Οι γραβάτες...ανάποδα!

Ο Βασίλης Σκουντής έμεινε εκστασιασμένος από τη συγκλονιστικότερη βραδιά στην ιστορία της Ευρωλίγκας, που ολοκληρώθηκε μέσα στα πράσινα κομφετί και γράφει για το πως ο Παναθηναϊκός έγινε ο πορθητής της Βαρκελώνης!Μόλις έχει λήξει ο αγώνας της Βαρκελώνης και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αποθεώνει τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, που είπε κάποτε ότι “δεν υπάρχει τίποτε πιο συγκλονιστικό στον αθλητισμό από το τελευταίο λεπτό ενός αγώνα μπάσκετ”...Επεκτείνοντας και διευρύνοντας το ρηθέν υπό του “Σερ Τσαρλς”, θα έλεγα ότι (απόψε αποδείχτηκε πως) δεν υπάρχει τίποτε πιο συγκλονιστικό από το τελευταίο λεπτό τριών μαζεμένων αγώνων μπάσκετ κι αυτό μπορούν να το μαρτυρήσουν ο Τζέρεμι Πάργκο, ο Ομάρ Κουκ και last but not least, ο Δημήτρης Διαμαντίδης με το επιθετικό ριμπάουντ στα 47'' και την (έστω) μία εύστοχη βολή στα 17''. Θα μπορούσε να το μαρτυρήσει αυτό και ο Γιάκα Λάκοβιτς, αλλά το δικό του τρίποντο βρήκε σίδερο και η βραδιά ολοκληρώθηκε μέσα σε πράσινα κομφετί με το κάρφωμα του Μπατίστ...Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο ακούω στην εκπομπή του ΝΟVA Sports τον Δημήτρη Ιτούδη να δηλώνει ότι σε τέτοια ματς, οι ομάδες δεν (πρέπει να) παίζουν με τα συναισθήματα, αλλά με το μυαλό και με την προσήλωσή τους στο σχέδιο. Συμφωνώ και επαυξάνω, διότι πράγματι, εάν ο Παναθηναϊκός επέστρεφε στο “Παλαού Μπλάου Γκράνα” επηρεασμένος από τη συναισθηματική φόρτιση του πρώτου ματς, τότε πιθανότατα θα έσπαγε τα μούτρα του. Φρόντισε όμως να αποφορτιστεί από τη διαιτητολογία και όλη τη σπέκουλα περί ατράνταχτων φαβορί και καταδικασμένων αουτσάιντερ , άφησε έξω από τα αποδυτήρια την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αφοσιώθηκε στο καθήκον του και άρχισε το δεύτερο ματς από μηδενικής βάσεως. Tabula rasa, που μαθαίναμε και στα λατινικά, δηλαδή λευκός χάρτης, όπου όλα γράφονται από την αρχή...Α, για να μην το ξεχάσω: συν τοις άλλοις, ο Παναθηναϊκός υπήρξε τόσο ώριμος ώστε να ξεπεράσει (σαν να μην διατυπώθηκε ποτέ) το ερώτημα εάν θα μπορούσε να επαναλάβει τη σπουδαία, πλην ατελέσφορη εμφάνιση του πρώτου αγώνα. Την επανέλαβε και μάλιστα την είδε να τελεσφορεί!Στο γαϊτανάκι των εμπνεύσεων και των εκπλήξεων που επιφύλαξε στον Πασκουάλ, ο Ομπράντοβιτς (δεν) πρωτοτύπησε! Βάζω εντός παρενθέσεως το αρνητικό μόριο, διότι απλούστατα -σε αντίθεση με τις εικασίες ότι τάχα θα σκαρφιζόταν άλλα πράγματα- ακολούθησε το ίδιο πλάνο, με κάποιες ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις: εφάρμοσε και πάλι τη σύνθετη άμυνα “4-1” (που εντέλει είναι ένας συγκερασμός του παλιού box ή diamond and one με τη λογική της ζώνης προσαρμογής πάνω σε έναν παίκτη) με τον Καλάθη να γίνεται κολλιτσίδα στο Ναβάρο, έδωσε χώρο και χρόνο για σουτ σε παίκτες που θεωρούνται ατζαμήδες (βλέπε Ρούμπιο), ρίσκαρε και τζογάρησε με τα ίδια πράγματα και τα ίδια πρόσωπα.Τα ίδια έγραψα; Λάθος! Τα ίδια με την προσθήκη του Σάτο, που από ωσεί παρών στο πρώτο ματς, σήμερα υπήρξε θεμέλιος λίθος της νίκης, όχι μονάχα με τους 18 πόντους και δη τα 4/5 τρίποντα, αλλά και με τη λυσσασμένη άμυνα του. Όντως αυτή τη φορά ο Σάτο ήταν ένας σκύλος που δάγκωνε, υπακούοντας στην εντο