Αφιερωμένο από τον Ντρου στον Δημήτρη...

Ο Ντρου Νίκολας τόνισε πως χθες η ομάδα έπαιξε και νίκησε για να δώσει κάτι πίσω στον Δημήτρη Διαμαντίδη, πως ο Αντώνης Φώτσης του έκλεψε τη δόξα και κάποιοι αναγκέφαλοι λίγη από τη χαρά του. Αναλυτικά όσα έγραψε ο Αμερικανός γκαρντ του Παναθηναϊκού στο paobcblog.gr: «Hi to all of you… Σας γράφω ώρες μετά την απονομή του τίτλου του πρωταθλητή στον Παναθηναϊκό... Και πρέπει αν πω ότι είναι ένας τίτλος που πραγματικά απόλαυσα και ευχαριστήθηκα σε ό,τι αφορά το μπάσκετ. Ήταν μια δύσκολη χρονιά. Πολύ-πολύ δύσκολη χρονιά, αλλά το τέλος της ήταν και πάλι γλυκό. Ήταν μία από αυτές τις περίεργες χρονιές, όπου ξαφνικά βρίσκεις ένα πολύ ισχυρό κίνητρο. Όλη αυτή η συζήτηση που έγινε για το ρόστερ μας, όλη αυτή η αμφισβήτηση στο πρόσωπό μας, έθιξε τον εγωισμό μας. Κανένας δεν πίστευε σε εμάς, κανένας δεν πίστευε ότι θα καταφέρναμε να κάνουμε όλα όσα τελικά κάναμε. Αλλά κάπως βρήκαμε τον τρόπο να κάνουμε αυτό που θέλαμε. Προσωπικά, πιστεύω ότι ίσως το... χαμηλότερο σημείο ήταν όταν βρεθήκαμε στη δεύτερη θέση στο TΟΡ 16 και θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε με μειονέκτημα έδρας την Μπαρτσελόνα. Όλοι σκέφτηκαν -και μην πείτε τώρα ψέματα!- "αυτό είναι... μέχρι εδώ ήταν η Ευρωλίγκα". Δόξα το Θεό, είχαμε διαφορετική άποψη. Στο μυαλό μου, στο μυαλό των συμπαικτών μου, στο μυαλό των προπονητών μας τα πράγματα δεν ήταν ποτέ έτσι. Είχαμε τις πιθανότητές μας. Και το αποδείξαμε. Πάντα σκεφτόμαστε έτσι. Πιστεύουμε στην ομάδα μας, πιστεύουμε ο ένας στον άλλον. Πάντα! Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε με τους τελικούς να πλησιάζουν. Ακόμη κι εγώ άκουγα γι' αυτό το 3-0. ΟΚ... 3-0... Αλλά στην κανονική περίοδο και στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, με τους αγώνες να κρίνονται στο ένα καλάθι, στο ένα ριμπάουντ, στο ένα κλέψιμο, με τον νικητή να κρίνεται στο τελευταίο δίλεπτο. Ήταν κάτι που συνεχίστηκε και στα playoffs. Η νίκη στον πρώτο αγώνα ήταν το "κλειδί" που άνοιξε την πόρτα για όλα. Τους "κλέψαμε" κάτι με αυτή τη νίκη. Το συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι είχαμε μια μεγάλη ευκαιρία μπροστά μας. Και μετά το 1-2, μετά την ήττα στο ΣΕΦ, το ίδιο σκεφτόμασταν. Είχαμε χάσει εκεί, αλλά και πάλι η κατάσταση ήταν ιδανική για εμάς. Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα διεκδικούσαμε τον τίτλο στο σπίτι μας, θα το δεχόμουν ως συνθήκη, ανά πάσα στιγμή. Όλοι συμφωνούν σ' αυτό. Είχαμε 40, ΟΚ, 45 λεπτά, όπως εξελίχθηκε ο αγώνας, να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα στο σπίτι μας. Τέλεια! Ή σχεδόν τέλεια, αφού με το "καλημέρα" τραυματίστηκε ο Διαμαντίδης. Τον είδα να κουτσαίνει και σκέφτηκα "Oh boy... Oh boy... Here we go again...". Ήταν λίγο ειρωνικό στο μυαλό μου. Ένιωσα πολύ άσχημα, γιατί κανείς δεν θα ήθελε ποτέ να τραυματιστεί ο "Μήτσος". Την ίδια στιγμή σκέφτηκα και κάτι άλλο: Όλοι ξέρουμε τι έχει κάνει για εμάς φέτος όλη τη χρονιά. Ήταν ο ηγέτης μας, ήταν αυτός που μας οδήγησε σε σημαντικές νίκες. Λοιπόν, ήταν η ώρα να δώσουμε κι εμείς κάτι σ' αυτόν. Ήταν εξαιρετικός όλη τη χρονιά κι ήταν η ευκαιρία μας να του ανταποδώσουμε τη χάρη. Ακόμη κι αν ήταν για έναν αγώνα. Όλοι προσπάθησαν κι ιδιαίτερα ο Νικ. Ήταν δύσκολα