοντα. Και προς Θεού, δεν λέω πως οι Έλληνες δεν μπορούμε να συνεργαστούμε μεταξύ μας. Αν και ιστορικά μια τέτοια σκέψη μόνο μελαγχολία μπορεί να προκαλέσει. Αυτό που λέω είναι ότι ο τόπος έχει ανάγκη από μια ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση, που θα θεσμοθετήσει τις δομικές αλλαγές που τόσο ανάγκη έχει η χώρα.