Η δύναμη και η λύτρωση

Ο δρόμος προς τη λύτρωση

Του Ηλία Τομαρά, αρχισυντάκτη του aek365.gr

Παίκτες που θέλουν αλλά δεν μπορούν, άλλοι που μπορούν αλλά δεν θέλουν και λίγοι που παλεύουν χωρίς αποτέλεσμα. Μια συνταγή που οδηγεί με μαθηματική ακρίβια στην αποτυχία. Η ΑΕΚ δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο καθώς είναι πασιφανές πως ελάχιστοι στην ομάδα έχουν το μυαλό τους στην μπάλα. Τρίτο ματς με τον ΠΑΟΚ, τρίτη ήττα και μάλιστα

Στο παγωμένο ΟΑΚΑ είδαμε μια ομάδα ξενερωμένη, χωρίς ηρεμία και χωρίς λύσεις και το προπονητή πελαγωμένο. Ακόμα και ο κόσμος παρατηρεί πλέον αμήχανος την κατάρρευση μην έχοντας ούτε το κουράγιο να διαμαρτυρηθεί. Στην παρούσα φάση η... λύση για την Ένωση θα ήταν να πατήσει κάποιος «pause» στις αγωνιστικές δραστηριότητες μέχρι να βρεθεί άκρη στα διοικητικά όμως το πάγωμα του χρόνου δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί.

Ο μόνος δρόμος λοιπόν είναι η ενότητα και το μοναδικό ζητούμενο η άμεση σωτηρία της ομάδας. Η σημερινή συνάντηση πρέπει να λειτουργήσει σαν μαγνήτης που θα συγκεντρώσει γύρω του όλα τα κομμάτια της ΑΕΚ. Η ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια για στρατόπεδα. Όλοι μαζί πρέπει να δώσουν τη μάχη για την επιβίωση της. Όλοι μαζί να πιέσουν προς τη σωστή κατεύθυνση ώστε να βρεθεί άμεσα καθαρή λύση. Το... θαύμα που ψάχνει η ΑΕΚ είναι η παραδοχή, επιτέλους, των λαθών που έχουν γίνει και η... Ένωση που θα οδηγήσει στη λύτρωση από το μαρτύριο.

Θεέ μου, δώσε μας δύναμη...

Του Θοδωρή Καρβουνιάρη, ρεπόρτερ ΑΕΚ του aek365.gr

Ήρθε ο ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ και έγραψε μία «χρυσή» σελίδα στην ιστορία του κερδίζοντας την ΑΕΚ στην έδρα της. Μία φορά στα δέκα χρόνια συμβαίνει αυτό. Όσο και να πεις είναι κατόρθωμα. Η ΑΕΚ της εποχής, αυτές τις χαρές δίνει. Και θα δώσει κι άλλες όπως φαίνεται. Δυστυχώς. Η ΑΕΚ σβήνει πλέον και αγωνιστικά. Ό,τι μπόρεσαν να δώσουν οι παίκτες το έδωσαν. Τώρα ο... Θεός! Είναι κατάντια, είναι θλίψη, είναι πολλά μαζεμένα. Προσωπικά δεν θυμάμαι την ΑΕΚ σε χειρότερη στιγμή της. Έχουμε περάσει μπόρες, λαίλαπες, θεομηνίες, αλλά σε τόσο μεγάλη διάρκεια ποτέ ξανά. Ρώτησα και πιο παλιούς. Ίδια απάντηση μου έδωσαν: «Ποτέ ξανά, τέτοιο χάλι, μαζεμένο».

Γιατί το χάλι είναι γενικό. Σε όλα τα επίπεδα. Και στο διοικητικό και στο οικονομικό και στο αγωνιστικό. Παίκτες που δεν μπαίνουν αποστολή επειδή έχουν κάνει προσφυγή, παίκτες που μένουν στον πάγκο άνευ λόγου και αιτίας, παίκτες που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, όπως ο Λυμπερόπουλος, ο Δέλλας και ο Γεωργέας να τα δίνουν όλα και να μένουν από φυσικές δυνάμεις. Ο κόσμος στο γήπεδο να προσπαθεί, αλλά να είναι λίγος. Μπερδεμένος. Να φωνάξει να φύγει ο ένας, αλλά ποιος να έρθει...; Ψάχνει και περιμένει από κάπου να πιαστεί, για να ξεσπάσει. Όλα, όμως, φαίνονται μάταια.

Δεν έχω καμία διάθεση, διότι βλέπω τη μεγαλύτερη αγάπη μου να διαλύεται σε όλα τα επίπεδα μπροστά στα μάτια μου. Θα γράψω μόνο αυτό και συγχωρέστε με αλλά θα κλείσω: Αν όλοι αυτοί που μαζεύτηκαν σήμερα στο Μεγάλη Βρετάνια, μαζί με