Ντράγκαν Σάκοτα, η επιστροφή του πρωταθλητή!

Με αυτόν στο τιμόνι, η ΑΕΚ πανηγυρίσε την κατάκτηση του τελευταίου της πρωταθλήματός της, το 2002, του πρώτου έπειτα από 32 χρόνια. Με αυτόν μπήκαν και οι βάσεις της τελευταίας ισχυρής εκδοχής της Βασίλισσας, που παρουσίασε ο -συνεργάτης του, τότε- Φώτης Κατσικάρης, τα δύο χρόνια που ακολούθησαν τη φυγή του. Συστάσεις για τον Ντράγκαν Σάκοτα δεν χρειάζονται, αλλά γεγονός είναι πως η επιστροφή του στο ΟΑΚΑ

Όπως θα θυμούνται οι περισσότεροι, η άφιξη του στην ΑΕΚ το 2001 δεν είχε προκαλέσει ενθουσιασμό. Το αντίθετο! Την προηγούμενη διετία, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, διαδεχόμενος τον Γιάννη Ιωαννίδη, είχε κατακτήσει δύο σερί κύπελλα κόντρα στον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, είχε σηκώσει το κύπελλο Σαπόρτα και έφτασε και στους «4» της Ευρωλίγκα. Ο Σάκοτα, μετρώντας 9 σεζόν με επτά ομάδες στην Α1 από το 1990 κι έχοντας το προφίλ του γκρινιάρη, φάνταζε τότε με επιλογή... πειραματισμού. Από τίτλους, μετρούσε τρία μετάλλια με το επιτελείο της Γιουγκοσλαβίας, ένα κύπελλο Γιουγκοσλαβίας (το 1984 με την ΙΜΤ Μπέογκραντ) και την (πρώτη) ευρωπαϊκή κούπα του ΠΑΟΚ (Κυπελλούχων 1991). Ήταν όμως ένας πολύ μεγάλος δάσκαλος του μπάσκετ και αυτό δεν άργησε να επιβεβαιωθεί.

Μπορεί το φορτίο για τον «Σάλε», που διατήρησε βοηθό του τον Φώτη Κατσικάρη, να ήταν βαρύ, ωστόσο ο κορμός (Χατζής, Κακιούζης, Ντικούδης, Μπετς) υπήρχε. Και, παρότι το μπάτζετ έπεσε σχεδόν στα μισά σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν, οι προσθήκες των Χόλντεν, Μπιλμπά δημιούργησαν μια πολύ δυνατή ομάδα. Είναι χαρακτηριστικό πως η ΑΕΚ στην κανονική διάρκεια της σεζόν 2001-02 νίκησε δύο φορές τον Ολυμπιακό, ενώ κέρδισε με 24 πόντους τον Παναθηναϊκό (86-62). Από εκεί και πέρα, η ιστορία είναι γνωστή. Στην Ευρώπη ομάδα έφτασε μέχρι τους «16» της Ευρωλίγκα, αλλά η σειρά των τελικών και η ανατροπή του 0-2 από τον Ολυμπιακό αποτελεί απλησίαστο, μυθικό, κατόρθωμα στα χρονικά της Α1. Ένα από τα «τρικ», μάλιστα, που είχε επιστρατεύσει τότε ο Σάκοτα ήταν και η αποπομπή του Κρις Καρ μετά το δεύτερο χαμένο τελικό. Από πολλούς είχε εκληφθεί ως ένδειξη παράδοσης στον αντίπαλο, ήταν όμως μια κίνηση που λειτούργησε συσπειρωτικά, ως «ξυπνητήρι», όπως παραδέχτηκαν και οι ίδιοι οι παίκτες. Έτσι, η ΑΕΚ έβαλε «στοπ» στο σερί των 4 πρωταθλημάτων του Παναθηναϊκού, που εν συνεχεία θα κατακούσε άλλα 9 συνεχόμενα.

Η σεζόν 2002-03 ήταν πολύ πιο δύσκολη και για τον Σάκοτα και για την ΑΕΚ, η οποία στο τέλος «κατάφερε» να χάσει και το «Γεώργιος Μόσχος». Αντί η ομάδα να στηριχτεί από τη διοίκησή της για να στήσει τη δική της αυτοκρατορία, αντιμετωπίστηκε ως αποπαίδι. Η αναγκαστική εξορία από το ΟΑΚΑ (λόγω προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες) την έστειλε στη Ζωφριά, αλλά και στο Χαλκιοπούλειο της Λαμίας, ως περιοδεύοντα θίασο σε τέσσερις αγώνες της Ευρωλίγκα και έναν του πρωταθλήματος. Παρόλα αυτά, και παρά τη νέα μείωση στο μπάτζετ, στο πρωτάθλημα ο Σάκοτα κράτησε τα «γκέμια» και η ΑΕΚ παρέμεινε πανίσχυρη. Στην κανονική διάρκειά του ισοπέδωσε και πάλι τον Παναθηναϊκό (63-41) και νίκησε ξανά εκτός έδρας τον Ολυμπιακό (76-99). Παρότι, μάλιστα, η ομάδα χώρισε τους δρόμους της με τον Κακιούζη τον Φεβρουάριο, στηριζόμενη στον κορμό της, τον Μπλάκνεϊ, που είχε αντικαταστήσει τον Χόλντεν, αλλά και το ξεπέταγμα των Ζήση, Μπουρούση και Άντιτς, έχασε τον τίτλο από τον Παναθηναϊκό στην τελευταία επίθεση της παράτασης του 4ου τελικού (80-81) στη Ζωφριά.

Από αυτήν την τελευταία παρουσία (25/6/2003) του Ντράγκαν Σάκοτα στον κιτρινόμαυρο πάγκο έχουν περάσει περίπου 11,5 χρόνια. Δύο μήνες μετά αποχαιρέτησε τον Δικέφαλο και ο γιος του, Ντούσαν, ως πρωταθλητής στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων. Ο πατήρ οδηγήθηκε στον Ολυμπιακό (του Σωκράτη Κόκκαλη), όπου δεν έβγαλε τη σεζόν, και ο υιός στον Παναθηναϊκό, απ' όπου έφυγε μετά από έξι χρόνια. Πλέον, θα πορευτούν μαζί στην ομάδα που τους έχει σημαδέψει τη ζωή και τους χρειάζεται όσο ποτέ σε αυτήν την ιστορική επανεκκίνησή της. Ίσως και σήμερα ορισμένοι να σταθούν στο ότι έχει να προπονήσει σχεδόν μια τριετία (τελευταίος του σταθμός η Αντάλιασπορ τη σεζόν 2011-12). Στο ότι τα χρόνια έχουν περάσει και πως τα περάσματα του μετά τον Ερυθρό Αστέρα (2005-07), στην Εθνική Σερβίας-Μαυροβουνίου (2006), την Φορτιτούντο Μπολόνια (2008) και την Τράμπζονσπορ (2010-11) δεν είναι αξιομνημόνευτα. Ακούγοντάς τα ο ίδιος, πιθανώς, να χαμογελάσει στωικά. Θα σηκώσει τα μανίκιά του, θα συνεχίσει να κάνει αυτό που ελάχιστοι ξέρουν τόσο καλά όσο εκείνος: να χτίζει, με μπασκετικές αρχές, πετυχημένες ομάδες.