Βασίλης μεν, Μιχαλολιάκος δε

Αν κάποιοι πίστευαν ότι οι Έλληνες πολιτικοί είχαν πια αρχίσει να αντιλαμβάνονται, ειδικά μετά τις διεθνείς πιέσεις για εξάλειψη των διακρίσεων λόγω φύλλου, εθνικότητας και ερωτικού προσανατολίσμού, ότι αναχρονιστικές δηλώσεις μίσους και διάκρισης δεν είναι πια ανεκτές, όταν μάλιστα εκφέρονται από εκπροσώπους της πολιτείας, ο δήμαρχος Πειραιά ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι μερικά πράγματα δύσκολα αλλάζουν.

Γράφει ο Μιχάλης Αργυρόπουλος

«Αναγνωρίζω το δικαίωμα κάποιου να είναι ομοφυλόφιλος, αλλά

δεν το θέλω στο περιβάλλον μου και δεν τον εμπιστεύομαι στο δημόσιο βίο». δήλωσε ανερυθρίαστα ο κύριος Βασίλης Μιχαλολιάκος την επόμενη ημέρα της διαμαρτυρίας ομάδας γκέι ακτιβιστών στην τελετή αγιασμού των υδάτων του Πειραιά. Δεν χρειάζεται πλέον να αντικαταστήσουμε το «ομοφυλόφυλος» με τις λέξεις Γυναίκα, Μαύρος, Εβραίος για να αντιληφθούμε την προκλητικότητα της δήλωσης.

Ο κύριος Μιχαλολιάκος βέβαια είναι ο ίδιος άνθρωπος που δεν απέστειλε πρόσκληση στον Ηλία Κασιδιάρη για να παραστεί στην τελετή αγαισμού των υδάτων και τον εμπόδισε να σταθεί στην εξέδρα τον επισήμων. Η στάση του θυμίζει αυτή του Σεραφείμ. Την ίδια στιγμή που ο Αρχιεπίσκοπος Πειραιά απειλεί με μεσαιωνικό αφορισμό τους βουλευτές που θα ψηφίσουν το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια και ευαγγελίζεται την πυρά της κολάσεως ως ιδανικό τρόπο τιμωρίας των «κίναιδων» όπως τους χαρακτηρίζει, εξαπολύει από άμβωνος μύδρους κατά της ρατσιστικής Χρυσής Αυγής. Αναρωτιέται πραγματικά κανείς αν οι δύο άνδρες αντιλαμβάνονται την έννοια του ρατσισμού και των διακρίσεων ή αν απλά στέκουν με το δάχτυλο στον άνεμο και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν προς όφελος της δημοτικότητας τους, το θυμικό και τους φόβους της Ελληνικής κοινωνίας.

Φωτογραφία: Eurokinissi