Ένας τελικός, πραγματική γιορτή

Τελικά τα πράγματα πήγαν όπως τα γράφαμε και  έγινε ένας πολύ ωραίος τελικός. Έστω κι αν ο ένας από τους δύο αντιπάλους δεν ήταν το μεγάλο όνομα. Έστω κι αν η ποιότητα του ματς δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Όμως η όλη ατμόσφαιρα θύμισε πραγματική γιορτή του ποδοσφαίρου…

Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο τα βρήκε όλα εύκολα. Κι ας μην έπιασε την δαιμονιώδη απόδοση. Κανονικά θα έπρεπε να είχε πάει στα αποδυτήρια με δύο γκολ στο ενεργητικό του και

μηδέν στο παθητικό, μιας και οι 30άρες γιόμες εδάφους αέρος προς τον Μήτρογλου δεν μπορούσαν να ανησυχήσουν ούτε τον Μέλμπεργκ, ούτε τον Αβραάμ.

Κι αν ο Χολέμπας χτύπησε τις πινακίδες εκτελώντας ένα πεντακάθαρο πέναλτι, ο Τζιμπούρ έβαλε μια γκολάρα (και λέω γκολάρα γιατί ήταν μηδενικός ο χρόνος εκτέλεσης) και καθάρισε πρόσκαιρα τη μπουγάδα. Από κει και πέρα, βέβαια, ο Ολυμπιακός το έριξε στο  σορολόπ και επειδή η μπάλα τιμωρεί -παρότι στην ουσία δεν κινδύνευσε- έφαγε ένα γκολ με σπόντα  μπιλιάρδου και ξανάναψαν τα αίματα.

Τελικά τα κάστανα από τη φωτιά έβγαλε για ακόμα μία φορά ο Φουστέρ, ο οποίος την ώρα που η μπάλα έκαιγε την έστειλε εύκολα μέσα, αδιαφορώντας για το ότι ήταν μοναδικός παίκτης που ο Δώνης είχε φροντίσει να του «φορτώσει» έναν ξεκούραστο σωματοφύλακα. Εννοώ τον Ζουέλα που μπήκε με μόνο σκοπό να κόψει τη φόρα του Ισπανού και παρά το γεγονός ότι του ρίχνει δύο κεφάλια εν τέλει νικήθηκε κατά κράτος.

Αυτό που μου άρεσε, όμως, περισσότερο στον τελικό ήταν η ατμόσφαιρα στις κερκίδες. Όπως ακριβώς την φανταζόμουν. ΟΚ, μου τη χάλασαν λιγάκι οι οπαδοί του Ατρόμητου που έβριζαν στο τέλος τον διαιτητή Σπάθα γιατί θεωρώ ότι τον έβριζαν χωρίς λόγο και χωρίς αιτία. Ειδικά από τη στιγμή που ο Σπάθας αν ήθελε τους είχε καθαρίσει με το δεύτερο πέναλτι του Τόμας στο ‘91. Εύκολα δινόταν το χέρι κι ας έλεγαν οι ε δύο σπίκερ της ΟΤΕ TV ότι δήθεν είδε ξαφνικά τη μπάλα και ήταν ακούσιο. Η σέντρα έγινε από τα 35 μέτρα και ο Τόμας πρέπει να ήταν ή τυφλός ή  καθυστερημένος για να μην τη δει.

Τέλος πάντων, τα σημαντικά είναι άλλα. Ότι  ξεχάσαμε τις γελοιότητες που έγιναν στον περσινό τελικό, ανάμεσα στον Ατρόμητο και την ΑΕΚ. Το Σάββατο ήταν για πρώτη φορά ένα πανηγύρι έπειτα από πολλά χρόνια. Γιορτή πραγματική. Τίποτα δεν έπεσε στον αγωνιστικό χώρο, οι πρόεδροι  κάθισαν δίπλα, δίπλα όπως στην Αγγλία και την Ισπανία και στο τέλος η απονομή θύμιζε παιδική χαράς με την καλή έννοια. Κάπου εκεί κατάλαβα και κάτι ακόμα. Πόσο καλό κλίμα είχε φτιάξει ο Ερνέστο Βαλβέρδε στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού. Τους έβλεπες στην απονομή και είχες την αίσθηση ότι όλα τα παλικάρια είναι μια παρέα είτε πρόκειται για τον κυριλέ Μέλμπεργκ, είτε για τον εθνικολαϊκό Χολέμπας. Αλήθεια, τι κεφάλι ήταν αυτό που έχει φτιάξει; Ούτε στην δεκαετία του ‘80 στα Εξάρχεια δεν κουρεύονταν έτσι.

Από την άλλη, ο έτερος και μάλλον πιο αυθεντικός «Μοϊκανός» Ιτάνζ μου έδινε και λόγω χρώματος την εντύπωση ενός στυλ. Μου θύμιζε  εκείνον τον μαύρο μποξέρ που αντιμετώπιζε τον Ρόκι, τον Mr-T. Βέβαια,  εκείνος που ξεπερνούσε και