It’s fucking day zero

Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης

Τις τελευταίες ημέρες είμαστε μάρτυρες της μεγαλύτερης κρίσης από τη στιγμή που η τρικομματική κυβέρνηση ανέλαβε τα ηνία της χώρας. Ο τρόπος με τον οποίο έγινε ήταν εκκωφαντικός και είναι σαφές ότι τα πολιτικά παιχνίδια και οι σχεδιασμοί που βρίσκονται στο παρασκήνιο υπερβαίνουν το λουκέτο στην ΕΡΤ.

Είναι αλήθεια πως το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης φάνηκε να γίνεται σπασμωδικά, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς σενάριο για την επόμενη μέρα.

Αντί να ακολουθηθεί το μοντέλο της ισραηλινής «Elal» που έκλεισε και άνοιξε την επόμενη μέρα εδώ είχαμε απλά μια ανακοίνωση και ένα νομοσχέδιο-κονσέρβα το οποίο δεν είχε αλλάξει ούτε τα ονόματα των υπουργείων. Ο Αντώνης Σαμαράς φαίνεται θα υποχωρήσει σε ότι αφορά την επαναλειτουργία της ΕΡΤ μέσα στον επόμενο μήνα και όχι τον Σεπτέμβριο ενώ εμφανίζεται θετικός σε καταβολή μεγαλύτερων αποζημιώσεων στους απολυθέντες – άσχετα βέβαια αν περίπου 2.000 θα επαναπροσληφθούν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.

Ας μη σταθούμε όμως στην ΕΡΤ. Όταν εδώ και ένα χρόνο έχεις μια κυβέρνηση που ναι μεν προσπαθεί αλλά στο ζήτημα των απολύσεων δεν κάνει απολύτως τίποτα όλο αυτό το διάστημα- ούτε καν για τους επίορκους- είναι σαφές πως μια απόφαση για 2.600 απολύσεις σε μία νύχτα δεν είναι κάτι το αναμενόμενο ούτο το λογικοφανές- προϋποθέτει μια διαφορετική ανάγνωση του πολιτικού σκηνικού και σίγουρα μια τόσο ριζική μεταστροφή είτε αποτελεί άνωθεν πίεση – εν προκειμένω οι Βρυξέλλες το αρνήθηκαν- είτε εφαρμογή ενός συγκεκριμένου πολιτικού σχεδίου από την πλευρά του κ. Σαμαρά

Ο πρωθυπουργός φαίνεται πως εφαρμόζει ένα σχέδιο που λειτουργεί σαν «διπλούς πέλεκυς» τόσο προς το Κέντρο όσο και προς την άκρα Δεξιά. Προβάλλοντας ένα θατσερικό αυταρχισμό απαντά στα αντανακλαστικά των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής που θέλουν κρατική επιβολή και τάξη ενώ προωθώντας μια τέτοια ριζική μεταρρύθμιση προσπαθεί να τόσο στο εσωτερικό της κυβέρνησης όσο και στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Για αυτό το λόγο και σε περίπτωση που όντως οι πολιτικοί αρχηγοί ζητήσουν αλλαγή της προγραμματικής συμφωνίας η στάση του αναμένεται να είναι ιδιαίτερα σκληρή, ζητώντας μια ατζέντα σαρωτικών μεταρρυθμίσεων και απολύσεων στον δημόσιο τομέα.

Στην άλλη πλευρά, τις τελευταίες ημέρες βλέπω αρκετές δυνάμεις από τον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς να φωνάζουν για την ανάγκη ανασυγκρότησης του χώρου ενώ πολλοί πιέζουν το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ να σπάσουν τον τσαμπουκά του κ. Σαμαρά και να τραβήξουν το παιχνίδι στα άκρα. Δυστυχώς κατά την ταπεινή μου αντίληψη μάλλον υπερεκτιμούν τις δυνατότητες που έχουν να αγγίξουν ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας που σε μια ενδεχόμενη προεκλογική αναμέτρηση θα πολωθούν γύρω από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή.

Το blame-game το οποίο έχει στηθεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα δεν οφελεί τους κυρίους Βενιζέλο και Κουβέλη, αντίθετα τους έχει εγκλωβίσει σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος στο οποίο οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους. Αν πάνε σε εκλογές είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συντριβούν για έναν απλό λόγο: η συμμετοχή στην τρικομματική κυβέρνηση είχε νόημα για τα δύο κόμματα ακριβώς επειδή δικαίωνε την ρητορική αλλά και τις πολιτικές που ακολούθησαν για να σωθεί η χώρα. Συνεπώς ο μόνος τρόπος για να καρπωθείς τυχόν οφέλη από αυτή την επιλογή είναι το πρόγραμμα να τελειώσει, η οικονομία να ανακάμψει και η ανεργία να αρχίσει να μειώνεται. Τη στιγμή που το πρόγραμμα ακόμα δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα το βέβαιο είναι ότι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ θα χρεωθούν την συμμετοχή σε μια «μνημονιακή κυβέρνηση» αλλά και κάτι χειρότερο- την εικόνα δύο κεντροαριστερών σχηματισμών που έχουν προδώσει την ιδεολογία τους στα μάτια του κόσμου.

Aν από την άλλη επιλέξουν νέα προγραμματική συμφωνία το βέβαιο είναι ότι κ. Σαμαράς θα τους ζητήσει να δεσμευθούν σε μια ατζέντα σαρωτικών μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο τομέα – και φυσικά αυτό να το επικοινωνήσουν στα κόμματά τους. Πράγμα που σημαίνει πως τελειώνουν οι τρίμπλες μεταξύ Μανιτάκη και Ρουπακιώτη και οι αιώνιες συζητήσεις για το «φύλλο των αγγέλων» όταν πρόκειται για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.

Εδώ είναι και το ζητούμενο. Νομίζω ότι πολλούς από εσάς δεν απασχολεί ούτε η θατσερική στρατηγική του Σαμαρά, πολύ περισσότερο δε, οι ονειρώξεις κάποιων για ανασυγκρότηση του Κέντρου λες και αυτό είναι που μας ενδιαφέρει. To put it firmly, όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες κάθε πολιτικός οργανισμός υπόκειται στις νόμους της Βιολογίας- αν δεν βρει κοινό θα πεθάνει, οπότε είναι στο χέρι τους να οργανωθούν, να συμμαχήσουν και να επιβιώσουν. Το μείζον αυτή τη στιγμή είναι να σωθεί η χώρα και να γίνουν όλα αυτά που από το 2010 κάνουμε ότι δεν βλέπουμε και απλώς ροκανίζουμε τον χρόνο.

Πράγματι το εν λόγω πολιτικό σύστημα δεν έχει την ηθική νομιμοποίησει να κατηγορεί κανένα για τα χάλια των δημόσιων οργανισμών- αυτό έστησε το πάρτι και γαλούχησε γενιές ανθρώπων να σκέφτονται έτσι. Τώρα όμως που το πάρτι τελείωσε δυστυχώς δεν μπορούμε να εφεύρουμε κάποιο άλλο πολιτικό σύστημα ούτε να μας έρθει ουρανοκατέβατο. Αυτό έχουμε, με αυτό θα πορευτούμε σήμερα τουλάχιστον. Συνεπώς ή συμφωνούμε ότι βάζουμε στην άκρη το παρελθόν μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση και ξεκινάμε από τη μέρα μηδέν. Aργότερα όταν θα έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου μπορούμε να κρίνουμε τις επιλογές ή τις αστοχίες ή το ηθικό βάρος των προσώπων- αν το κάνουμε αυτό τώρα δεν θα άλλαξει τίποτα.

Τώρα κοιτάμε να επιβιώσουμε και αυτό σημαίνει ότι τα μικροκομματικά παιχνιδάκια πρέπει να τελειώσουν αλλιώς πετάμε στα σκουπίδια ότι θυσίες έχουμε κάνει ως τώρα. Βάζουμε πλάτη στο να αλλάξουμε τη χώρα ή δίνουμε τα κλειδιά στον Τσίπρα, τον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο και μπαίνουμε σε αχαρτογράφητα νερά. Its fucking day zero.