Η καύση των νεκρών είναι ό,τι πιο «χριστιανικό» υπάρχει

Πριν από μερικά χρόνια, ήμουν παρών στην εκταφή του πατέρα μου. Σήμερα, σε αυτή της μητέρας μου. Και με αφορμή όλη την κουβέντα που έχει γίνει τον τελευταίο καιρό, θέλω να πω ένα πράγμα και μόνο: δεν υπάρχει τίποτα πιο ανθρωπιστικό, πιο αξιοπρεπές, πιο «χριστιανικό» και πιο ανακουφιστικό για την ψυχή, από την καύση των νεκρών. Ας τελειώσουμε επιτέλους με τις ανοησίες, τις αγκυλώσεις και τις υποκρισίες.

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Μπορώ να καταλάβω κάθε ένσταση και κάθε αντίρρηση όλων αυτών των ανθρώπων, που από βαθιά πίστη στο Θεό, από την προσμονή της Δευτέρας Παρουσίας ή από

την εσωτερική ανάγκη να μείνουν προσκολλημένοι στις παραδόσεις και σ' αυτά που έμαθαν από μικροί επιθυμούν την «παραδοσιακή» διαδικασίας της ταφής των νεκρών. Σέβομαι απόλυτα τα «πιστεύω» του καθενός, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει ο καθένας να σεβαστεί τα «θέλω» του συνανθρώπου του, του οποιουδήποτε επιθυμεί, όταν θα αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο, να μην μπει λίγα μέτρα κάτω από τη γη. Αλλά να μαζευτούν οι στάχτες του σε ένα όμορφο δοχείο και αυτοί που τον αγάπησαν όσο ζούσε, να επιλέξουν αν θέλουν να τις σκορπίσουν στην αγαπημένη του ακρογιαλιά, στον κήπο του σπιτιού του ή να τις φυλάξουν για πάντα στο σπίτι του.

Καταλαβαίνω επίσης πόσο μεγάλη «μπίζνα» είναι ο θάνατος – είναι σχεδόν τόσο μεγάλη «μπίζνα» όσο η ζωή. Η γέννηση, η βάφτιση, ο γάμος, η κηδεία, είναι όλα ένας μεγάλος κύκλος εργασιών, μια δουλειά που δεν τελειώνει ποτέ – διότι δεν τελειώνει ποτέ η ζωή και ο θάνατος σε αυτό τον κόσμο, πόσοι άνθρωποι βγάζουν λεφτά από όλα αυτά και γιατί κάποιοι δεν θέλουν να σταματήσει ποτέ όλο αυτό. Με τη διαφορά ότι η γέννηση, η βάφτιση, ο γάμος, είναι πράγματα χαρούμενα, πράγματα που επιλέγεις να κάνεις και ως εκ τούτου πολύ πιο εύκολα και πιο ευχάριστα δίνεις κάτι παραπάνω, ακολουθείς τα έθιμα και τις παραδόσεις, κάνεις και μια υπερβολή – τον θάνατο όμως δεν τον επιλέγεις και δεν τον «γλεντάς». Καταλαβαίνω επίσης βαθιά μέσα μου, με όλο το σεβασμό στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ότι οι ενστάσεις δεν είναι μόνο «Χριστιανικές» αλλά και ««Εμπορικές»: οι παπάδες που κάνουν τρισάγια βγάζουν χρήματα (ας πούμε ότι τα δίνουν στους φτωχούς), όπως βγάζουν και τα γραφεία κηδειών, οι υπάλληλοι στα νεκροταφεία, οι αρμόδιες υπηρεσίες. Σεβαστά όλα αυτά. Κανείς δεν είπε να καταργηθούν. Αυτό που λέμε είναι να έχει ο καθένας το δικαίωμα της επιλογής, χωρίς να κουνάει κάποιος μπροστά του οργισμένα το δάχτυλο, λέγοντάς τον «ασεβή» και «βλάσφημο», χωρίς να ξεστομίζει τη λέξη «αφορισμός» και «αμαρτία».

Χωρίς να θέλω να μπω σε γκροτέσκ λεπτομέρειες, όποιος έχει χάσει αγαπημένα του πρόσωπα κι έχει πάει λίγα χρόνια μετά στο νεκροταφείο για τη διαδικασία της εκταφής, γνωρίζει τι εννοώ: χαρτομάνι, έξοδα (αν αργήσεις δυο μήνες να πας είτε διότι το αμέλησες, είτε διότι κανείς δεν σου ειδοποίησε, πρέπει να πληρώσεις «ενοίκιο» για κάθε μήνα, λες και ο δικός σου άνθρωπος μένει σε γκαρσονιέρα...). Και στη συνέχεια, το όλο πράγμα γίνεται πιο «μαγευτικό»: η εκταφή γίνεται κι εκεί πρέπει να αντικρίσεις το αγαπημένο σου πρόσωπο τρία χρόνια μετά. Και ο «αρμόδιος» να αξιολογήσει αν όλα είναι όπως πρέπει ώστε να πάει είτε στο «χωνευτήριο» είτε στο οστεοφυλάκιο, ή αν πρέπει η σωρός να μεταφερθεί σε ένα άλλο σημείο του νεκροταφείου, όπου το διαφορετικό χώμα και η υγρασία θα αναλάβουν να κάνουν όλα αυτά που δεν έκανε η τριετία. Γιατί πρέπει να δεις μια τέτοια εικόνα; Γιατί να είναι αυτό το τελευταίο ενσταντανέ που θα κουβαλάς μαζί σου από τον πατέρα σου, την μητέρα σου, αυτόν που αγάπησες, αυτόν που σου λείπει τόσο πολύ; Γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Επειδή το «απαιτεί» η Εκκλησία; Επειδή το «επιβάλει» η θρησκεία; όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω...

Σήμερα λοιπόν, στη δική μου λογική, για τη δική μου ψυχή, για να μπορώ να κοιμάμαι καλύτερα τα βράδια, για να θυμούνται όλοι οι άνθρωποι τους δικούς τους που φεύγουν όπως πρέπει να τους θυμούνται, χαμογελαστούς και όρθιους, «ζωντανούς» και δραστήριους, για να μην έχει κανείς άσχημες εικόνες στο μυαλό του που τις παίρνει μαζί του στο κρεβάτι και τις κοιμίζει στο μαξιλάρι του, λέω ότι πρέπει επιτέλους εν έτει 2016 να συζητήσουμε πολιτισμένα και σοβαρά, χωρίς κραυγές και φανατισμούς για την καύση των νεκρών. Όχι στη γειτονική Βουλγαρία ή κάπου εδώ τριγύρω, αλλά εδώ στην Ελλάδα. Τουλάχιστον αν θέλουμε να μιλάμε για μια χώρα σύγχρονη, ευρωπαϊκή που δέχεται το διαφορετικό, που δεν απορρίπτει το «ξενόφερτο» και έχει τα μάτια και τα αυτιά της ανοιχτά σε όσα συμβαίνουν χωρίς προκαταλήψεις. Μπορούμε; Ας το αποδείξουμε...

Υ.Γ. Μπαμπά και μαμά, μου λείπετε πολύ...

The post Η καύση των νεκρών είναι ό,τι πιο «χριστιανικό» υπάρχει appeared first on KoolNews.