Το Interstellar θα σε καθηλώσει και θα θες κι άλλο

Ο Κρίστοφερ Νόλαν θεωρείται και είναι ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή, αλλά και στο μέλλον θα μνημονεύεται ως τέτοιος. Αυτό το αντιληφθήκαμε και στο Memento και το Inception και τον Σκοτεινό Ιππότη. Κι ενώ ως θεατής περιμένεις πάντα το μεγαλειώδες από αυτόν το Interstellar είναι ένας λόγος να υποκλιθείς ξανά στο μεγαλείο που κρύβεται στην ψυχή και το μυαλό του και καταφέρνει να σου δείξει κάτι παραπέρα από αυτόν. Την δική του μαύρη τρύπα...

Γράφει ο Στέργιος Πουλερές

Το Interstellar είναι

από τις ταινίες που δεν χρειάζεται να κάνεις κριτική, αλλά αφήνεις όλους σου τους προβληματισμούς, όλη την περιέργεια, όλους τους φόβους σου να σε βουλιάξουν στον βυθό. Στο φινάλε αισθάνεσαι την ανάγκη να σηκωθείς και να χειροκροτήσεις όπως οι τουρίστες στο ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης και να τρελαθείς όπως ο Λορέντζο στο γκολ του Κωνσταντίνου μέσα στο Καμπ Νου.

«Τι λες τώρα». Αυτό ακριβώς σου βγαίνει όταν τελειώνει και παράλληλα ξενερώνεις που δεν συνέχισε. Έτσι όπως εξελίχθηκε το είχε άνετα ένα δίωρο ακόμα.

Ο Νόλαν καταφέρνει να περιπλέξει όλα όσα εμφανίζονται στον άνθρωπο που βρίσκεται μόνος μπροστά στο απέραντο και σκοτεινό άγνωστο και σε αυτόν που βλέπει ότι είναι η στιγμή που θα πρέπει να δώσει και την ζωή του για να επιβιώσει.

Η πανανθρώπινη και αιώνια απορία για το τι υπάρχει εκεί έξω, τι βρίσκεται πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, μια ψευδαίσθηση θεολογικής εξήγησης, ανώτερων όντων, η ανιδιοτελής αγάπη, η δειλία μπροστά σε μια απόφαση που θα κρίνει την πορεία όλων των ανθρώπων. Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα διαχέονται πασιφανώς σε αυτό το τρίωρο sci-fi που αγγίζει σε αξία και μέγεθος το 2001: A Space Odyssey του Κιούμπρικ.

Ο Μάθιου ΜακΚόναχι με τον Ραστ Κολ βαθιά μέσα του, υποδύεται έναν πρώην πιλότο της NASA που ύστερα από ένα ατύχημα έγινε αγρότης, αλλά με τον κόσμο να μην τον χωράει. «Γεννήθηκες είτε 40 χρόνια αργότερα είτε 40 χρόνια νωρίτερα» του λέει ο πεθερός του σε κάποιο σημείο στην αρχή. Ο Κούπερ μοιράζεται αυτή την αέναη επιθυμία για αναζήτηση κι εύρεση του ανεξερεύνητου, του χάους, και προσπαθεί να βρει τι συμβαίνει στον κόσμο. Ένα κύμα σκόνης καταστρέφει τις καλλιέργειες και οδηγεί σταδιακά στην ασιτία και το θάνατο τον κόσμο.

Ένα «τυχαίο» γεγονός οδηγεί τον Κούπερ με την κόρη του τη Μερφ στο κρυφό στρατηγείο της NASA και από εκεί ξεκινάει το ταξίδι του εκεί που δεν έφτασε ποτέ κανείς. Για την ακρίβεια εκεί που έφτασαν 12, αλλά επιβίωσε μόνο ο ένας. Όσο εκείνος ψάχνει ένα νέο πλανήτη για να κατοικήσει η ανθρωπότητα σε σημεία του σύμπαντος που ο χρόνος επιβραδύνεται απίστευτα, πίσω στη Γη τα παιδιά του μεγαλώνουν. Και η κόρη του όχι απλά μεγαλώνει, αλλά είναι αυτή που της ανατίθεται η σωτηρία του κόσμου.

Η Τζέσικα Σαστέιν στον ρόλο της κόρης του ΜακΚόναχι έχει μια εξαιρετική ερμηνεία as usual, ενώ και η Αν Χαθαγουέι είναι πολύ καλή στις συναισθηματικές της εξάρσεις. Αποτελεί κιόλας το πρόσωπο που ο Νόλαν καταφέρνει να συνδέσει την έννοια του υπερφυσικού με αυτή της αγάπης, η οποία είναι παντοτινή και σε κάθε τόπο, δεν είναι σχετική όπως ο χρόνος, και μάλιστα ενέχει και μια επιστημονική πλευρά που δεν μπορεί να εξηγηθεί, αλλά είναι αυταπόδεικτη. Πρόκειται για ένα διαστρικό ταξίδι που πηγάζει από την αγάπη του Κούπερ για τα παιδιά του και καταλήγει στην αγάπη της Αμέλια Μπραντ για τον αστροναύτη που έκανε πριν από αυτούς το ίδιο ταξίδι.

Από τα κορυφαία σημεία της ταινίας, αν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει κάποιο, είναι η σκηνή με τον Μάικλ Κέιν που λίγο πριν το τέλος ομολογεί το μεγάλο του μυστικό.

Ο ρόλος του Ματ Ντέιμον που είναι κλειδί για την αίσθηση της αποτυχίας και για την εκτέλεση ενός τρελού σχεδίου από τους δύο εναπομείναντες αστροναύτες της αποστολής μαζί με τα δύο ρομπότ και σε κάνει να μπεις στα παπούτσια του και να νιώσεις μέχρι το πετσί σου πως θα ήταν αν ήσουν για τόσο καιρό μόνος σε έναν πλανήτη, είχες πάρει την απόφαση ότι ήσουν ουσιαστικά νεκρός και ξαφνικά έβλεπες μπροστά σου ανθρώπους.

Λίγο πριν το τέλος έχουμε και τη μεγάλη ανατροπή και την τόσο awesome διασύνδεση με τα όσα υπερφυσικά γινόντουσαν στο δωμάτιο της μικρής Μερφ, με μια άκρως ελπιδοφόρα για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, εξήγηση της ύπαρξης του και αυτού που λέμε μοίρα. Είναι λυτρωτικό να ξέρεις ότι κάπου εκεί, στο άγνωστο, υπάρχει ένας μελλοντικός σου εαυτός που καθοδηγεί τις πράξεις σου.

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου στο ToraTora.gr

The post Το Interstellar θα σε καθηλώσει και θα θες κι άλλο appeared first on KoolNews.