Παπάς και ζευγάς

Πρώτα το αυτονόητο: όποιος είναι μέλος κόμματος αποδέχεται το πλαίσιο λειτουργίας του και, κυρίως, τις βασικές θέσεις του, τουλάχιστον σε ορισμένα σημαντικά ζητήματα.

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Μετά ο κανόνας: όποιος αποφασίζει να πάρει αξίωμα σ' ένα κόμμα είναι υποχρεωμένος να κινείται μέσα σ' ένα ακόμη πιο περιορισμένο πλαίσιο. Είναι υποχρεωμένος, δηλαδή, να παραμερίζει προσωπικές του απόψεις, εάν αυτές έρχονται σε αντίθεση με τις αντίστοιχες του κόμματος.

Όλα αυτά δεν είναι σημερινά. Αλλά χρειάζεται να τα υπενθυμίζουμε, επειδή εμφανίζονται υποψήφιοι κομμάτων να τα

αγνοούν. Και κόμματα που προσπαθούν να τα κουκουλώσουν, επειδή προκαλούν φθορά. Δεν είναι η καλύτερη μέθοδος αντιμετώπισης.

Όλα αυτά ισχύουν κατά μείζονα λόγο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εμφανίζεται να θέλει και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Δηλαδή, έχει την απαίτηση να προσέχουμε τις επίσημες θέσεις του, αλλά επιτρέπει σε στελέχη του να λένε τα ακριβώς αντίθετα. Κι αν μεν τα λένε στις συνεδριάσεις των κομματικών οργάνων, το πρόβλημα μετριάζεται. Στα δημοκρατικά κόμματα η εσωκομματική δημοκρατία είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Τι γίνεται, όμως, όταν στελέχη του εκφράζουν δημόσια, ακόμη και σε ξένα μέσα ενημέρωσης, θέσεις άκρως αντίθετες με τις επίσημες θέσεις του κόμματος; Και πόσο χειρότερα είναι τα πράγματα όταν οι θέσεις αυτές αφορούν «ευαίσθητα» («εθνικά» ή μη) θέματα;

Τι είναι «ευαίσθητο» θέμα; Για παράδειγμα, τα της μειονότητας της Θράκης, για την οποία τόσος ντόρος έγινε εσχάτως. Ο χαρακτηρισμός «ευαίσθητο» δεν είναι δικός μας. Τον χρησιμοποίησαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ- πρώτος και καλύτερος ο Νίκος Παπάς, διευθυντής του γραφείου του Αλέξη Τσίπρα -για να δικαιολογήσουν όσα έγιναν με την υποψηφιότητα της τσιγγάνας Σουλεϊμάν, την οποία απέσυραν.

Για ένα τόσο «ευαίσθητο» θέμα, λοιπόν, δεν μπορεί ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο καθηγητής Δ. Χριστόπουλος, βρέθηκε στο στόχαστρο, επειδή φέρεται να χαρακτήρισε τη μειονότητα «ένα συμπαγές τουρκικό πράμα». Ένας άλλος, ο Μανώλης Γλέζος, είπε το ακριβώς αντίθετο. Ότι δεν είναι συμπαγής, αλλά υπάρχουν και τουρκογενείς και Πομάκοι και Ρομά. Ποια είναι η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ; Λογικά η δεύτερη, αλλά η σύγχυση που προκλήθηκε παραμένει.

Δεύτερο παράδειγμα: άλλος υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογου, φέρεται να έχει δηλώσει σε ιστοσελίδα των Σκοπίων, ότι το θέμα της ονομασίας της γειτονικής χώρας είναι «μια γελοία διαμάχη, την οποία δημιούργησε ο Αντώνης Σαμαράς». Προσωπικά συμφωνώ με το 95% όσων λέει.

Όμως, υπάρχει μια λεπτή διαφορά. Ο Κούλογλου, ο οποίος κάνει αυτές τις δηλώσεις ως δημοσιογράφος, είναι πλέον υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Το έλαβε υπόψη του όταν έλεγε «αποκαλώ την Μακεδονία με το όνομά της, όπως ο υπόλοιπος κόσμος»;

Φυσικά, η Ν.Δ. σπεύδει να εκμεταλλευθεί κάθε λέξη στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και συχνά κάνει την τρίχα τριχιά. Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεκαθαρίσει κάτι. Μπορούν τα στελέχη του, υποψήφιοι βουλευτές του, να παίρνουν θέσεις αντίθετες με τις επίσημες κομματικές; Για να το πούμε χοντρά. Μπορεί ο Τσίπρας να λέει ότι στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων επιδιώκει «αμοιβαία αποδεκτή λύση με σύνθετη ονομασία» κι ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής του να λέει «σκέτο Μακεδονία»;

Η απλή πολιτική λογική λέει ότι δεν γίνονται και τα δυο. Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς. Αν ο Τσίπρας το επιτρέπει, να το ξεκαθαρίσει. Διαφορετικά δεν μπορεί να του φταίνε «η μονταζιέρα του Μαξίμου» και τα «συστημικά μέσα ενημέρωσης».

Το διαβάσαμε στο protagon.gr

Φωτογραφία: Eurokinissi