Έναρξη: Σιγά τα δέντρα…

Μετά τους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες το 1980, όπου οι Αμερικάνοι προσπάθησαν να κάνουν χολιγουντιανή υπερπαραγωγή και κατέληξαν σε καρακιτσαριό, υπάρχει ένας άτυπος διαγωνισμός για την καλύτερη τελετή έναρξης. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ανέβασε τα στάνταρτς σε πολύ υψηλά επίπεδα. Οι Κινέζοι μπορούμε να πούμε ότι μας πλησίασαν. Οι Άγγλοι έχοντας όλο το δυναμικό και τα λεφτά, θα μπορούσαν να κάνουν την υπέρβαση. Τελικά σιγά τα δέντρα που ξερίζωσαν.

Από τον Πέτρο

Καλά δεν το έχω πάρει και προσωπικά το θέμα, ούτε εθνικά. Δηλαδή σιγά τα δέντρα και για μένα που κάνω την κριτική… Αλλά πώς να μην τη κάνω, όταν χθες το βράδυ επί 4 ώρες σκυλοβαρέθηκα; Και όχι μόνο εγώ, αλλά όλη η 6αδα των τηλεθεατών στο σπίτι, που κάλυπτε και όλες τις ηλικίες. Και επειδή οι Εγγλέζοι λένε σήμερα ότι ήταν νεανικό το θέαμα, οι πρώτες που την έκαναν με μικρά πηδηματάκια από την τηλεόραση ήταν οι κόρες μου, στα 13 και στα 15 τους. Εγώ την ήπια, γιατί δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Δεν ανήκω στους Έλληνες που πιστεύουν ότι μόνο εμείς έχουμε πολιτισμό και όταν τον δημιουργούσαμε οι Άγγλοι και οι Γερμανοί ήταν μαϊμούδες στα δέντρα. Οι Εγγλέζοι έχουν συνεισφέρει τα τελευταία 400 χρόνια σημαντικά, όχι μόνο στην οικονομία, μιας και αυτοί έφτιαξαν τον καπιταλισμό ξεκληρίζοντας την φεουδαρχία και ώθησαν την ανθρωπότητα μπροστά, αλλά και στον πολιτισμό. Λογοτεχνία, ζωγραφική, μουσική, κινηματογράφο, σε όλα αυτά ήταν πρωτοπόροι σε διάφορες εποχές. Μπορεί να μην έχουν την ιστορία μας, την αρχαία, αλλά έχουν μια πρόσφατη κληρονομιά τεραστίων διαστάσεων. Στην ουσία είναι και αυτοί που «έφτιαξαν» και την Αμερική και την Αυστραλία. Άρα οι απαιτήσεις ήταν πολύ υψηλές για χθες. Δεν μπορώ να χλευάσω ή να κράξω, απλά λέω ότι ήταν μια άνευρη, χωρίς συναίσθημα, χωρίς κορύφωση, τελετή. Εν πολλοίς, χωρίς έμπνευση. Από όλα τα καλά που έχει βγάλει αυτή η ράτσα, ο Ντάνι Μπόιλ κράτησε την ξενέρα που έχουν σαν λαός και όχι τις μαγικές στιγμές τους, ας πούμε στη μουσική. Ακόμα και εκεί όταν έπαιζαν τα συγκροτήματα των 60’s και 70’s ήταν μια απίστευτη καρικατούρα, ιδιαίτερα όταν έφτασε η ώρα του πανκ. Εκεί ξενέρωσα εντελώς, όταν έβλεπα τον Τζόνι Ρότεν των Sex Pistols και τους χοντρούς γραβατάκιδες δημόσιους υπαλλήλους στις κερκίδες να χτυπάνε τα χεράκια. Όσο για αυτούς που έκαναν τη… πανκ, όπως είπε ο γιος μου, ήταν ντυμένοι φαντασματάκια με ελάσματα στα πόδια. Τζιζζζζζζ… Το μόνο σημείο που μου άρεσε ήταν όταν ξηλώθηκε η ύπαιθρος και άρχισαν να στρώνουν τσιμινιέρες μέσα στο στάδιο. Αλλά και αυτό το εφέ, όπως και οι τυμπανιστές, τα είχε δείξει πριν από 8 χρόνια ο Δημήτρης στην Αθήνα. Τώρα να συγκινηθώ από το γεγονός ότι μια τυμπανίστρια ήταν κουφή, δεν μασάω…

Γλυκό, όταν έδειξαν τους νοσοκόμους ή γιατρούς, του δικού τους ΕΣΡ (btw για να κάνεις εγχείρηση σήμερα στην Αγγλία χρειάζεσαι 6 με 8 μήνες… Πολλοί έρχονται σε κλινικές της Θεσσαλονίκης!), γλυκές οι «διαδηλώσεις» αλλά και οι σουφραζέτες, καταλαβαίνω το κοινωνικό μήνυμα, βλέπω ευαισθησία στο γεγονός, αλλά σαν θέαμα όλο μαζί ή