Μετεκλογικά (συμπερ)άσματα…

Ο λαός το έδωσε το μήνυμα, “μαύρισε” αυτούς που έφτασαν τη χώρα μέχρι εδώ και έδειξαν ότι θέλουν αλλαγή. Αλλά αυτή τη στιγμή μοιάζει να έχουμε πέσει στη στασιμότητα.

Σε έναν ιδεατό κόσμο το μήνυμα των χθεσινών εκλογών θα ήταν πιο σαφές. Δεν ζούμε σε έναν ιδεατό κόσμο. Το καλό είναι, τουλάχιστον, ότι κάμποσοι προνοητικοί «δεινόσαυροι» της ελληνικής Βουλής ξεκίνησαν τη μετακόμιση. Μάζεψαν τα πολιτικά μπαγκάζια και τον παρωχημένο λόγο τους και με δέρμα τσιτωμένο από το ξενύχτι χάθηκαν στο ηλιοβασίλεμα της κοινωνικής αγανάκτησης.

Σωθήκαμε τώρα; Μπορούμε να πανηγυρίσουμε ανακουφισμένοι; Ο  θάνατος του δικομματισμού σηματοδοτεί την έλευση του πολυπόθητου νέου πολιτικού σκηνικού;

Όχι. Η ελληνική κοινωνία παρότι πέτυχε μια νίκη λογικής και ελπίδας, τούτη την ώρα μοιάζει περισσότερο με τον ολυμπιονίκη που δεν πανηγυρίζει τον θρίαμβό του ενώ όταν τον ρωτούν οι δημοσιογράφοι να τους εξηγήσει το γιατί, εκείνος απαντά: «Θα πανηγυρίσω αφού βγει το ντόπινγκ κοντρόλ». Αυτό περιμένει και ο Έλληνας. Το ντόπινγκ κοντρόλ.

Σε αυτές τις εκλογές, κατέβηκε με πολλά φάρμακα στον οργανισμό του. Αντικαταθλιπτικά, ηρεμιστικά, βαρβιτουρικά και κάθε λογής σκεύασμα που θα μπορούσε να προσφέρει λίγες στιγμές ηρεμίας και γαλήνης μέσα στις συμπληγάδες του ΔΝΤ και της αμετακίνητης Άνγκελα Μέρκελ. Φάρμακα που νόθευσαν το εκλογικό αποτέλεσμα και αυτή τη στιγμή έχουν δημιουργήσει ένα κομματάκι σουρεαλιστικό τοπίο στην ομίχλη. Το παλιό δεν έχει πεθάνει, το νέο δεν έχει γεννηθεί. Στασιμότητα με ολίγον από ελπίδα. Οι καιροί, όμως, απαιτούν υπομονή και τσιγάρο ενώ οι  τηλε-παραθυριακές αναλύσεις  των εκλογών όσων κι αν προσπαθούν να πείσουν, στο τέλος περισσότερους γρίφους δημιουργούν, παρά λύνουν.

Την ίδια ώρα η μεγάλη κερδισμένη της κάλπης, η ελληνική αριστερά, συνεχίζει τον  εμφύλιο της εσωστρέφειας. Δηλώσεις, κόντρα δηλώσεις, μικροπολιτική και στο βάθος κήπος η ιδέα μιας κυβερνώσας αριστεράς έχει καταντήσει σαν το τέρας του Λοχ Νες. Όλοι μιλούν για αυτό, αλλά κανένας δεν λέει να το δει.

Στην αντίπερα όχθη, ο άλλος κερδισμένος των εκλογών, ο Πάνος Καμμένος, συνεχίζει να λέει με πολλά λόγια το απόλυτο τίποτα. Είναι βέβαιο ότι αν ο λαϊκισμός ήταν εργόχειρο, ο Πάνος θα μπορούσε να προικίσει πολλές γεροντοκόρες της λαϊκής δεξιάς. Μόνο που οι άναρθρες κραυγές του για φυλακές στους κλέφτες, άμεση εξαφάνιση των λαθρομεταναστών με ταχυδακτυλουργικό τρικ που θα έκανε τον Κόπερφιλντ ψηφοφόρο των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» και λοιπά ευχολόγια, φτάνουν μεν για να τον βάλουν δυναμικά στη Βουλή, αλλά δεν αρκούν για να δώσουν πραγματικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα. Συν ότι ο πρόεδρος του κινήματος πρέπει να μάθει να λέει σωστά τα ονόματα αυτών που λέει ότι θα βάλει στη θέση τους, επαναδιαπραγματευόμενος το Μνημόνιο. Γιατί, αν δεν αναζητήσει τον Χορστ Ράιχενμπαχ και συνεχίσει το τροπάρι με τον Ραϊχενμπάχερ -όπως χθες στις δηλώσεις του- τότε το πιθανότερο είναι να διαπραγματευτεί το ελληνικό χρέος με κανένα σέντερ μπακ της Καϊζερσλάουτερν…

Ο τρίτος μεγάλος κερδισ