Πιστέψτε τον Καπίνο

Στον Παναθηναϊκό υπήρχε ανέκαθεν ένα θέμα με τους τερματοφύλακες και τη διαχείρισή τους. Στα χρόνια που μεσουρανούσε ο μεγάλος Γιόζεφ Βάντσικ, ο Νικοπολίδης δεν έπαιρνε συμμετοχή ούτε στα… οικογενειακά διπλά. Αργότερα, ο Νικοπολίδης έγινε «Βάντσικ» και ο Χαλκιάς βαρέθηκε να κάθεται στην άκρη του πάγκου.

Από μία άποψη, είναι λογικό ο κάθε προπονητής να εμπιστεύεται έναν τερματοφύλακα, μέχρι αυτός να του αποδείξει ότι δεν αξίζει τελικά της εμπιστοσύνης του. Αλλωστε, όποιον τεχνικό και αν ρωτήσεις, θα σου

πει ότι δεν αλλάζει ποτέ γκολκίπερ γιατί έτσι του διαλύει την ψυχολογία. Από αυτό, όμως, μέχρι το σημείο ο Παναθηναϊκός να αγωνίζεται με τη Νίκη Βόλου στο Κύπελλο πριν από πολλά χρόνια και αντί να παίρνει παιχνίδια ο Χαλκιάς, να παίζει ο Νικοπολίδης, έχει μεγάλη διαφορά.

Η συγκεκριμένη θέση απαιτεί συνεχή επαφή και παιχνίδια στα πόδια του ποδοσφαιριστή. Οσο… μάγκας και αν είναι ένας τερματοφύλακας, όταν μπαίνει να παίξει για πρώτη φορά ή όταν αγωνίζεται έπειτα από μήνες απραξίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην νιώθει μια άλφα ανασφάλεια.

Στην περίπτωση του Ορέστη Καρνέζη για παράδειγμα και τον χαμένο περσινό προημιτελικό με την ΑΕΚ, κακίζεις μεν τον ποδοσφαιριστή για τον τραγικά λανθασμένο υπολογισμό του, τον δικαιολογείς όμως από την άποψη ότι η ανετοιμότητά του να χειριστεί την πίεση του αγώνα οφείλεται και στον Παναθηναϊκό καθώς ουδείς του έδωσε μια ευκαιρία στα πολλά χρόνια που βρίσκεται στην Παιανία (παρότι μάλιστα όλοι οι προπονητές του έλεγαν ότι θα αφήσει εποχή). Σε ένα ματς Κυπέλλου, έστω, ώστε να έχει πάρει την αρχική κρυάδα πριν μπει ξαφνικά σε κρίσιμο ματς.

Μπήκε, την έκανε την πατάτα και στιγματίστηκε. Τόσο που μια ακόμα λάθος ενέργεια (είναι και γκαντέμης) στο ματς με τον Ατρόμητο, σχεδόν τον καταδίκασε, παρότι την ίδια αντίδραση να είχε πιθανόν και ο Κασίγιας.

Εστω και από σπόντα, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να αγωνίζεται με τον 17χρονο Καπίνο κάτω από τα δοκάρια σε δύο ματς στα οποία έμεινε με παίκτη λιγότερο. Σε αυτό με τον Ατρόμητο, ο μικρός δεν είχε τελικά πολλή πίεση. Στην Ξάνθη, όμως, χρειάστηκε να επέμβει σε τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις και απέδειξε ότι από αντανακλαστικά, μια χαρά τα πάει. Ισως, γιατί προηγήθηκε η κρυάδα που λέγαμε προηγουμένως (με τη συμμετοχή στο Περιστέρι) και στα Πηγάδια ένιωθε πιο άνετος.

Αν στον Παναθηναϊκό παραμερίσουν τον Καπίνο, όταν αποθεραπευτεί ο Κοτσόλης, θα έχουν κάνει ένα βήμα εμπρός και δύο πίσω. Η πίεση του πρωταθλητισμού είναι πάντα ο παράγοντας που φοβίζει τους προπονητές να ρισκάρουν. Ο Καπίνο έχει κερδίσει ήδη τη συμπάθεια του κόσμου, την εμπιστοσύνη των συμπαικτών του και την αυτοπεποίθηση που απαιτείται για τον εαυτό του. Πήρε την κρυάδα και τώρα μπορεί να δείξει… Αφήστε τον να παίξει και ποιος ξέρει; Μπορεί οι «πράσινοι» να βρουν τον τερματοφύλακα της επόμενης δεκαετίας. Κρατήστε τον στον πάγκο και δεν θα μάθουμε ποτέ αν θα τα κατάφερνε…