Φωτεινή Πιπιλή: «Θα ήθελα να μπω στην Βουλή και να τα κάνω λαμπόγυαλο»

«Είμαι πάντα τρελοκομείο, βέβαια τώρα είμαι τούρμπο», μου λέει πριν καλά καλά αρχίσουμε την κουβέντα μας. Όμορφη, διακριτική, πάντα εντυπωσιακή με ένα δικό της προσωπικό στιλ, η Φωτεινή Πιπιλή δείχνει ηφαίστειο εσωτερικά αλλά πάντα βράχος εξωτερικά. Όχι τυχαία. Ήταν στόχος της από τότε που θυμάται τον εαυτό της ως 19χρονη ρεπόρτερ και μετέπειτα πολιτικός. Μαζί της μπορείς να μιλήσεις για τη γυναίκα, την πολιτική, τον κόσμο, τα πάντα. Και να το απολαύσεις.

Νιώθεις την ανάγκη να μπεις μέσα στην πολιτική με φόρα και να κάνεις πράγματα;

«Θα ομολογούσα ότι στον χαρακτήρα

μου και στην κοινωνική και πολιτική μου δράση θα ταίριαζε αυτό ακριβώς που με ρωτάς. Στην πραγματικότητα όμως είμαι τόσο απελευθερωμένη, τόσο ήρεμη και τόσο σκληρή πλέον με τους άλλους που δεν ξέρω αν με συμφέρει να ξαναγυρίσω στην περίοδο που προσπαθούσα να ψελλίσω με ορθολογιστική σκέψη την πραγματικότητα ή αν είναι καλύτερο αυτό που γλεντάω: αντί να με βρίζουν οι πολίτες τους βρίζω εγώ και κάθονται σούζα. Δεν κάνω πλάκα. Όλη μου η ζωή από τότε που ήμουν δημοσιογράφος μέχρι και το κίνημα των Αγανακτισμένων, ήταν το κέντρο της Αθήνας. Από μαθήτρια ήμουν στην Βαρβάκειο, στην Ερμού. Μέχρι τους Αγανακτισμένους κυκλοφορούσα ελεύθερα και «ψώνιζα» ιδέες. Με τους Αγανακτισμένους άλλαξα δρομολόγια, πήγαινα περιφερειακά. Από την στιγμή που εξελέγη ο Τσίπρας και εγώ δεν εκλέχθηκα επέστρεψα στα παλιά μου δρομολόγια και μάλιστα με το κεφάλι ψηλά. Το τι μου λέει ο κόσμος δεν το έχω ξανασυναντήσει. Αυτή την οργή του κόσμου δεν την έχω ξανασυναντήσει. Επειδή πιστεύω ως ορθολογίστρια στη νομοτέλεια, αυτό θα βγει κάπως άσχημα στην κυβέρνηση και προσωπικά στον Τσίπρα. Δεν εννοώ κάτι που έχει να κάνει με τα όντα. Η Ελλάδα έχει καταστραφεί και το ξέρουν όλοι. Κάποιοι σκύβουν το κεφάλι αλλά η πλειοψηφία θα ξεσπάσει. Στον Έλληνα δεν ταιριάζει να βγαίνει στον δρόμο…

Τι του ταιριάζει;

«Εκδικείται στην κάλπη και όταν γίνουν εκλογές η εκδίκηση θα είναι μαζική. Ζήσαμε ήδη εκδικητικό κλίμα. Μας αποκαλούσαν Γερμανοτσολιάδες, εγώ ήμουν ΓερμανοΑμαλία. Πώς είναι η κυρία Καρακώστα και η κυρία Χριστοδουλοπούλου που καταπίνουν τα μνημόνια αμάσητα, έτσι ήμουν κι εγώ επί κυβέρνησης Σαμαρά. Τόσο απλά. Την ίδια φορεσιά δεν μας έλεγαν ότι φορούσαμε; Το έζησα λοιπόν το κλίμα της εκδίκησης και της οργής το 2012 και το 2015. Αυτό όμως που έζησα εγώ δεν μπορεί να συγκριθεί με την οργή που συναντώ στην καθημερινότητά μου στον δρόμο».

Μου είπες πως νιώθεις πιο σκληρή. Γιατί;

«Ήμουν πάντα αυτό που λένε «κεντρογενής», ειλικρινής, ωμή και σκληρή. Το έβλεπα ότι δεν τσουλούσε φυσιολογικά η χώρα. Ειδικά την δεκαετία του ‘90 όλος αυτός ο τρόπος ζωής γύρω μου έβλεπα ότι θα οδηγήσει σε καταστροφή. Όλοι κινούμασταν σε έναν κύκλο όπου πηγαίναμε στην Ταϋλάνδη με διακοποδάνειο λες και πηγαίναμε στην Αράχωβα. Τότε το να είχες σπίτι μεζονέτα με play room και μπάρμπεκιου ήταν απαραίτητο. Από την κουρελού και τον καμπινέ πήγαμε σε αυτά, πήραμε κάτι απίστευτα δάνεια και τώρα βρίζουμε την Πιπιλή, την Γραμμέλη και όλους αυτούς. Τώρα είμαι πολύ πιο σκληρή γιατί είμαι δικαιωμένη».

Αυτό που είσαι ως πολιτικός είσαι και ως γυναίκα;

«Ναι, είμαι αυστηρή πολύ. Από 20 χρονών συμμετείχα στο γυναικείο κίνημα όπου την δεκαετία του ’70 η θέση της γυναίκας ήταν άλλη. Έπρεπε να παλέψουμε για πάρα πολλά πράγματα, όχι για γελοιότητες. Όταν συμμετέχεις από πολύ νέα σε αγώνα για να σπάσεις ανδροκρατικά στερεότυπα μέσα στην ίδια σου την δουλειά και την καθημερινότητα, τότε διαμορφώνεις χαρακτήρα. Κυκλοφορούσα ως πολύ ωραίο κορίτσι και ως πρώτη γυναίκα ρεπόρτερ στα νιάτα μου μέσα στα λεωφορεία, τα καφενεία και τις γειτονιές και δεχόμουν πάρα πολλές προσβολές. Αν τολμούσαν να μας ακουμπήσουν και να μας θίξουν τότε η αντίδραση μας ήταν σχεδόν ενιαία: τους πλακώναμε στα χαστούκια αν τολμούσαν να μας ακουμπήσουν. Και αυτό ήταν φυσιολογικό. Μετά οργανωθήκαμε και έγιναν εξαιρετικές κινήσεις. Η δική μου γενιά έλυσε πάρα πολλά προβλήματα και αναγνωρίζω την μεγάλη προσφορά της Μαργαρίτας Παπανδρέου, της Βιργινίας Τσουδερού, της Ρένας Λάμψα. Δεν εξαργύρωσαν όσα έκαναν με το να γίνουν βουλευτίνες και κομματόσκυλα. Προσπαθούσες να επιβιώσεις σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία όπου οι εχθροί σου ήταν οι ίδιες οι γυναίκες. Μεγαλωμένες σε ανδροκρατικά συντηρητικά μοντέλα σε έλεγαν πολύ εύκολα «τσούλα» τότε. Δεν μπορείτε τώρα να φανταστείτε πώς ζούσαν και πώς εργάζονταν οι γυναίκες πριν από 30 χρόνια».

Ως πολύ ωραία γυναίκα ένιωσες ότι όλο αυτό ήταν υπέρ ή κατά;

«Νομίζω ότι γενικά παίζει ρόλο το στιλ. Υπάρχουν παχουλές γυναίκες που έχουν τέτοια γλύκα στον τρόπο που μιλούν, που φέρονται, που έχουν ωραία χαρακτηριστικά που σε κάνουν να ξεχνάς ότι δεν είναι το καθιερωμένο μοντέλο: της ομοιόμορφης, αδύνατης, ξανθής ενίοτε «βλαχοξανθής», «τσοκαροξανθής». Υπάρχουν γυναίκες που δεν τις λες με τίποτα όμορφες αλλά έχουν ένα στιλ που τρελαίνεσαι. Πιστεύω ότι δεν παίζει ρόλο η ομορφιά ή το αν έχεις στήθος ή λεπτή μέση και καταπληκτικά πόδια. Αν τα έχεις, με γεια σου και χαρά σου. Αλλά πρέπει να δείχνεις στο μούτρο ότι είσαι δυναμικό άτομο και όχι καμιά σαχλοκακομοίρα. Επίσης έχει σημασία να είσαι για κάθε στιγμή πολύ ωραία ντυμένη και όχι γδυμένη. Το να έχεις λεπτομέρειες είτε στα αξεσουάρ είτε στα ρούχα ξεχωριστές δίχως να είναι εκτυφλωτικές δημιουργεί ένα καταπληκτικό αισθητικά σύνολο. Αυτό είναι το παν σε μία γυναίκα και όχι αν είναι γκομενάρα, παχουλή ή ωραία».

Μήπως τελικά έχουμε παγιδευτεί ως γυναίκες σε μία προσπάθεια να δείχνουμε ποθητές για τα αρσενικά και όχι όμορφες;

«Ναι, συμφωνώ. Συμφωνώ απόλυτα. Τώρα οι γυναίκες έχουν λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε και επιστρέφουν σε στερεότυπα που παραπέμπουν σε οικονομική αποκατάσταση. Είναι τέτοια η οικονομική επέκταση της κρίσης που επιστρέφουν στερεότυπα όπως αυτό της αποκατάστασης μέσω του άντρα. Δεν υπάρχει χειρότερο για μία γυναίκα ειδικά τη νέα κοπέλα από το να πέσει σε αυτή την παγίδα».

Ασχολείσαι με τον εαυτό σου, φροντίζεις την εικόνα σου;

«Δεν πάω να τραβιέμαι, να κάνω πλαστικές. Κάνω οτιδήποτε για να έχω μία ωραία υγιή, αντίστοιχη της ηλικίας μου εμφάνιση. Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι συνομήλικες αλλά και όσες περνούν τα 40 είναι να κάνουν πράγματα λάθος. Η δεκαετία της σαραντάρας είναι η ωραιότερη δεκαετία και τις βλέπεις ότι από τις πολλές επεμβάσεις δείχνουν 60! Πάνε για παράδειγμα και φουσκώνουν τα χείλη τους. Αυτό φαίνεται και ο άλλος αυτομάτως λέει ότι για να το κάνει αυτό είναι 50 και αυτή να είναι 28. Πρέπει να κάνεις αυτό που αντιστοιχεί στην ηλικία σου απλώς καλυτερεύοντας την εικόνα από δυσάρεστες καταστάσεις. Θα σου πω ένα μυστικό: όταν ξεκίνησα τηλεόραση το 1972 είχα έναν φαρμακοποιό στο Σύνταγμα και όταν πρωτοήλθαν κάποια καλλυντικά επώνυμα που δεν τα ξέραμε μου είπε: αυτό που θα κάνεις καθημερινά είναι να φοράς κρέμα ματιών και κρέμα στο πρόσωπο. Από τότε, όπως πλένω τα δόντια μου υποχρεωτικά, τρεις φορές την ημέρα βάζω κρέμα στα μάτια, στο πόδι της χήνας και κρέμα στο πρόσωπο. Αν δεν προσέχεις τα απλά πράγματα ό,τι γονίδιο κι αν έχεις την έβαψες. Αυτό που δεν μου άρεσε ποτέ ήταν η ένταση στα νέα κορίτσια. Χρειάζεται διακριτικότητα την ημέρα. Δεν κολακεύει τα νέα κορίτσια το βαρύ μακιγιάζ».

Τι σου λείπει;

«Να σηκωνόμουνα μέσα στην Βουλή και να τα έκανα λαμπόγυαλο. Από την άλλη όμως ξέρω ότι θα έμενα επί τόπου. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάθαινα έμφραγμα αντιμετωπίζοντας όλον αυτόν τον συρφετό αγράμματων, αδίστακτων και ανήθικων ανθρώπων όπως η πλειοψηφία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ».