Μετά τον Ερνέστο, τι;

Αν ο Βαλβέρδε αποφασίσει να φύγει το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός θα πρέπει να βρει έναν προπονητή που θα συνεχίσει το στυλ ποδοσφαίρου που καθιέρωσε στην ομάδα ο Ισπανός.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Διάβαζα σήμερα στις εφημερίδες τα ονόματα των Ισπανών προπονητών που υποτίθεται ότι  ενδιαφέρουν

 τον Ολυμπιακό, στην περίπτωση που ο Ερνέστο Βαλβέρδε αποφασίσει να μας κουνήσει λευκό μαντήλι. Τι λέει, λοιπόν, το ρεπορτάζ; Ένα τσουβάλι ονόματα. ΟΚ, προσωπικά διατηρώ επιφυλάξεις- αν πράγματι οι Κίκε Φλόρες, Μίτσελ Γκονζάλες, Χοακίν Καπαρός, Γρεγόριο Μανθάνο, ο πολύς Ράμος ή ο Ποκετίνο πράγματι ενδιαφέρουν τους Ερυθρόλευκους και ο λόγος είναι ένας. Και πολύ απλός. Οι παραπάνω κύριοι, δεν ακολουθούν τον τρόπο ανάπτυξης παιχνιδιού του Ερνέστο Βαλβέρδε. 

Τι εννοώ; Ότι ο Ερνέστο έφερε στο Λιμάνι μια “μπαρτσελονίστικη” ματιά πάνω στο ποδόσφαιρο, ένα σύστημα  το οποίο χαρακτηρίζεται από το διαρκές passing game με μια τζούρα από ατέλειωτο pressing. Ένα σύστημα που δεν χρειάζεται κλασικό σέντερ φορ, τύπου Ιμπραΐμοβιτς ή Μήτρογλου στα λημέρια μας, αλλά τρεις σβέλτους επιθετικούς που εναλλάσσουν τις θέσεις ανά πάσα ώρα και στιγμή. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι το αριστερό εξτρέμ του Ολυμπιακού είναι ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.

Όπως και να ‘χει, η επιλογή του Βαλβέρδε για ένα τέτοιου τύπου ποδόσφαιρο τον έχω κάνει να θεωρείται αυτή την εποχή ένας από τους τέσσερις πιθανούς διαδόχους του Πέπε Γκουαρντιόλα στην Μπαρτσελόνα. Και αυτό δεν είναι καθόλου αστείο. Βέβαια η προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα έχεις τις δικές της ιδιαιτερότητες, μιας και σχεδόν όλες οι ομάδες, είτε εντός, είτε εκτός έδρας παίζουν με εννιά παίκτες στην άμυνα. Αντίθετα στην Ισπανία είναι γνωστό ότι ακόμα και οι μικροί παίζουν ανοιχτό ποδόσφαιρο.

Απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω ο Βαγγέλης Μαρινάκης επιθυμεί προπονητή ο οποίος όχι απλώς θα συνεχίσει, αλλά και θα εξελίξει αυτό το στυλ ανάπτυξης, το 4-3-3 με τις όποιες παραλλαγές στα δύσκολα ματς, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο μια μονταρισμένη ομάδα. Έτσι κάνουν οι μεγάλες ομάδες και άλλωστε αυτό είναι και το παράδειγμα που κληροδοτεί σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη η «Μπάρτσα». Από οκτώ χρόνων τα παιδιά των ακαδημιών γαλουχούνται πάνω σε ένα συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό μοντέλο παιχνιδιού. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όποιον και να βάλει ο κόουτς, θα κινείται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που κινείται και ο βασικός. Συν το όποιο ταλέντο, φυσικά, διαθέτει ο καθένας.

Το καλό στην υπόθεση του Βαγγέλη Μαρινάκη είναι ότι το εξής: Ο πρόεδρος είναι βαθύτατα πεπεισμένος, σε αντίθεση με τον Σωκράτη Κόκκαλη, ότι η ομάδα αρχίζει και τελειώνει στον προπονητή. Ο Σωκράτης, τον οποίο by the way γούσταρα ως πρόεδρο, αν έβλεπε ότι χάνει το πρωτάθλημα ήταν έτοιμος να βάλει στη θέση μέχρι και τον κηπουρό του. Και εδώ που τα λέμε έβαλε πολλούς κηπουρούς.

Το ποδόσφαιρο του Βαλβέρδε δεν έχει μόνο αποτέλεσμα. Είναι ένα ποδόσφαιρο που κινείται με τους κανόνες της showbiz -δεν είναι αλά στυλ Ρεχάγκελ που διώχνει τον φίλαθλο από τα γήπεδα και παίρνει