Οι λέξεις

Γράφει ο BardamuΤα όρια του κόσμου μου είναι η γλώσσα μου, κλείνει ο Wittgenstein το Tractatus του που σημάδεψε τον εικοστό αιώνα. Εννοώντας ότι η γλώσσα είναι η σκέψη και η σκέψη η γλώσσα.Τι γίνεται όμως όταν οι λέξεις όχι απλά δεν είναι ο κόσμος αλλά γίνονται κάγκελα, μην επιτρέποντας να εκφράσουμε τις σκέψεις μας? Μήπως τότε συμμετέχουν και αυτές στο παιχνίδι των ψευδαισθήσεων μέσα στις οποίες προσπαθούν να μας φυλακίσουν αυτοί που υποτίθεται δημοκρατικά εκλεγμένοι μας υπηρετούν? Όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι οι οποίοι μας υποβάλλουν κάθε μέρα το Diktat του πολιτικά ορθού, των δικαιωμάτων των μειονοτήτων κλπ κλπ.Μήπως εν τέλει ζούμε φυλακισμένοι σε μια γλώσσα η οποία τσακίζει τα δικά μας κόκαλα, τη σπονδυλική στήλη της ελευθερίας της έκφρασης?Το σύστημα – να μια λέξη που κατά τη γνώμη μου δεν επιδέχεται καμιάς ερμηνείας καθώς επί αιώνες τώρα όπως το νερό παίρνει τη μορφή των εξελίξεων, άλλοτε ρέει μαζί τους, άλλοτε σαν χιονοστιβάδα τα σαρώνει όλα στο δρόμο του και άλλοτε σαν τη μεταπολιτευτική Ελλάδα απλώς λιμνάζει – έχει μάθει να ενεργοποιεί όλα εκείνα τα αντανακλαστικά που χρειάζονται για να ακινητοποιήσουν οποιονδήποτε χρησιμοποιήσει συγκεκριμένες λέξεις.Π.χ. λες ότι η «αστική, κοινοβουλευτική – από επίθετα βάζουμε όποιο θέλουμε – δημοκρατία» δεν είναι καλό πολίτευμα και όλοι οι ευαίσθητοι σου επιτίθενται λέγοντας «είσαι κατά? Δεν έχεις πρόταση? Στείρα άρνηση?» κλπ κλπ. Δεν φτάνουν στο σημείο να σε κατηγορήσουν για φασίστα, καθώς η politically correct αντίδραση στο συγκεκριμένο ερέθισμα είναι να σε πουν αριστερό. Το αριστερός – είσαι δεν είσαι δεν έχει σημασία – παγώνει τα πάντα: πρέπει αμέσως να αποδείξεις ότι δεν είσαι αριστερός ελέφαντας. Πολλές άλλες εκφάνσεις της «δημοκρατίας» τους παρακάμπτονται, όπως π.χ. η ερώτηση αν αυτή ακριβώς η μορφή δημοκρατίας σε έφερε εδώ που σε έφερε, στο χείλος του γκρεμού δηλαδή – να λοιπόν που ίσως το επίθετο στο οποίο δεν δώσαμε καμιά σημασία έχει εν τέλει τη μεγαλύτερη.Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει και τρέχα γύρευε! Words are just dust in deserts of sound που έλεγαν και οι Sisters of mercy, παραφράζοντας εκείνο το έπεα πτερόεντα αυτού που γέννησε τη λογοτεχνία.Αλλά ας προχωρήσουμε. Όπως ακριβώς έγραψα παραπάνω η λέξη «δημοκρατία» σου επιφυλάσσει απλώς ένα αριστερός. Για να σε πουν «φασίστα» δεν χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια από τους αρθρωτές σου, απ’ ό,τι κατέβαλες για να σε πουν αριστερό: εδώ χρειάζεται να αρθρώσεις απλά τη μαγική λέξη «πατρίδα». Τέλειωσες. Έδωσες τα διαπιστευτήρια σου ως «φασίστας»! Γιατί το άμεσο αντανακλαστικό είναι να σε λένε φασίστα όταν απλώς αγαπάς την πατρίδα σου – ακόμη και όταν αυτή σε πληγώνει, και όταν σου φέρεται άσχημα, ακόμη και όταν και εκείνοι γνωρίζουν ότι η συγκεκριμένη πατρίδα είναι η ομορφότερη στον κόσμο! Ας δούμε τον Άγιο Παντελεήμονα.Μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο: πρέπει να είναι η μοναδική περιοχή που κατοικείται από δυο ειδών ανθρώπους: τους ξένους, που έχουν μόνο καλά και τους φασίστες, που έχουν όλα τα κακά και πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν έχουν