Ας μην κοιτάμε πίσω με θυμό.

Ας μην κοιτάμε πίσω με θυμό, ούτε μπροστά με φόβο, αλλά γύρω μας με επίγνωση.
ΤΖΕΙΜΣ ΘΕΡΜΠΕΡ
Του Παναγιώτη Τσολάκη

Η κοινωνία βρισκόμενη σήμερα σε δεινή οικονομική θέση και με αβέβαιο το μέλλον της, αντί να ζητήσει αυστηρές ευθύνες από τους υπαίτιους πολιτικούς που κυβέρνησαν αυτά τα χρόνια, απεναντίας όχι μόνο τους ξαναέδωσε την διακυβέρνηση της χώρας, αλλά υπέπεσε και στο λάθος να στραφεί με θυμό στο χθες και να αφορίσει ότι πέτυχαν οι εργαζόμενοι και
οι πολίτες γενικότερα, σε όλα αυτά τα χρόνια, βλέποντας παντού κοινωνικούς ενόχους! Η κοινωνία δηλαδή ευθύνεται για το χθες,

επειδή ζούσε καλύτερα από το σήμερα! Κανείς δεν αμφισβητεί ότι υπήρχε ένα σπάταλο κράτος, μια διεφθαρμένη διοίκηση, συναλλαγή και συνδιαλλαγή, δωροδοκίες, μίζες, διασπάθιση δημοσίου χρήματος (σήμερα υπάρχει κάτι χειρότερο! Μια πολιτική που ξεπουλάει όσο – όσο τον πλούτο τις χώρας, ακόμα και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου!). Όλα αυτά όμως γίνονταν με ενοχή και ανοχή του συστήματος, που την γενική διεύθυνση την είχε η πολιτική, η οποία παρείχε την ατιμωρησία σε κάθε παραβάτη!
Ποιος είχε την ευθύνη για το κρατικό χρήμα που έπαιρναν οι μεγάλοι εργολάβοι, οι μεσάζοντες και οι υπογράφοντες; Ποιος είχε την ευθύνη για τις αυθαίρετες σπατάλες του δημοσίου; Ποιος είχε την ευθύνη αν έπαιρναν πολίτες παράνομες συντάξεις, επιχορηγήσεις, μισθούς χωρίς εργασία και αντικείμενο; Αν κάποιοι έπαιρναν διπλούς και τριπλούς μισθούς, ανύπαρκτες υπερωρίες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο καθένας! Για όλα αυτά, που ορθά αναφέρονται και αφορίζονται, ποιοι έβαζαν την υπογραφή τους; Για να πάρει κάποιος κάτι που δεν δικαιούται, που ήταν παράνομο δηλαδή, δεν γίνονταν χωρίς λόγο! Το σύστημα ήθελε να έχει τους ανθρώπους του, που θα περνούσαν την πολιτική άποψη στις μάζες, που θα έκαναν την πολιτική καθοδήγηση και χειραφέτηση με ταυτόχρονη την επιβολή της κοινωνικής ηρεμίας!
Κι αυτά δεν μπορούσαν βέβαια να τα κάνουν απλοί εργαζόμενοι και απλοί πολίτες.
Ήταν πρόσωπα πους του δόθηκε κομματική δύναμη, ήταν άνθρωποι της αυτοδιοίκησης, ήταν διευθυντές, δημοσιογράφοι, μέσα ενημέρωσης, πολιτικοί…
Σε μια ευνομούμενη δημοκρατική χώρα αυτά τα φαινόμενα δεν μπορεί να υπάρξουν.
Κι είναι ακόμα χειρότερο να τα επικαλούνται οι έχοντες την ευθύνη για αυτά, για να επιβάλλουν τις οριζόντιες μειώσεις μισθών, συντάξεων, την υπερβολική φορολογία και τα ατελείωτα χαράτσια!
Όλα αυτά τα επιβάλλουν γιατί αφού «καθάρισαν» με το παρελθόν, ενοχοποιώντας την κοινωνία για αυτό, ταυτόχρονα δημιούργησαν κι εκείνο το κλίμα να κοιτάει η κοινωνία με φόβο μπροστά, για να μην αντιδράσει υπό τον δήθεν φόβο του χειρότερου!
Αυτό λοιπόν το σύστημα, αυτή η πολιτική έχει απόλυτη επίγνωση και για το χθες και για το σήμερα και για το αύριο!
Η κοινωνία δεν έχει επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω της και γιατί συμβαίνει. Κι αυτό είναι η ενοχή της και ταυτόχρονα και η τιμωρία της.
Διαβάζοντας ένα άρθρο τοπικού δημοσιογράφου (Δυτικής Μακεδονίας) με τίτλο ας σοβαρευτούν, που απευθύνεται στους αστυνομ