Πρόσχημα

Εχω μια απορία. Αν η κυβέρνηση διακινεί μια θεωρία των «δύο άκρων» που είναι «ανιστόρητη», ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί μπαίνει σε μια ανιστόρητη κουβέντα που δεν τον αφορά; Για λόγους ιστορικής ακρίβειας;

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Αν είναι απλώς κατασκεύασμα «μιας ομάδας ακροδεξιών συμβούλων του Σαμαρά», τότε γιατί κάνουν τον κόπο να απαντούν σε κατασκευές «ακροδεξιών συμβούλων»;

Ρωτάω επειδή έχω κουραστεί να διαβάζω σε όλα τα μέσα που ανήκουν ή πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ

κατεβατά επί κατεβατών για ένα θέμα που (κατά τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ) ούτε υπάρχει ούτε τίθεται.

Αλλά αν δεν υπάρχει, ούτε τίθεται, τότε γιατί το κουβεντιάζουν με τόσο πάθος;

Θα μου πείτε ότι οι άνθρωποι αναγκάζονται να απαντήσουν επειδή τους κατηγορούν ότι είναι ακραίοι.

Ωραία αλλά αν τους κατηγορούν ότι είναι ακραίοι χωρίς να είναι ακραίοι δεν έχουν παρά να συνεχίσουν να μην είναι ακραίοι.

Ουδείς θα πιστέψει ποτέ ότι κάποιος είναι ακραίος, αν δεν κάνει ή δεν λέει ακρότητες - είτε τον κατηγορούν οι σύμβουλοι του Σαμαρά είτε ο Προφήτης Εζεκίας αυτοπροσώπως...

Οπως έλεγε και ο Ενγκελς (το οποίο, υποθέτω, όλο και κάποιος θα έχει ακούσει στον ΣΥΡΙΖΑ...), «η απόδειξη της πουτίγκας είναι τελικά ότι την τρως».

Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίζεται ως «ριζοσπαστική Αριστερά» με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο αξιών και συμπεριφοράς.

Ο ίδιος έχει επιλέξει τον δρόμο της «ανατροπής», της «κοινωνικής διαμαρτυρίας», της «κινηματικής πρακτικής», της «λαϊκής οργής», της «πτώσης της κυβέρνησης υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης».

Μόλις προ τετραημέρου διάβαζα στο iskra.gr πως «αν σε αυτές τις συνθήκες η Αριστερά προτάξει έναν λόγο υπεράσπισης της ομαλότητας και των θεσμών, τότε έχει αυτοαναιρεθεί ως πολιτική δύναμη».

Ολα αυτά είναι μια χαρά και δικαίωμά τους - άλλωστε ελευθέρως και συνειδητά τα επέλεξαν.

Αλλά τότε γιατί τσακώνονται με τους άλλους; Το πάθος της αντίδρασης δεν δικαιολογείται από το μέγεθος της διαφωνίας.

Εκτός κι αν ο καβγάς δεν είναι παρά το πρόσχημα.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ συζητάει στην πραγματικότητα ένα θέμα που απασχολεί εδώ και δεκαετίες τους αριστερούς: πώς μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση στην κυβερνητική διαχείριση χωρίς να αποποιηθούν την πολιτική ταυτότητα που έχουν επιλέξει.

Πώς μπορεί, δηλαδή, ο όρος «αριστερή κυβέρνηση» να μη θεωρείται σύντομο ανέκδοτο.

Για να τους διευκολύνω, κανείς δεν το πέτυχε έως τώρα σε συνθήκες ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Τα διάφορα αριστερά κινήματα είτε μεταποίησαν τελικά την ταυτότητά τους είτε έμειναν εκτός εξουσίας.

Την ίδια δυσκολία αντιμετωπίζει προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι μόνο δυσκολεύεται ο ίδιος αλλά δεν βλέπω και κανέναν διατεθειμένο να τον βοηθήσει.

Το διαβάσαμε στα ΝΕΑ

Φωτογραφία: Eurokinissi