Μήπως κάποιοι σκοτώνουν τους δημοσιογράφους;

Είναι πια κοινή διαπίστωση ότι ο κλάδος των δημοσιογράφων τελευταία βιώνει την πιο βαθιά του κρίση !

Αβέβαιο περιβάλλον, ανεργία, ατομικές συμβάσεις εργασίας, μειώσεις μισθών, κατάργηση ασφαλιστικών ταμείων, σκέψεις για κατάργηση του αγγελιοσήμου και άλλα πολλά προβλήματα μαστίζουν κυριολεκτικά το κλάδο χωρίς κάποιος να δίνει λύσεις χωρίς να υπάρχει έστω ελπίδα ή λίγος τουλάχιστον σεβασμός στους λειτουργούς της ενημέρωσης στους υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου που τόσο έχει

Οι πρόσφατες απεργίες του κλάδου δείχνουν στους… «κρατούντες» ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι τα πράγματα έχουν φθάσει στο… απροχώρητο !

Ας βγει… επιτέλους κάποιος από την κυβέρνηση να μιλήσει να εξηγήσει το γιατί, να δώσει απαντήσεις για το τι μέλλει γενέσθαι του κλάδου όπου μετά τις σκέψεις για την κατάργηση του αγγελιοσήμου οδεύει κατευθείαν στον αφανισμό !

Στην ΕΡΤ είδαμε πρόσφατα να κυριαρχεί το… παράλογο αντί να προσληφθούν επαγγελματίες δημοσιογράφοι άνεργοι μέλη της ΕΣΗΕΑ αγνοήθηκαν παταγωδώς και επιδεικτικά για να τακτοποιηθούν οι πολιτικά οι αρεστοί των κομμάτων όπου μέχρι σήμερα δεν έχουν προσφέρει τίποτα στην ενημέρωση του Έλληνα πολίτη !

Ο κλάδος… παρουσιάζει πρόβλημα για να επιδοτηθεί ένας άνεργος πρέπει να έχει τυπικά απόλυση !

Πόσοι έχουν αφού προσφέρουν αναγκαστικά μισθωτές υπηρεσίες με μπλοκάκι;

Ο άνεργος… πληρώνει αν έχει μπλοκάκι με μηδενικό εισόδημα φόρο 500 ευρώ τώρα πού θα τα βρει δεν ξέρω είναι ελεύθερος επαγγελματίας λένε οι εφορίες!

Η επιδότηση ανεργίας των 130 ευρώ του ΕΔΟΕΑΠ της Ελένης Σπανοπούλου για να δοθεί πρέπει να έχουν εξοφληθεί οι οφειλές του κάθε ασφαλισμένου δηλαδή πληρώστε μας για να σας δώσουμε 130 ευρώ ε.. δεν έχουμε βρε Ελένη μας στα χαρίζουμε τα 130 ευρώ τόσα χάσατε στα ομόλογα !

‘Εχω αρχίσει να πιστεύω ότι κάποιοι «σκοτώνουν» τους δημοσιογράφους…!

Βρήκα ένα σχετικό άρθρο στο Antinews με τίτλο: Το τέλος της «δημοσιογραφίας» έτσι όπως την ξέραμε και του «συνδικαλισμού» της και σας το παραθέτω:

«Αυτή την περίοδο, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, προκαλεί έκπληξη ότι εκδίδονται η μια μετά την άλλη, εφημερίδες. Όλες είναι χαμηλού κόστους, με μισθούς περί τα 800 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση, και με «μπλοκάκια». Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, αν δεν είναι αδιάφορες, είναι «μια από τα ίδια». Όχι βέβαια, ότι τα παλαιότερα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα. Η δημοσιογραφία βρίσκεται στο ναδίρ και ο εκδοτικός χώρος τύποις υφίσταται. Καταρρέει αλματωδώς. Κάποιοι λοιπόν, ευελπιστούν, άλλοι βάσιμα κι’ άλλοι όχι, ότι εάν πλασαριστούν σήμερα ως «νέο προϊόν», μπορεί να μείνουν στο νέο, υπό διαμόρφωση σκηνικό. Ορισμένοι μάλιστα κάνουν όνειρα ότι αύριο θα είναι τα «νέα αφεντικά».

Ως γνωστόν, η ιστορία και η κοινωνία, όπως εξάλλου και η φύση, δεν αγαπούν το κενό. Έτσι, είναι βέβαιον ότι, αργά ή γρήγορα, το κενό που θα δημιουργηθεί, θα καλυφθεί.

Το βασανιστικό ερώτημα είναι εάν αυτό θα το κάνουν εκείνοι ακριβώς οι διαπλεκόμε